Een persoonlijke bonus op de kalender: Pelagic Fest, georganiseerd door het gelijknamige Berlijnse label. Zes jaar geleden was de laatste editie van het festival in Berlijn, maar dit jaar is het festival terug in het prachtige complex van De Muziekgieterij in Maastricht. Twee dagen lang (zaterdag en zondag) bands van hetzelfde label, is dat erg? […]
Gezien: Pelagic Fest 2024 Lees bericht »
Een lastige keuze tussen Baroness en Dopethrone vanavond voor liefhebbers van gruizig gitaarwerk. Ik had al een virtueel kaartje voor die laatste in Merleyn op zak en ben niet direct groot fan van Baroness, dus die keuze bleef staan. Dopethrone had ik al eens eerder in Deventer gezien (samen met nog twee metalen stonerbands) en
Gezien: Dopethrone, Merleyn Lees bericht »
Ah kijk. Het Zweedse Opeth komt weer eens een keer langs in eigen land en dat is voor een fan natuurlijk een must see, of een no-brainer in goed Nederlands. Ik geloof ook niet dat ik heel veel optredens in de buurt heb gemist de laatste vijftien jaar of zo, check hier. De rij bij
Gezien: Opeth, 013, Tilburg Lees bericht »
Ik moet bekennen dat ik nooit een echte kenner van de Amerikaanse alternatieve rockband Pixies ben geweest. De groep uit Boston moet ook een beetje langs me heen zijn gegaan in de hoogtijdagen van de band, zo eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Ze gingen ook al snel weer uit elkaar in 1993 en toen
Gezien: Pixies, Openluchttheater de Goffert, Nijmegen Lees bericht »
Tegenwoordig zijn het vooral de postpunk-bands die de festivals voorzien van een fijn potje gitaarmuziek en opwinding. Font uit Austin, Texas zou toch ook geboekt mogen worden. Thuis hebben ze al een aardige live-reputatie, zo begreep ik, met hun lichtelijk chaotische artpop of industriële postpunk.
Weekplaat 24-30: Font – Strange Burden Lees bericht »
Op het Valkhof Festival (waar ze in 2019 ook al eens stonden) mocht Mt. Echo dit jaar de maandagavond extra kleur gaven op het wat weggestopte Poort-podium als lokale afsluiter in samenwerking met Poppunt Gelderland. In de basis speelt het Nijmeegse trio een puik potje iinstrumentale en progressieve post-rock, niet vies van een vuig stukje riffwerk op z’n tijd, maar op het derde studioalbum Cometh. ontwikkelen ze zich verder.
Weekplaat 24-28: Mt. Echo – Cometh. Lees bericht »
Het Valkhof Festival, daar kun je best de vruchten van plukken. Het blijft nog steeds het fijnste gerecht tussen de simpele snacks in de rest van de stad tijdens de Vierdaagsefeesten, maar muzikaal gezien is het dit jaar soms goed zoeken naar de welbekende krenten in de pap, zo lijkt het. Natuurlijk zijn veel bands onbekend en valt er zoals altijd veel te ontdekken, maar het is iets meer sprokkelen om de betere bands te vinden dit jaar. Voor mijn smaak dan.
Gezien: Valkhof Festival 2024 Lees bericht »
Causa Sui had maandenlange sessies in hun eigen studio om dit nieuwe studioalbum op te nemen, de eerste sinds Szabodelico uit 2020. Ze zochten daarbij bewust de ruimte voor improvisatie, met meer focus op ‘magie’ dan om het klinisch perfect te krijgen. Dat vind ik knap, het lijkt me lastig om een stukje spontaniteit en vrijheid te blijven vinden als je zo lang aan muziekstukken werkt.
Weekplaat 24-27: Causa Sui – From The Source Lees bericht »
Na het Sonic Whip-festival in 2019 had ik REZN nog wel een keer ergens willen zien, maar het kwam er niet van. Vorig jaar werd de Europese tour gecanceld, waaronder Desertfest Antwerp 2023. Bummer! Gelukkig is er een herkansing in Antwerpen dit jaar en de band heeft ook weer nieuw materiaal uit.
Weekplaat 24-26: REZN – Burden Lees bericht »
Met een schuin oog keek (of luisterde) ik nog wel eens naar DIIV, maar op de een of andere manier ben ik er nooit echt goed ingedoken of zo. Ja, in 2019 stond “Skin Game” (van Deceiver) het nog in de lijst van lekkerste nummers van het jaar, en volgens Last.fm scrobble ik de band toch al regelmatig sinds 2012.
Weekplaat 24-25: DIIV – Frog in Boiling Water Lees bericht »