Geluisterd: The Pineapple Thief – Someone Here Is Missing

The Pineapple Thief was de eerste band van de week een jaartje terug op deze blog, en nog steeds luister ik graag naar deze – nog steeds relatief onbekende – band. Vorig jaar waren ze nog een fijne openingsact in De Pul in Uden voor Riverside. De band van meesterbrein Bruce Soord komt zondag a.s. (de 24e) weer terug naar De Pul in Uden, nu als hoofdact. Op zaterdag de 23e staan ze in de Boerderij in Zoetermeer. Hoog tijd om hun nieuwe album eens wat nader te onderzoeken.

De muziek van The Pineapple Thief is niet echt typisch britrock, postrock of indierock – maar je zou wel kunnen zeggen dat het rock is met duidelijke progrock invloeden. Je zou het ergens kunnen plaatsen tussen Porcupine Tree, Radiohead, Demians, Muse, of Oceansize als je het mij vraagt. Een duidelijke afwisseling van zacht en sfeervol, naar hier en daar die lekker ontsporende gitaren.

De band heeft al een hele reeks albums op hun naam staan in hun dik 10-jarig bestaan (zie wikipedia). Ze brachten vorig jaar zelfs een compilatie-album uit: 3000 Days.  Dit jaar verscheen Someone Here Is Missing, de opvolger van het heerlijke Tightly Unwound uit 2008.  De plaat begint met het strakke, opzwepende, funky, en dreigende Nothing At Best. De breaks en het gitaarwerk werken hier uiterst aanstekelijk. En op meer nummers is het gitaarwerk subliem, zoals bijvoorbeeld bij heerlijke nummers als Preparation For Meltdown, Show A Little Love en 3000 Days. Regelmatig komen de pakkende gitaren door de zoetigheid heen denderen – net op het moment dat je denkt te verzuipen in teveel siroop. Dat soort momenten voelen als de lekkere krenten in de aangename pap.

Helemaal niks te klagen dan? Mja, een aantal nummers – of passages – voelen misschien wat veilig aan door de laag honing. Hierdoor lijkt het album soms wat moeite te hebben om voor de volle 100% briljant te blijven. De nummers hebben hier en daar wat last van dezelfde zangstijl, gitaarritmes, en/of akkoorden. Maar dat is eigenlijk niet storend. De productie is helder, prettig, aangenaam, en briljant gemixt. En de gebruikte elektronica voegt hier en daar echt wat extra’s toe om het geheel extra interessant te houden. The Pineapple Thief weet gewoon met speels gemak  weer een briljante plaat af te leveren waar vele bands stinkend jaloers op zouden mogen – nee moeten – zijn. En waarom breken ze in hemelsnaam maar niet echt door? Meer op festivals graag!

• Het album Someone Here Is Missing op Spotify.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=GjJxSng0N_4]

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=hj1YTBOvfnA]

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=dSAKX5nw3dE]

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=2dfCuqxK64I]