Oceansize kwam recent met een nieuwe release, de EP Home & Minor. Voor wie nu gelijk op de stoelen gaat staan van vreugde…. bedaar. Het is geen monsterlijke geluidsmuur zoals we gewend zijn. Hoewel niet unplugged lijkt het daar wel op. Rustige popliedjes bijna, dus even slikken voor de echte Oceansize fan.
En er was al een kleine aanwijzing van de Lords of Metal review dat het wel eens tegen kon vallen. Mwaah zo erg kan het niet zijn toch? Andere reviews waren wat positiever zoals Progarchives of Roarezine.
Nou okay dan, zelf maar eens luisteren.
Legal Teens begint als een rustig popliedje die een wat willekeurig lijntje heeft, zo even snel verzonnen lijkt het, niet echt spannend. Beetje zeurderige zang. Beetje.. ja daar gebruik ik het dan toch… Kabbel kabbel. Zo’n liedje dat je na een paar noten weet, dit wordt ‘m niet, voorspelbaar gefriemel. Op het einde nog wat electronische bliepjes die niet echt iets veranderen aan het basisconcept: niet spannend. Niet mooi. Niet indrukwekkend. Geen mooie akkoorden. Geen uitsmijter op het einde.
Getting Where Water Cannot begint loom en een beetje suf met een soort achterover hangende luiheid en niet zulke spannende klanken. Again: Kabbel kabbel. Vooruit, er zit een trompet in, maar ik moest het nummer nog echt een keer luisteren om ‘m te ontdekken. Ja sorry, ik sliep bijna. En dat terwijl ik het normaal fanfabeltastisch vind, pop of rock met een trompet.. zoals Kasabian wel eens doet. Of Get Well Soon. En meer bands. Maar dan veel beter.
Monodrones begint mooi, een typische Oceansize opbouw, subtiel. Maar het nummer komt verder niet op gang en het is dan ook verder een soort filmisch atmosferische track geworden. Niet verkeerd, maar ik had er graag een bak gitaren achteraan gehoord.
Home & Minor begint op een identieke wijze met wat sfeervolle soundscapes. Loom tempo. Alweer die nietszeggende zang. Het pakt niet. Waarom toch?
Didnaeland begint met piano en gitaargepingel. En dat gaat zo door, en dan houdt het alweer op. Weinig emotie, en ook hier weer het idee dat het een niemendalletje is.
The strand heeft weer zo’n spannende opbouw met gitaren waarvan je je ondertussen afvraagt dat als het zo blijft het niks is, maar als het een onverwachte wending krijgt het briljant kan zijn. Dan komen de drums er in. Mooie fluister zang. Wacht, een reeks mooie uitgewerkte akkoorden. Opbouw naar een aardig nummer. Aardig. Beste nummer van de EP.
Goed. Smaken verschillen, maar sinds de eerste paar platen van Oceansize heb ik niet meer een echt goed album gehoord die echt “right in your face” is. Frames, het laatste volledige album, had nog een aantal aardige nummers maar ook daar waren ze soms voorspelbaar en bleven te veel hangen in dezelfde repeterende akkoorden. En voorspelbaarheid is niet echt spannend. Subtiel? Mwah. Mooi of goed? Nou niet echt. Wissel een beetje meer af graag. Zoals vroeger. Want vroeger was alles beter zeggen de mensen. Affijn..
Home & Minor is een teleurstelling. Oceansize goes low-fi gaap-pop. Auw. Ik zet graag Massive Bereavement op, da’s pas wereldklasse. Fan-tas-tisch. Keer gauw terug naar die echte subtiele spannende klanken en massieve gitaarmuren en onverwachte wendingen en fijne riffs. Please. Please!!
Oceansize staat op 19 november in W2 in Den Bosch.
Oceansize – Massive Bereavement
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=Mu7Mh26IHuE]
Pingback: Gezien: Oceansize, W2, Den Bosch « Tbeest's Blog
Pingback: Gezien: Oceansize, W2, Den Bosch « Tbeest's Blog
Pingback: Gezien: Oceansize, W2, Den Bosch « Tbeest's Blog
Pingback: Oceansize naar Doornroosje « Tbeest's Blog
Pingback: Geluisterd: Oceansize – Self Preserved While The Bodies Float Up « Tbeest's Blog
Pingback: Oceansize is niet meer « Tbeest's Blog