Hop! Deel twee van de voorbeschouwing van de-Affaire. Na de zaterdag/zondag nu de maandag t/m woensdag. Want De Affaire duurt een hele week. Wat een uitputtingsslag. De vierdaagse wandelaars hebben het makkelijk zeg. De zevendaagse, da’s pas een prestatie!
Trouwens…. de-Affaire is ook actief op twitter, je kunt berichten volgen via de #deaffaire hashtag. En ik heb even een geinige twitterfountain gemaakt, om de tweeps op de-Affaire als een soort screensaver te volgen. Leuk toch?
Hier weer wat highlights met een knipselkrant preview..
Maandag
Laten we eens beginnen op de Voerweg met Do Not Run We Are Your Friends. Zelf noemen ze het avant garde polka/latin band op MySpace, maar noem het progressive jazz rock noir. Huh. Ja wat lastigere maar boeiende composities, jazzy, met blazers, soms funky, dan groovend en een sterk afwisselende ritmes. Gewoon uit Nederland. Misschien nog even hangen bij de, redelijk standaard, bluesrock van Automatic Sam, om mezelf vervolgens goed voor te bereiden voor de eerste klapper van vanavond op de Voerweg: And So I Watch You From Afar met hun onwijs vette instrumentale math postrock. Opzwepend met een experimenteel karakter door de breaks en tempowisselingen. Imposant – precies volgens een recept waar mijn hoofd vanzelf naar voren en achteren beweegt. Energiek, beweeglijk en intens. Misschien nog even langs het vreemde These Are Powers maar eigenlijk wacht ik gewoon op die andere knaller: Shining uit Noorwegen. Niet voor watjes. Die gaan het schuim van het bier wegblazen. De prettig gestoorde industrial blackjazzmetal knalt er een imponerende brok energie uit. De prima geschoolde muzikanten hebben hun oorsprong in de de jazzmuziek en dat geeft deze herrie nog een verdraaid interessante dimensie. Hoezo gitaarsolo? Saxofoon it is! Hoezo vuurwerk op dinsdagavond? Maandagavond!
Dinsdag
Fucked up doet zijn naam eer aan. Vuige punk met een vetklep die de boel op stelten zet. Showmaster. Veel punk maar op de plaat ook soms verweven met tegendraadse elementen (koor, fluit, strijkers), benieuwd of daar live nog iets van is terug te horen. En als dit wat teveel testosteron wordt kunnen we altijd nog even buurten bij de wat lomere grunge-achtige rock van King Locust. Op de Voerweg is ondertussen Errors bezig , een beetje voortkabbelende electro/synthpop, soms dansbaar, en soms lekker gevuld met fijn gitaarwerk of een synthesizer sausje. Monotonix dan, waar ik nieuwsgierig naar ben. Hadden we vorig jaar het opzwepende en verrassende TV Buddhas die de ruïne fijntjes afbraken met het publiek, deze band moet dat ook kunnen met drummer, gitarist en zanger. De excentrieke lelijke mannen spelen uptempo en strakke raggende rock. Misschien niet heel inventief, maar puur op effectbejag en ze geven vast een enorm gedreven show weg. Als afsluiter van de avond wordt het een beetje kiezen. The Heavy misschien met verschillende stijlen als soul, funk, blues. Interessant en bij vlagen lekker funky en uptempo muziek hoewel ze ook echt zwakkere nummers hebben. Of wellicht de wat onbekendere Krach uit ons eigen land met hun “explosieve indie-gitaarrock met technosynthesizers, blasfemische beats en hijgende hypnovocalen”.
Woensdag
Op woensdag DJ’s op de Voerweg. Maar ik ben meer van de live muziek. Singer-songwriter Holly Miranda neemt een band mee naar de-Affaire. Soms intrigerend en pakkend, soms lijkt het wat inwisselbaar, althans op de plaat, want live kan het best wel eens wat dynamischer en voller klinken. Birth Of Joy uit ons eigen land klinkt echt leuk met hun prima uptempo sixties/seventies rock dat soms doet denken aan The Doors. Lekker orgeltje en rauwe gitaren en pakkende drums. The Morning Benders is één van die zeldzame bands die ik al gezien heb, op Rock Werchter. Prettige gelaagde indiepop met goede songs. Fijne zonnige luistermuziek, imponeert niet altijd enorm maar consumeert heel prettig. En het lijken me hele aardige jongens. En je kan ook nog even naar The Cosmic Carnival. Leuke Nederlandse band met funky grooves, blazers, samenzang, en met een knipoog naar de sixties. Winnaars van de Grote Prijs in 2009. The Crookes is lichtvoetige indie met duidelijke Britse inslag en aangename zangstem. Aardig maar wellicht wat eenvoudig maar nog niet veel kunnen beluisteren van deze band. Junip uit Zweden heeft afwisselend mooie songs en wat flauwere en vrij low-tempo indie/folk, maar vooral de psychedelische en mooi rijk gevulde muzikale stukken zijn goed te verteren – en ook de tikkie indringende stem heeft wel wat.
Overzicht van de-Affaire | website de-Affaire
