Verslag Lowlands 2010 – vrijdag

Hoe lang verheugen we ons al wel niet op Lowlands ? Hoelang zijn we al niet bezig met het uitpluizen van het programma van het het leukste festival in de polder? En was het niet een half jaar geleden dat we al het kaartje in huis hadden? En dan is het zover, en dan is het binnen een paar dagen alweer voorbij. Er staat in korte tijd zoveel prima acts op dit festival, dat ik het nodig vind om een slimme route uit te stippelen. Om maar zo weinig mogelijk te missen. En dan nog moet je wat pijnlijke keuzes maken. Aan de andere kant is er dan dus ook veel om uit te kiezen én te ontdekken. En we mogen ook dit jaar spreken van een uitstekende editie met verrassend goed weer. En ook de sfeer was weer geweldig. Prachtige – vaak kunstzinnige – aankleding met goed gevoel voor detail. En de vriendelijke, tijdelijke bewoners natuurlijk, die dit tot een uniek festival maken. Wij arriveren al jaren op de vroege vrijdagochtend en de camping staat dan al weer voller dan voorgaande jaren. Steeds meer mensen hebben blijkbaar toch zin om op donderdag al in de files en in de meterslange rijen te gaan staan. Ons niet gezien. Wij kunnen zo doorlopen naar camping 5 – plek zet – maar wel behoorlijk achteraan. Dan maar wat verder naar de ingang lopen voor mijn 10e Lowlands op rij… Hé, hó, here we go!

Vorig jaar werden we nog aardig verrast door een enorm grote rij / massa voor de ingang, waardoor we de eerste bands zelfs gedeeltelijk moest missen. Dit jaar waren we wat eerder vertrokken en komen we aardig snel naar binnen. Mooi. Het is wat lastig kiezen in het goede programma bij de aftrap van Lowlands (zo moet ik Triggerfinger, I Am Kloot en Band of Skulls missen). We kiezen voor een paar nummers van Cymbals Eat Guiters.  Deze band ligt nog aardig in de route, om dan terug te keren naar de Bravo voor Jaga Jazzist. Cymbals Eat Guitar mag het festival dus aftrappen op het open Lima podium. De gepijnigde blikken van de frontman vliegen het publiek in. Soms een tikkie overstuurd allemaal als de indierock van Pavement, maar ook de wat meer poppy kant van de band komt aan bod. Het blijft allemaal niet erg hangen en komt bij flinke vlagen wat standaard of overdreven over, hoewel er hier en daar een stevig briesje komt opzetten. Het publiek lijkt het wat gelaten te ontvangen. Toch een bandje om eens in de gaten te houden. Of niet? Groeit dit nog (vooral live)? Of horen we er gewoon nooit meer wat van? Voorlopig op de plaat interessanter.

Cymbals Eat Guitars

Jaga Jazzist staat sinds dit jaar in mijn lijstje met favorieten. Aanstekelijke “nu-jazz” met progressieve invloeden en lekker ingewikkelde tegendraadse ritmepatronen (door sommigen als neurotisch ervaren). En een podium vol klasbakken van muzikanten. Zekers. De band mag het podium in de Bravo openen, en als ik aan kom lopen zijn ze al begonnen. Een tikkeltje grote tent misschien voor deze band, maar zo kan ik wel lekker rustig kijken naar die opwindende instrumentale hoogstandjes. De enthousiaste drummer zweept het publiek weer lekker op – net zoals in Doornroosje eerder dit jaar. Uiteraard veel werk van het goede laatste album One-Armed Bandit. Wat me dan wel tegenvalt is dat ze een kwartiertje eerder lijken te stoppen dan gepland – of waren ze ok eerder begonnen? Of klopt mijn horloge niet? Dat was in Doornroosje toch wel anders. En dat geeft gelijk een groot nadeel van zo’n festival: vaak korter, minder intiem, en ook regelmatig met slechter afgesteld geluid. Maar goed, de liefhebbers genoten intens van dit kwalitatief sterke optreden. En ook over de geluidsmix had ik hier gelukkig niet veel te klagen. Overigens viel het me überhaupt op dat het geluid het hele festival behoorlijk goed stond afgesteld bij vrijwel alle podia. Jaga Jazzist levert op deze vroege middag in elk geval zo achteloos het eerste hoogtepuntje op van Lowlands. Lekker hoor!

Jaga Jazzist

Vervolgens is het feest bij Katzenjammer. De vier vrolijke dames zijn weer mooi theatraal gekleed en brengen hun vrolijke uptempo muziek erg enthousiast. En de muziek leent zich er voor: Balkan, swingjazz, hoempa, circusmuziek, country en/of prettige pop . Dat werkt aanstekelijk op het publiek en er wordt hard gefeest door het publiek bij het behoorlijke volle Lima podium (zoals wel vaker dit weekend). De dames wisselen regelmatig van instrument en blijken uitermate goed op elkaar ingespeeld. Technisch dus een dikke voldoende. De knap(pe) geschoolde dames met een zeer leuke show overtuigen het publiek met speels gemak. Het is allemaal niet diepgaand maar wel erg vermakelijk. Hop! Alweer een hoogtepuntje. Toe maar, dat gaat snel.

Katzenjammer

Vervolgens nemen we een kleine rustpauze aan de oever van Lake Lowlands, vlakbij het Charlie podium waar op dat moment Frightened Rabbit is begonnen. Indie/folk/rock/pop en volgens recensies prima op de plaat. Maar ik vind dit genre niet echt indrukwekkend – maar dat is persoonlijk. Maar het is goed vertoeven zo bij het water. “Beetje te mainstream”, schiet er door mijn hoofd, en we denken er geen moment aan om op te gaan staan – hoe degelijk het verder ook klinkt. Nou ja, wel voor de volgende band natuurlijk. En gelijk even langs de bar lopen.

We lopen een behoorlijk vol eerste vak binnen voor Broken Bells. Die band belooft dan ook wel wat met Shins-zanger/gitarist James Mercer en producer Brian “Danger Mouse” Burton. Ik verwacht dan ook sfeervol pakkende popliedjes met fijne elektronische ingevulde klanken. Of niet dus. Het optreden verwaait nogal in de Alpha tent, dat een flinke maat te groot lijkt voor de heren. Niet alleen de geluidsmix is een beetje een brei, ook de muziek zelf komt wat mager over – alsof ze de ziel uit de plaat hebben gerukt en er live niet meer dan een kaal, wollig karkas te horen is. De nummers die ik op de plaat goed vind komen niet indrukwekkend over. De sfeervolle synthesizer maakt hier en daar wat goed, evenals een prettig trompetje. Maar het optreden komt gewoon saai over, en de tent loop dan ook schrikbarend leeg.  Helaas, een tegenvallertje.

We gaan vervolgens weer even in het gras hangen met op de achtergrond Minus The Bear in de Charlie. En dat is niet heel vervelend. Maar we haasten ons ook niet om later alsnog naar het podium te lopen. Van een kleine afstandje klinkt het wat wisselend. Misschien wel té wisselend – de band lijkt niet echt een richting te vinden – getuige ook de koerswisseling die ze hebben doorgevoerd in hun albums: van een soort (veel interessantere) indieprog tot de (recenter gemaakte) wat flauwere, standaard indiepop met elektronische invloeden. We geven het uiteindelijk te weinig aandacht om echt een uitgebreid oordeel te kunnen geven, maar daar is ook niet genoeg aanleiding voor.

Nee, we sparen wat energie om richting Balthazar te gaan. De Belgische band gaf op Rock Werchter al een prettig optreden met hun aanstekelijke pop/rock met een alternatief randje. Gelukkig staat de geluidsmix een hele grote slag beter dan op Werchter. Vrijwel perfect zelfs. De viool en elektronische klanken zijn veel beter te horen. Daarentegen is de dwingende bas misschien wat minder knallend afgesteld, maar de mix is goed – en deze band klinkt gewoon prima. Natuurlijk zitten er wat mindere songs tussen, maar Balthazar weet opnieuw mijn hart te stelen met een aantal verrekt lekkere popsongs die ondertussen in mijn hersenen opgeslagen zitten als eeuwig referentiepunt. Vooruit, het is geen band om euforisch van te worden, maar een verrekt lekker hapje tussendoor. En het mag best ergens in het lijstje hoogtepunten. Ja ja, na Absynthe Minded weer zo’n leuk nieuw bandje uit België.

Balthazar

Vervolgens lopen we nog even de Bravo in om binnen een paar minuten het zweet over ons lijf te voelen gutsen. Het is niet zozeer stampend vol, maar wel bloedheet en onwijs vochtig. Air speelt sfeervolle synthesizerpop, en weet niet direct te overtuigen. Wel aardig, maar er mist iets. Podiumuitstraling bijvoorbeeld. Of echt mooie pakkende songs. We wachten niet af of er nog wat van die oude hits voorbij komen (die zaten uiteindelijk aan het eind van de set begreep ik), maar we drijven vanzelf de tent uit. Oooooooh wat is het lekker koel daarbuiten. Maar snel naar de volgende act.

Mark Lanegan is dan al begonnen. Denken we. Waarom niet eigenlijk? Technische problemen bleek later. Mark Lanegan loopt wat boos het podium af (is hij überhaupt wel eens heel vrolijk?) maar later begint het concert dan alsnog, zo vlak na het moment dat wij aan komen lopen. Van Mark Lanegan hoef je geen spectaculaire show te verwachten. Of rare dansjes. Of praatjes met het publiek. Het is zijn diepe donkere stem die je moet en doet raken. En ook nu weer overtuigt zijn stem. Helaas is hij niet met een band, maar alleen met gitarist. Dat is leuk voor even, maar op een gegeven moment mis ik dan toch de variatie en het volle geluid van een volledige band. De aandacht zakt wat weg. Maar dan toch, een redelijk goed optreden.

Vervolgens kiezen we voor Tame Impala. Lowlands is toch een festival waar je ook kleine leuke bandjes kunt ontdekken, al is het soms goed zoeken, en heb je ook genoeg tegenvallers. Tame Impala overtuigt hier verrassend goed met hun Beatleske psychedelische pop/rock. We horen een flinke echo op de zang en zeer goed op elkaar ingespeelde muzikanten die er een fantastisch optreden van maken. Ik vraag me werkelijk af of ik ondertussen niet onder invloed ben van teveel drank, want ik snap niet helemaal waarom het zo geweldig is. Waarschijnlijk toch een combinatie van prima in het gehoor liggende songs, het heen en weer gestuiter van treffende pop tot stevigere rock, het dikke psychedelische sausje, en de heerlijke jams. Mijn hemel. Een hoogtepuntje. Een volle rechtse in het gezicht. Eentje die ik ook niet zo snel zag aankomen.

Vervolgens struinen we over het terrein en doen alles wat God verboden heeft. Nee, niet echt. We veroveren nog wel even de Grolsch beugelbar (altijd een fijn alternatief voor de kleine bekertjes lauw festivalpils). Daarna gaan we vroeg richting tent, om vervolgens alsnog een uurtje of twee te blijven zitten voor de tent. Morgen weer een dag.

Scroll naar boven