Gezien: The Devil’s Blood, Doornroosje, Nijmegen

Een bloederige vrijdagavond in Doornroosje. Het podium staat vol met kaarsen en stokjes wierrook en de kop van een ram. De zaal is niet vol, maar de liefhebbers van occulte hardrock krijgen wel drie bands voorgeschoteld. Wederom een lekker opwarmertje voor het weekend.

De black metal van Heretic is vooral wat eentonig, naast de weinig varierende akkoordenschema’s en weinig afwisselende nummers is de tekst ook wel heel erg veel… ehm.. Sataaaaaaaan! Bovendien is het geluid slecht afgemixt, gitaar en drums zijn slecht te horen en de bas is veel te hard. Een groot contrast met het technisch veel beter spelende In Solitude. Veel meer uptempo powermetal van technisch begaafde jonge muzikanten met lekkere gitaarsolo’s en strakke spijkerbroekzang. Het geluid stond ook heel wat beter afgesteld. Zeer prettig tussendoortje. Deze Zweden gaan er wel komen.

The Devil’s Blood treedt niet op… ze voeren een ritueel op (naar eigen zeggen). Geheel besmeurd met (echt) bloed komen de bandleden op en spelen een fijne mix van jaren 70 – en bij vlagen psychedelische – hardrock. Technisch begaafde muzikanten… de vier gitaristen laten in de soms lekker lang uitgesponnen nummers horen wat ze in huis hebben en weten de solo’s goed in te vullen zonder dat het wordt overdreven. Opvallend is natuurlijk de frontvrouw. Lijkt de zang op de plaat eigenlijk nog op een ballenknijpende hardrocker van de klassieke plaat, op het podium weet je dat het toch echt een vrouw is, die theatraal en bezwerend haar teksten zingt.

De band treedt niet bijzonder veel op in eigen land en daarom verbaas ik me dat de zaal niet vol staat. Ligt dit aan het genre of heeft de band nog wat meer bekendheid nodig? In Duitsland zijn ze al wat verder en staan ze gewoon netjes op het grote Wacken Open Air.

Wederom een aardig begin van het weekend. Een verduiveld leuk avondje zelfs.