“Wat stelt het voor?”. Mijn oude moedertje bekeek het schilderij, dat we eindelijk hadden gekocht voor boven de bank. “Het is abstract, ma. Je kunt er in zien wat je wil”. “Oh, als jullie het maar mooi vinden”. De derde studioplaat van Squid is ook wat abstract, het laat wat meer tot je verbeelding over. […]
Weekplaat 25-9: Squid – Cowards Lees bericht »
Als ik een band beschrijf heb ik nogal de neiging om vooral feitelijkheden te noteren, misschien heb ik wel wat autistische trekjes, zeg ik wel eens. Tegenwoordig kun je dat (in plaats van zelf zoeken of op Wikipedia of Bandcamp te kijken) met AI ook wel snel opvragen. Pothamus is een sludge/post/doom-metal band uit Mechelen,
Weekplaat 25-8: Pothamus – Abur Lees bericht »
Het blijft een beetje haat/liefde met de postrock-pioniers van Mogwai. Het materiaal doet me soms bijzonder weinig, maar het vorige As the Love Continues uit 2021 was dan wel ineens weer een flink schot in de roos. The Bad Fire, het elfde studioalbum van de Schotten, lijkt een soort verzameling met van alles wat en
Weekplaat 25-7: Mogwai – The Bad Fire Lees bericht »
Zo hoor je een tijd niks van ze en zo staan ze twee keer in de buurt, het Zweedse Opeth heeft er weer zin in de wereld te veroveren blijkbaar, inmiddels met een volwaardig nieuw album onder de arm, waarop oudere tijden van de band herleven met progressieve deathmetal en grunts. The Last Will and
Gezien: Opeth, AFAS Live, Amsterdam Lees bericht »
Voor een goed potje progressieve jazzrock kun je het beste in Noorwegen zijn, denk ik. Krokofant, ik kende de band nog niet, bestaat uit Tom Hasslan (gitaar), Axel Skalstad (drums) en Jørgen Mathisen (saxofoon) en hun geluid is ‘diepgeworteld in de jaren 70, met subtiele knipogen naar King Crimson, Soft Machine, gecombineerd met een sterke
Weekplaat 25-6: Krokofant – 6 Lees bericht »
Het is altijd mooi om het weekend in te luiden met een fijn concert op vrijdagavond. Heel druk lijkt het nog niet als ik Merleyn binnenloop, maar uiteindelijk blijkt de zaal nog best goed gevuld. Opvallend genoeg zijn de bekende gordijntjes al open richting het knusse zaaltje achterin, meestal gaan die echt pas vlak van
Gezien: Mojo & The Kitchen Brothers, Merleyn, Nijmegen Lees bericht »
Het eerste album dat werd uitgebracht in 2025 en dat me echt goed beviel is die van Wyatt E., een Belgische drone/doom metalband, opgericht in 2015 door gitaristen Sébastien von Landau en Stéphane Rondia. Zamāru Ultu Qereb Ziqquratu, Pt. 1 (Music from inside the Ziggurat) is het eerste album uitgebracht door Heavy Psych Sounds en
Weekplaat 25-5: Wyatt E. – Zamāru Ultu Qereb Ziqquratu, Pt. 1 Lees bericht »
Nog even een laatste keer terugkijken naar 2024. Neem die albums waar ik uiteindelijk geen uitgebreidere beschrijving heb gemaakt hier, maar wel het noemen waard zijn en uiteindelijk nog in de top 30 belandden: Oranssi Pazuzu met Muuntautuja (album van de week 51), GEO met Out of Body (album van de week 52) en Blood
Weekplaat 25-1: Dead Neanderthals – Other Worlds Lees bericht »
Als ons Noorse lievelingstrio Kanaan weer eens in onze stad verschijnt is dat normaal gesproken een no-brainer, maar dit keer staan ze er met neo-folk band Ævestaden. Dat is dan misschien net iets te veel folk voor mijn smaak, maar wie weet hoe dat live uitpakt. En het is toch om de hoek, want ik
Gezien: Kanaan & Ævestaden, Merleyn, Nijmegen Lees bericht »
Eerste concert van het jaar is gelijk wel een mooie. The Bony King of Nowhere is ongetwijfeld op mijn radar gekomen door het Belgische radioprogramma Duyster (dat 25 jaar bestaat overigens, afgelopen maandag zonden ze daarom een mooie lange uitzending uit). Uit België komen opvallend veel bands met een mooi randje, met een diepe en
Gezien: The Bony King of Nowhere, Doornroosje, Nijmegen Lees bericht »