Een Grolsch Kanon. Een Brugge Tripel. Of een Brugse zot. Een Grimbergen Tripel. La Chouffe. Een Hoegaarden Grand Cru. Of een Weihenstephaner Hefe Weissbier. Ja. Allemaal lekker. Vind ik dan. Maar wil iemand dat eigenlijk wel weten? Waarom zou ik dat delen? En kan ik dan ook niet beter verwijzen naar de echte liefhebbers, de kenners met een bierbuikje op Potjebier.nl? Slaat het dus ook nergens op dan?
Jaarlijstjes dus. Misschien is een top 1 wel voldoende. Maar toch is het populair, veel mensen doen er aan mee. En – ja – ik vind het ook leuk. Want wat waren ook alweer die mooie albums van dit jaar. Het is een soort afsluiting. En als ik kijk naar lijstjes van andere liefhebbers is het vooral leuk om te grasduinen. En dan vooral in die lijstjes waar ik albums tegenkom die ik zelf ook goed vind. Dat zal vast de natuurlijke drang zijn tot kuddegedrag. Gelijkgestemden zoeken dus, en dan eens kijken wat voor ander moois die persoon heeft gevonden.
Het overzicht hieronder is dus persoonlijk. Moet je mee doen wat je wilt. Van extreem rustig tot absurde metal. Ik hou er van. Zo lang er maar een bijzonder randje aan zit. En hoe persoonlijk een lijst kan zijn blijkt wel uit bands die het niet hebben gehaald. Overal zie je The National en Arcade Fire strak bovenaan staan. Ik heb er niet zoveel mee. The National heeft best wel mooie sfeervolle en volle muziek (bleek live op Lowlands), maar ik kan weinig met die manier van zingen. Als het dan toch gekweld, donker of depri moet klinken hoor ik liever een Mark Lanegan. Maar…. da’s persoonlijk. En ook oude favorieten als The Chemical Brothers en Underworld. Ik weet het niet. Ben ik het een beetje ontgroeid? Echte tegenvallers waren er ook. Zoals PVT (voorheen Pivot), en – met pijn in mijn hart – Ozark Henry. Of het slappe album van TV Buddha’s. En ook Interpol was weer meer van hetzelfde: metaalmoeheid.
Sommige nieuwere bands waren op zijn minst origineel of intrigerend – maar het kwartje viel nog niet. Maar wie weet komt dat dus nog. Ik kan ook niet alles intensief beluisteren. Denk aan Warpaint, Sleigh Bells, en These New Puritans. En die nieuwe Deerhunter klinkt ook aardig. En die plaat van Sungrazor moet ik ook nog maar eens opsnorren.
Top 40 dan maar. Achteraf een veel te lange lijst natuurlijk. Al hadden bands als Massive Attack, The Sore Losers, Los Campesinos!, The Black Keys, Black Mountain, The Black Angels, Wallis Bird, Yeasayer, Korn, Soulfly, Fear Factory, Dorleac en Broken Bells er misschien ook nog wel bij gekund. Ja dag. Was nu al te veel werk.
Deze top 40 staat overigens ook (grotendeels) in Spotify in één vrolijke lijst. Of klik op dat groene icoontje. Heb je nog geen Spotify? Dan heb je toch wat gemist dit jaar denk ik.
1. Motorpsycho – Heavy Metal Fruit
Zo dan. Die lelijke Noorse mannen schudden me daar in korte tijd even een hoop briljante albums uit hun mouwen. Deze rock-opera is groots. Zeer groots. Zo niet een meesterwerk. Niet direct dat klassieke Heavy Metal zoals de titel doet vermoeden, maar wel veel stijlen door elkaar. Psychedelische rock, prog, stoner, blues, pop, jazz, funky ritmes, een lekkere vuige ritmische bas, ultiem lekker gitaargefreak, een sfeervol trompetje er bij, opzwepend naar bombastische hoogtepunten. En live zo mogelijk nóg beter dan op de plaat. Bovendien de eerste LP die ik sinds tig jaar weer kocht. Lekker retro joh.
Lees meer: geluisterd; @Effenaar; @Burgerweeshuis
2. Shining – Blackjazz
Het vergt wat oefening voor je gehoorapparaat, dit neurotisch jazzmetal geweld. Industrial metal gemengd met jazzy patronen en mathrock elementen, brute saxofoon solo’s, briljante ritmewisselingen, knap drumwerk, intensief gitaarwerk en ontspoorde zang. Alsof je in een houtversnipperaar wordt gegooid. Blackjazz is lastig te verteren maar voor wie van dat soort zware maaltijden houdt smaakt het opperbest…
Lees meer: geluisterd; @013; @de-Affaire
3. Tame Impala – Innerspeaker
Over retro gesproken. Hippies uit Australië. Laten de sixties en seventies op een moderne manier herleven. Beatlekeske pyschedelische pop/rock met flinke invloeden uit de seventies en een stem als van John Lennon door een joekel van een echoapparaat. Veel echo, en aanstekelijke deuntjes. Gecombineerd met langere spacy stukken. Dikke trip dit. En een heerlijk optreden op Lowlands dit jaar.
Lees meer: band van de week; @Lowlands
4. The Pineapple Thief – Someone Here Is Missing
Verfijnde progrock. Je zou het ergens kunnen plaatsen tussen Porcupine Tree, Radiohead, Demians, Muse, of Oceansize als je het mij vraagt. Een duidelijke afwisseling van zacht en sfeervol, naar hier en daar die lekker ontsporende gitaren. De productie is helder en aangenaam, en briljant gemixt. En de gebruikte elektronica voegt hier en daar echt wat extra’s toe om het geheel extra interessant te houden. Hier en daar wat steviger dan op eerdere albums, en dat is zeker geen straf. Verdienen een groter publiek.
Lees meer: geluisterd; @De Pul (2); @De Pul (1); band van de week
5. Get Well Soon – Vexations
Melancholisch hoogtepunt van het jaar. Donkere stem. Donkere plaat. Herfst. Sprookjes. Geloof. Hoop. Liefde.
Lees meer: geluisterd; @Tivoli
6. Villagers – Becoming A Jackal
Moderne Ierse troubadour verovert Nederland in 2010 met rake songs en prachtige verhalen. Hoe een singer-songwriter ook kan imponeren, met en zonder band.
Lees meer: band van de week; @Doornroosje; @Lowlands
7. 65daysofstatic – We Were Exploding Anyway
Gooi postrock zo af en toe eens stevig door een elektromolen en je krijgt een afwisselend, spannend, dreigend, en bij vlagen dik stuiterend album. Bovendien live ook indrukwekkend.
Lees meer: band van de week; @Doornroosje
8. Jaga Jazzist – One-Armed Bandit
Aanstekelijke jazz van geschoolde muzikanten, met invloeden van progressieve en psychedeliche pop/rock, electronische muziek, postrock, drum ‘n bass en popmuziek. Of noem het gewoon nu-, prog- of post-jazz. De drums, keyboards, tuba, trombone, trompet, elektronica, gitaren, vibrafoon, klarinet en een staande bas zorgen voor een indrukwekkende mix, ingenieuze composities, en prettig variërende ritmes.
Lees meer: @Doornroosje; @Lowlands
9. God Is An Astronaut – Age Of The Fifth Sun
De volgende instrumentale band. Relatief rustig, en bij vlagen wat meer standaard postrock dan eerder werk van deze band. Maar het blijft een prettige sound van deze Ieren. En live eigenlijk nog veel dynamischer dan op de plaat.
Lees meer: @Doornroosje
10. Chrome Hoof – Crush Depth
Zo moet een invasie van buitenaardse wezens eruitzien. Live een spektakel, een podium vol zilveren pakjes. Lekker drum- en baswerk. Verrassend goed optreden op de-Affaire in 2008. Een indrukwekkende mix van stijlen. 3VOOR12: “…een unieke mix van disco-prog-doom-electro-screamo-acid-metal-vaudeville-funk”. File Under: “Zestig minuten lang avantgarde-freejazz-pop-hardrock-funkshizzledinges-skametalnoise-blabla en je mond valt open”. Niks aan toe te voegen.
11. Balthazar – Applause
Er komt veel lekkers uit België. Chocolade bijvoorbeeld. En Balthazar. Aanstekelijke pop/rock met een alternatief randje. De bas is één van de sterkste wapens van Balthazar. Eenvoudig, doeltreffend, dwingend, en met een dodelijke precisie. Bovendien een sterke samenzang. En ze kennen de kunst van “less is more” – pak de essentie van goede popsongs.
Lees meer: @Doornroosje; @Lowlands; @Rock Werchter
12. North Atlantic Oscillation – Grappling Hooks
Post-progressive rock, of alt prog, of prog-pop. Met lekker drumwerk, fijne experimentele trekjes en goed gemengd met heerlijke elektronische klanken. Als je dit album wat vaker hebt gedraaid, ontwaakt het monster van de aanstekelijke popdeuntjes die in je brein prikken en daar blijven bungelen. Jawel, “grijpende hooks”. Live niet zo sterk aldus 3VOOR12. En da’s jammer, die zang klinkt inderdaad (nog?) nergens naar live (@London Calling). En toch vind ik het een hele lekkere plaat. Lekker puh.
Lees meer: band van de week
13. The Dillinger Escape Plan – Option Paralysis
Deze ingenieuze mathmetal/ mathcore is ook live retestrak. Deze band heb ik in de picture sinds die briljante EP met Mike Patton op zang (Irony Is A Dead Scene). Toen waren ze nog op zoek naar een nieuwe zanger. Inmiddels al jaren met Greg Puciato, die ook schreeuwzang combineert met cleanere zang. Zo ook de groep zelf. Neurotische complexe muziek met vele snelle tempowisselingen afwisselend met rustigere sfeervolle stukken. Technisch knap. Live indrukwekkend. Categorie: lastig te verteren, maar energierijk voedsel.
14. Death Angel – Relentless Revolution
Je hebt zoiets als de “Big 4” als we het hebben over thrash metal: Metallica, Slayer, Megadeth en Anthrax. En ik ben geen echte kenner, maar ik zou er zelf nog met gemak bands als Testament, Kreator en Exodus aan kunnen toevoegen. En Death Angel dus. Ik zag ze bij hun reünie op Dynamo Open Air 2002, maar in 2009 op Fortarock speelden ze nog strakker. Zo snel en zuiver als een spijkerpistool. Met dit genre kan ik de nummers eigenlijk nauwelijks uit elkaar houden, maar dit album heeft gewoon een hele goede vibe. En hoe kinderlijk het ook klinkt… Vuisten de lucht in en raggen met die handel!
15. Oceansize – Self-Preserved While The Bodies Float Up
Prog/post/alt-rock. Al vele jaren fan van deze band. Maakten een hele aardige plaat, maar werd niet omver geblazen. Toch een hoop heerlijke typische Oceansize nummers. En wat beter dan de vorige platen. En hier en daar fijn uptempo werk. En de lelijkste hoes van het jaar.
Lees meer: geluisterd; @Doornroosje; @W2; band van de week
16. Tommigun – Come Watch Me Disappear
Prima opener recent voor Balthazar in Doornroosje. En het bewijs dat België veel fijne bands aflevert. Prachtige samenzang en slimme composities. Lelijk hoesje trouwens.
Lees meer: @Doornroosje
17. Pure Reason Revolution – Hammer And Anvil
Gezien als vernieuwers van de progrock. Was het eerste album nog wat meer progrock, op het tweede album al meer invloeden zoals het gebruik van elektronica. Er mag gedanst worden. En door kenners beoordeeld als vernieuwers: new-prog. Dit derde album borduurt verder waar het gebleven was. Weer die mooie samenzang als de kers op de chocoladetaart en verschillende invloeden. Beetje vreemd. Maar lekker.
Lees meer: band van de week; @013
18. Hauschka – Foreign Landscapes
Wat lastig te omschrijven, maar meer dan een pianist. Niet alleen op deze plaat, maar ook live boeiend (naar horen zeggen). Als we dan toch wat ouder worden en wat meer naar klassieke muziek moeten gaan luisteren, doe dan deze versie maar.
19. Triggerfinger – All This Dancin’ Around
Voor een beetje smerige rock moet je bij deze Belgen zijn. (En wat staan er eigenlijk veel Belgische bands in mijn lijst zeg). Touren zich helemaal suf en treden regelmatig op in Nederland. Ze zijn ondertussen dan ook graag geziene gasten in ons land, en terecht. De muziek is al net zo vet als gladjakker en voorman Ruben Block. Het mag best een beetje ranzig. Ook in net pak.
Lees meer: @Paaspop
20. Demians – Mute
Kwam ik tegen op Symforce II in 013. Was toen hun eerste optreden in Nederland. Het is een soort eenmansband van Fransman Nicolas Chapel, die dan live uiteraard wat mensen op het podium zet. Dit is inmiddels de tweede CD en dit is een stukje venijnigere progrock. Dat kon de band ook wel gebruiken. En ik begreep dat hij al zijn instrumenten zelf heeft bespeeld op deze CD. En dat is knap.
21. Dungen – Skit I Allt
Een beetje vreemd, maar wel lekker. Ik hou er van. Klinkt voornamelijk psychedelisch, maar je hoort ook aanstekelijke popsongs. Je zou het allemaal hard willen meezingen, maar je kunt er geen klap van verstaan. Hartstikke in het Zweeds namelijk.
22. Spock’s Beard – X
Gewoon hele prima progmetal. En dan is het altijd uitkijken voor al te overdreven zang of overmatig gesoleer. Maar als dat niet al te zeer over de top is zoals een Dream Theater, tja dan is dat nog net geloofwaardig. En dat draait lekker weg.
23. Day Six – The Grand Design
Gewoon hele prima progmetal. En dan is het altijd uitkijken voor al te overdreven zang of overmatig gesoleer. Maar als dat niet al te zeer over de top is zoals een Dream Theater, tja dan is dat nog net geloofwaardig. En dat draait lekker weg. Ja ik weet het, dit is een kopie van hierboven. Gooi daarbij nog wat Opeth-achtige kenmerken die hier en daar doorsijpelen, én het feit dat dit gewoon een jonge band uit Nederland is. Dan verdien je respect.
24. The Black Box Revelation – Silver Threads
Kijk. Je hebt tegenwoordig van die populare drum/gitaar duo’s. Je hebt vette bluesrock. Je hebt leuke Belgische bands. Combineer dat met een goede productie en je hebt een vette plaat te pakken. Ook live. Hoewel soms meer van hetzelfde. Maar dan toch. Groot in eigen land.
Lees meer: @Rock Werchter
25. Mike Patton – Mondo Cane
Patton is een druk mannetje. Tomahawk, Peeping Tom, Faith No More. In dit project zingt hij Italiaanse nummers uit de jaren 50 en 60, ondersteund door een klassiek orkest. Zo ook in Paradiso een paar jaar terug met het Metropole orkest. Uiteindelijk is dit op de plaat gekomen (met een ander orkest overigens) en gaf Mike Patton nog verschillende Mondo Cane optredens in diverse landen dit jaar. Het is niet dat ik die nummers zo goed vind, maar Patton is wel één van de beste zangers die ik ken. Bovendien een stukje nostalgie vanwege dat mooie optreden in Paradiso.
Lees meer: bericht
26. Holy Fuck – Latin
Opzwepende, bij vlagen vuige, elektronische dance. Heerlijk in een donker rokerig holletje. Of een zwetende X-Ray op Lowlands. Dit album is misschien wat minder dan de vorige (wat te netjes misschien), maar live is het nog altijd. Ja. Holy Fuck!
Lees meer: @Lowlands
27. Gotan Project – Tango 3.0
Tango met een vette beat door DJ’s. Het blijft verslavend. Zag ze min of meer terloops op Lowlands 2002 en dat maakte dikke indruk. Gelukkig een wat betere plaat dan Tango 2.0. Al blijft 1.0 ongeëvenaard (La Revancha Del Tango).
28. Deftones – Diamond Eyes
Still going strong. Misschien weer meer van hetzelfde, maar de kwaliteit van deze band blijft onverminderd voldoende. Altijd die energie en die scherpe rand – en toch melodie. Het is goed te constateren dat zanger Chino Moreno nog steeds niet met pensioen hoeft, zijn zang herbergt nog steeds dat kenmerkende gevoel van wanhoop en verlangen.
29. Lunatic Soul – Lunatic Soul II
Zanger/bassist Mariusz Duda van Riverside maakt met Lunatic Soul wat rustigere, soms dromerige progrock. En dat luistert prettig weg. Zeker ook vanwege de prettige zangstem van Duda, en de relaxte composities met hier en daar wat fijne spanningsbogen.
30. Blood Red Shoes – Fire Like This
Jongen op drum en meisje op gitaar. Dat blijft intrigeren. Grunge en punkrock & roll. Laura-Mary Carter slingert koeltjes een aardige hoeveelheid rock herrie uit haar gitaar en Steven Ansell drumt de boel weer met precisie aan elkaar. Daarnaast de fijne zang, en een aantal lekker aanstekelijke nummers. Hoewel dat hier en daar nu toch wel een beetje op elkaar gaat lijken.
Lees meer: @Lowlands
31. Agnes Obel – Philharmonics
Nog zo’n zangeres met een heldere serene zang. Mooi ondersteund door (voornamelijk) piano. Prettige sprookjesachtige composities. Sfeervol. Lichtvoetig klassiek drama.
32. Pain of Salvation – Road Salt One
De grootste kunst van Pain of Salvation is om elk album weer te verrassen. Ik kan er in elk geval nooit zo’n grip op krijgen. Afwisseling en vernieuwing, ze lijken er steeds naar op zoek. Op deze CD is het laatste stukje metal zo ondertussen echt weg, en kun je meer spreken van een progrock-achtig album, een vleug seventies en psychedelica, en ouderwetse pop/rock.
33. Sarah Blasko – As Day Follows Night
Gaf een ontwapenend optreden op de-Affaire dit jaar, en ze was daar één van die prachtige stemmen die we wel meer in die week op datzelfde (Saddlespan) podium konden horen. De plaat is mooi geproduceerd, en de stem ligt mooi op de muziek. Als boter op vers brood.
34. Motek – Dragons
Zo’n plaat die ik er op het laatste moment nog even ergens tussen heb lopen schuiven naar aanleiding van een recensie van File Under. Hoewel ik nog wat moet wennen aan die zang hier en daar, is het gewoon weer een interessante postrock band. En verdomd. Wéér uit België.
35. Sleepy Sun – Fever
Zag ik in 2009 op de-Affaire. Toen had ik nog geen blog, en ik was de band alweer bijna vergeten. Stom. Ze stonden dit jaar op Lowlands (helaas moeten missen) en lijken zelfs een beetje te zijn doorgebroken dit jaar. En terecht, want dit is gewoon heerlijke psychedelische rock.
36. John Grant – Queen of Denmark
De teksten van de nummers van John Grant zijn doorgaans gitzwart van zijn eigen deprimerende levenservaringen. De emotie druipt er bij veel nummers vanaf, waarbij de mineur-akkoorden treffend geplaatst worden. De zang grijpt je bij de strot. Gelukkig is de man een heel stuk vrolijker op de-Affaire van dit jaar. Een aantal nummers dreigen net over de top te gaan (denk aan een musical), maar ik vind het allemaal nog net geloofwaardig. En hier en daar een wat gezapig nummer. Vooruit. Dat mag soms.
Lees meer: @de-Affaire
37. Shearwater – The Golden Archipelago
Mooie aansprekende, pakkende, desolate zangstem van Jonathan Meiburg en muziek die refereert aan verlate bergstreken en de overlevingsstrijd van wilde dieren. Niet alle nummers overtuigen (net iets te folky), maar toch een aantal hele mooie uitschieters. En misschien nog belangrijker, ik draaide Shearwater graag en veel naar aanloop van de-Affaire. Dat zegt wat ja.
Lees meer: @de-Affaire
38. Shaking Godspeed – AWE
Komen voort uit The Bloody Honkies. De rauwe blues- en stonerrock van de band is heerlijk venijnig. Heren die vakkundig hun instrumenten weten te geselen. Gewoon uit Nederland ja.
Lees meer: @Oranjepop; @Paaspop
39. Blaudzun – Seadrift Soundmachine
Vooruit, ik vind het een beetje een rare knakker, maar als het uit Nederland komt en het klinkt zo subtiel. Ja dan is dat gewoon mooi. Viel me een klein beetje tegen op Lowlands. Maar het kan zijn dat het in een zaal allemaal wat intiemer is. Of de plaat is gewoon zo mooi geproduceerd dat het niet makkelijk is om dat live te vertolken.
Lees meer: @Lowlands
40. Lis Er Stille – The Collibro
Zo, die heb ik er echt op het allerlaatste moment nog even vlug ingegooid. Ben het nog aan het luisteren zelfs. Kwam het tegen in een ander jaarlijstje – met dezelfde nummer één dus dat trekt de aandacht. En verdomd. Best heel aardig. Een soort post-/progrock opera is het geworden. Bij vlagen zo heerlijk pretentieus als een Muse. Maar misschien schrijf ik er later nog wat meer over. Of niet dus.
Zo einde. Als je dit allemaal hebt gelezen: hulde! Tot volgende jaar.
Pingback: De beste albums van 2010 volgens andere betweters « Tbeest's Blog
Ik vergeet zomaar Fear Factory…