Gezien: The Pineapple Thief, De Pul, Uden

Een mannetje of honderd in De Pul, die daarmee gevuld is, maar verre van uitverkocht. “Da’s echt heel raar”, hoor ik iemand zeggen in de zaal. “De mensen weten niet meer wat goede muziek is”. Zo is het maar net. The Pineapple Thief levert al jaren hele fijne plaatjes af, maar het grote publiek weet ze nog niet helemaal te vinden. Ze zijn dan ook wat weinig op festivals te vinden, hoewel ze recent nog op Breda Barst stonden. Vorig jaar stond de band nog in het voorprogramma van Riverside. Dit jaar opnieuw in De Pul in Uden met een eigen show. En er staan voornamelijk mannen in de zaal van wat oudere leeftijd. Progrock trekt wat oudere muziekliefhebbers aan, is mijn conclusie. En eigenlijk ben ik ondertussen ook wel van middelbare leeftijd. Dus dat ik progrock steeds meer waardeer… Tsja, dat zal de leeftijd dan wel doen.

Het voorprogramma Sun Domingo is een Amerikaanse band die ook in de progrock/pop hoek lijkt te zitten. Ik kan het niet helemaal verklaren, maar het pakt mij niet helemaal. De nummers gaan een beetje langs mij heen hoewel er hier en daar wel aardige passages – eh – passeren. De gitaren staan wat ook wat zacht. De band komt – wat mij betreft – eigenlijk pas echt lekker los bij de laatste twee nummers. Het eerste nummer is een instrumentaal nummer. De gitarist van Porcupine Tree (John Wesley) heeft meegeholpen om het gitaar gedeelte in elkaar te draaien. We horen Mad Maze (luister op Spotify) van de Piece EP van de band. Een lekker uptempo nummer met – inderdaad – heerlijk gitaarwerk. Het laatste nummer hakt er ook lekker in. Een cover van David Bowie’s I Am Afraid Of Americans, die ze heel funky spelen. Qua ritme en gitaar doet het me zelfs een beetje aan Primus denken. En eigenlijk beter dan het origineel (of mag ik dat niet zeggen?). Had ik al gezegd dat de bassist een 6-snarige bas bespeelt? Had ik nog niet eerder gezien. Wat een joekel zeg. Affijn. Op de valreep dan toch nog een voldoende.

The Pineapple Thief dan, die een kleine twee uur zullen spelen. De band trapt af met God Bless the Child en Tightly Wound. Dat laatste nummer komt niet helemaal lekker uit de verf. De electronica had wat dikker in de mix gemogen vanavond. En ook de de zang is hier niet helemaal vast – hoewel dat de rest van de avond – grotendeels  in orde is. De gitaar staat overigens vanavond ook met regelmaat net een tikkeltje te zacht naar mijn smaak. De band komt eigenlijk pas echt lekker los met 3000 Days met dat sublieme gitaarwerk. Wake Up The Dead en Shoot First dan en het wat langere Different World. Althans, als ik dat allemaal goed heb onthouden. Dan All You Need To Know, My Debt To You, Counting The Cost, en Part Zero. Dat gedeelte van het concert wordt begeleid op de akoestische gitaar. En zanger Bruce Soord vermeld na een nummer dat hij blij dat het zo stil is in de zaal. Dat is het ook wel, hoewel sommigen dat wat later alsnog niet begrijpen. Ik hoor bijvoorbeeld de zanger van Sun Domingo luid kletsen later achterin de zaal. Doe dat effe niet zeg. Maar goed, bij momenten is het stil genieten van deze band, die zo mooi de rustige momenten met gitaarexplosies aan elkaar weet te rijgen. Met Preparation For A Meltdown gaan we weer terug naar de elektrische gitaar. Show A Little Love is de volgende traktatie met lekkere riffs in combinatie met elektronische ritmesecties. So We Row klinkt daarna live prima, lekker dreigend. En Too Much To Lose is een heerlijk lang epos, dat blijft toch ook een favoriet van me.

In de toegift het heerlijke Nothing At Best, wat niet zo vet klinkt als op de plaat. De gitaar mag hier wat harder denk ik. Daarna Snowdrops als ik het goed heb. En wat me ook opvalt hoe dit nummer ook zomaar een nummer van Porcupine Tree had kunnen zijn. De band vermaakt zich prima vanavond, het publiek blijft schreeuwen, en er komt een 2e toegift. Dat is bijzonder als ik de setlists van de eerdere optredens in deze tour bekijk. Achteraf weet ik niet precies meer welk nummer het nu is geweest, maar het zou We Love You kunnen zijn. En aan de oprecht vriendelijke blije gezichten van de bandleden te zien, kan het ook zomaar zijn dat ze van ons houden.

Mooi optreden. Gevarieerd en gedreven. Laat de band de wereld maar beetje bij beetje veroveren. Maar niet al te veel, want zo’n intiem concert in een kleinere zaal heeft natuurlijk wel wat. Ik grijp nog even een t-shirt mee en een limited edition LP van het laatste album Someone Here Is Missing. Staat een nummertje op. Oplage 2000. En ik heb nummertje 666. En ik trek even een brede grijns….