Gezien: Rock Werchter 2010

De vrijdag was de minste Werchter dag dit jaar, met wat te veel punk en emo – maar daar kwamen toch nog wel genoeg (jongere?) fans op af.

Customs leek op afstand precies de Editors en niet bijster origineel dus al snel naar Balthazar die wel een vernieuwende frisse set speelde in de tent. De lekkere pop/rock heeft een alternatief randje en vooral de stevige bas in combinatie met de drum overtuigde live nog meer dan op de plaat. Referenties met diverse rockbands kwamen voorbij zoals (met name de zang van) de Artic Monkeys, maar invloeden van dEUS, Gorillaz, Phoenix en Das Pop worden ook genoemd. Of: eightiespop meets Soulwax’ Nite Versions. Wat een vette bas! Jammer dat de viool soms helemaal niet doorkwam. De tent op Werchter leek überhaupt het hele weekend moeite te hebben met alles wat niet drum, bas of gitaar was. Prima optreden met goede songs. Leuke Belgische band. (Setlist hier).

Coheed and Cambria bekeken we een stukje op afstandje. Te veel emo en speenvarkenzang. Helaas. Op de plaat nog wel eens mooie progrock stukjes – ik bedoel wat langer uitgesponnen complexer instrumentaal werk – maar we haakten snel af.

The Morning Benders zweetten zich helemaal suf in de tent terwijl ze toch best rustige lieflijke pop speelden. Bij vlagen inwisselbaar en niet zo heel spannend, maar soms ook mooi en rustgevend. Indie “love” pop met een beetje jaren zestig inslag en een indierandje. Ja dat klopt wel. Aardig tot wat flauw. (Setlist hier).

Vervolgens sloegen we flink wat bands over, alleen al vanwege het onwijs warme weer. Onder de grote schaduwplek zaten we rustig met vele anderen te… overleven. En dat deed Oranje ook tegen Brazilië. Een paar radiootjes in het publiek die bijhielden wat de stand was. Een paar keer groot gejuich. Heel apart om een voetbalwedstrijd te volgen door het bekijken van de (gezichtsuitdrukkingen van de) mensen die de radio aan het beluisteren waren. Veel mensen in het oranje die dag, en een klein feestje na de winst op Brazilië.

Later op de dag Jack Johnson buiten de tent, een aangename feel-good singer/songwriter en rock songs. Prima stem. Dit paste bij het zonnetje en het publiek genoot hoorbaar. Prettig maar verder niet heel bijzonder. (Setlist hier).

Editors moesten we missen voor deze keer. We gingen staan bij de oudere heren van The Specials voor een aantal onvervalste ska krakers van weleer. Hoewel ik het geluid weer niet geweldig vond maakte de band een leuk feestje, alhoewel de aandacht ook hier af en toe wat verslapte. De bandleden hadden echt zin in een feestje, behalve zanger Terry Hall die er maar wat inspiratieloos bijliep en meer bezig was sigaretten op te steken. Beetje jammer. Toch een leuk concert van deze grootheden. Hard meeblèren met “Too Much, Too Young” en “Message to You, Rudy”. Hoe oud zijn die liedjes wel niet… (Setlist hier)

Green Day bekeken we maar ten dele. De show was hetzelfde zoals vele malen eerder en verschrikkelijk voorspelbaar en puberaal. Veel “oi oi oi”of is het “ai ai ai”,…. en maar meezingen, “I can’t hear you” en “ooooh oooo ooo”. Nou ja, ga maar door. Van een paar vuurpijlen en ingestudeerde acts moet Green Day het dan hebben, muzikaal blijft het wat simpel. Ondertussen maar gauw naar de tent. Hoewel Green Day niet slecht is in het genre, is dit echt niet 2.5 uur vol te houden. (Setlist hier)

LCD Soundsystem leek wat beter te verteren, maar boeide helaas ook maar ten dele terwijl zoveel recensies mij anders moeten doen geloven. Goed ingezette songs met vette beat (dat zeker!) worden vaak eindeloos herhaalt wat op den duur binnen dat nummer gaat vervelen, ondanks een prima manier van zingen er doorheen. Maar zelfs die manier van zingen gaat op den duur ook vervelen. Hoewel de afwisseling van de band tussen verschillende nummers prima is te noemen (en het enthousiasme van de band). Gemiddeld genomen te weinig lekkere wendingen binnen één nummer dus. Maar wie ben ik.