Gezien: Rock Werchter 2010

De zaterdag van Werchter zou een wat koeler dagje worden met een klein buitje en wat meer bewolking. Oef is dat even lekker.

Taylor Hawkins & The Coattail Riders mocht de dag beginnen. “Never had to play this early except for a drum rehearsal when I was young” of zoiets zei Taylor Hawkins, ook drummer bij die grotere band: Foo Fighters. En hij heeft al net zulke grote witte tanden als Dave Grohl zelf. En met die band mag je het geluid ook wel vergelijken. Rock, grunge, hardrock. Klinkt prima. Niet meer, niet minder.

Een paar nummertjes Delphic dan waren goed te verteren, maar te kort gezien om er echt wat over te vinden. Laat staan om het goed te herinneren.

The Temper Trap vervolgens. Op de plaat een heerlijke sfeervolle band met typische zang, live kwam het allemaal prima over, maar bracht het niet direct iets extra’s. De zang was prima zuiver en niet vervelend om aan te horen maar soms kabbelde het optreden wat verder. Wel mooi als je er voor in de stemming was en dat lukte heel aardig.

Channel Zero een stuk dan. De bekende Belgische metalband viert een reünie en haalt weer lekker stevige maar standaard metal uit de kast. Prima, niet meer, niet minder. (Setlist hier).

Yeasayer wist bij vlagen te overtuigen, maar me niet direct te raken met een linkse hoek. Goede songs met diverse muzikale invloeden, die soms gewoon niet echt het niveau van achtergrondmuziek wisten te ontstijgen. Maar dan de laatste nummers die dan wel weer wel lekker klonken. Op dat moment een wisselende ervaring doordat we de aandacht er niet helemaal bij hadden misschien. Eventueel ooit in de herkansing dus. (Setlist hier).

Porcupine Tree was voor mij bij voorbaat al geslaagd. En ja, het was weer een geweldig optreden met mijn favoriete nummers. Oh. My. God. Porcupine Tree wist – wat mij betreft –  alle bands met gemak naar huis te spelen met haar muzikaal technisch perfect spel en ingenieuze songstructuren. Vast wat moeilijk voor sommigen, voor mij perfectie tot op het bot met kippenvel van een struisvogel. Wat een heerlijke setlist ook met eerst wat nummers van het laatste album The Incident. Hatesong was een nummer dat ik nog niet eerder live had gehoord en het bracht die verschrikkelijke mooie afwisseling binnen een song die je zo weinig hoort bij veel andere bands. Lazerus als prachtige ballad, om daarna helemaal los te gaan met het lekkerste gedeelte van Anesthesize (Pills I Am Taking). Gitaargefreak en tool-achtige riffs en ingewikkelde zoveel-kwarts-maten, die ook voorkomen op Way Out Of Here (één van mijn favoriete songs, vooral met die videoclip) en Bonnie The Cat (van The Incident, ook één van mijn favoriete nummers vanwege het gekke basloopje dat lijkt op het thema van Knight Rider en een superieur simpele doeltreffende en gek geplaatste metal riff op het einde). En het als standaardafsluiter het prachtige en wat oudere  Blackest Eyes. Wat een concert! (Setlist hier en hier).

Florence & The Machine volgden we gedeeltelijk op een afstandje. En dat klonk gewoon zoals op de plaat. Eigenzinnige dame die kenmerkend en soms gewoon puur vals zingt. Prima songs maar verder niet iets wat ik heel veel zou draaien denk ik. Van verschrikkelijke kitch en overdone tot prima songs. Beetje wisselvallig. (Setlist hier)

P!nk volgden we ook een beetje op afstand. De opening bleek het meest spectaculair, van een metertje of 50 vanuit een box onder een kraan naar beneden abseilen in een seconde of 2. Dat is nog eens een opkomst. Voor de rest redelijk mainstream pop/rock met een aantal flauwe covers. Ondanks de aardige show hebben we niet alles bekeken. (Setlist hier)

Empire Of The Sun een stukje, maar dat leek meer een Science Fiction show dan fatsoenlijke muziek.

Ook veel show natuurlijk bij afsluiter Rammstein die tegenwoordig meer parodie op zichzelf zijn geworden en vooral wisten te verrassen met een mooie nieuwe show, decor en veel vuur(werk). En dan nog doen die oudere nummers het weer het beste, op wat uitzonderingen na. Met Rammstein weet je ondertussen wat je krijgt. Een goede show met vlagen stevige metal en hier en daar een verschrikkelijke ballad. Waarom de show al na 1.5 uur was afgelopen begrepen we niet helemaal, en het grootste deel van het publiek ook niet. (Setlist hier)