Gezien: Nile, Doornroosje, Nijmegen

Een doodnormale doordeweekse maandagavond. Dat voelt een beetje vreemd. Toch zijn er vanavond vijf metal acts te bewonderen in Doornroosje in Nijmegen, en kun je bijna spreken van een mini Fortarock festival. Hoofdact van de avond is Nile. En ik vind mezelf niet echt een enorme kenner van het metal genre, maar ik hou wel van wat afwisseling. Dan is Nile best wel een lekkere hoofdmaaltijd om eens in de buurt te gaan bekijken. Want hoe bruut wil je je metal geserveerd hebben? Met een flink aantal stevige voorgerechten dus…

Ik ben wat later en kom tijdens Zonaria binnen lopen. Ik ervaar dan ook gelijk even een cultuurschokje. Van een kantoorbaantje op een normale maandag, naar een donker hol met zwart geklede metalfans, lange haren, gruntende zangers, \m/ vingers de lucht in, en een bak herrie. De wat jongere gasten spelen volgens mij een soort symfonische – of noem het melodische – death metal, beetje zoals Dimmu Borgir. Het lijkt allemaal niet super strak, maar er zitten wel een aantal aardige breaks in. En een beetje eye-liner hoort bij de act. Het geluid staat me echt veel te warrig, het is nogal een brei door mijn oordopjes heen. Maar het kan ook zijn dat het aan mij ligt, ben wat verkouden en grieperig. Ik hoor ook synthesizers, maar ik zie ze niet. Zal wel een bandje zijn dan. Of de Zweden doen dingen met de gitaar die ik nog niet eerder heb gezien. Of ik zit gewoon niet goed op te letten. De zanger refereert uit respect nog even aan het overlijden van Gary Moore. Kijk da’s sympathiek.

Het Duitse Dew-Scented speelt een stuk relaxter. Ze zijn wat ouder, en hebben duidelijk wat meer ervaring. Dat het tempo gelijk een stuk omhoog gaat vind ik eigenlijk wel lekker. Thrash metal, ja dat gaat er bij mij ook wel in als koek. Zeker als het een beetje strak wordt uitgevoerd en er een rijtje lekkere riffs langskomen. Vuisten de lucht in. “Oi! Oi! Oi!”. Kijk. Het publiek is nog steeds moeilijk los te krijgen, maar bij enkele nummers gaan er toch een hoop hoofdjes op en neer. Het valt me al snel op dat de drummer Marc-Andree Dieken een beetje moeilijk kijkt. Zanger Leif Jensen zegt dat ie zich vandaag niet goed voelt, en dat het niet te horen is. Hulde. Lijkt me erg lastig om je niet lekker te voelen en toch te moeten presteren.

Melechesh speelt Arabisch getinte black metal met Melechesh Ashmedi aan het roer, afkomstig uit Jeruzalem. Ja hoor, zo’n lekkere typische duivelse stem heeft hij ook. Als de band begint te spelen vind ik het geluid niet helemaal lekker (wederom), wat veel leadgitaar in de mix waardoor het wat iel klinkt. Maar zoals wel vaker wordt dat nog aardig snel bijgedraaid. Het tempo ligt gemiddeld lager, al kunnen ze ook thrashy stukken spelen. Vooral de iets langzamere, opruiende nummers doen soms denken aan – eh – zoiets als “marching of the killer ants, ready to attack” (volgens mij “Grand Gathas of Baal Sin” van de laatste plaat The Epigenesis). Prima uitgevoerd lijkt me allemaal, maar ik had ook ergens ook het idee dat er wel vaak teruggevallen werd op een bepaald akkoord. En als je daar dan op gaat letten… Ja dat moet ik ook niet doen.

Nile is volgens mij één van de betere death metal bands denk ik, al heb ik er officieel geen verstand van. Uit Amerika. Extreem snel en gevaarlijk bruut. Met een Egyptisch sausje trouwens, da’s niet verrassend met zo’n naam. Ik zag ze in 2004 op Lowlands trouwens. Een van de bandleden kondigde daar het volgende nummer aan met de legendarische woorden: “And the next song is about having sex with dead people……., something you’re all familiar with”. Nog steeds een kleine anekdote die ik graag vertel. Heerlijk als zo’n metal band zichzelf ook niet al te serieus neemt. De belangrijkste kracht achter Nile, Karl Sanders, heeft er vanavond ook wel zin in. Hij trekt zijn meest guitige gezicht uit de kast en vermaakt zich kostelijk met het publiek en de fotografen vooraan. Plukt verder behendig aan zijn gitaar, en laat af en toe zijn achterlijk diepe grafstem horen. En de andere gitaristen mogen ook af en toe lekker hun longen naar buiten – ehm – zingen. Wat vooral indruk maakt is die ongelooflijke snelheid en perfectie in het spel. De dubbele bass drums zijn afgesteld op mitrailleursnelheid, en de gitaristen bewegen hun vingers vliegensvlug over de gitaarhalsen. Bassist Chris Lollis maakt sinds 2010 deel uit van de groep, en maakt ook indruk met zijn snelle basspel. Al vind ik dat moeilijk te horen in die enorme muur aan geluid. Nile wisselt de snelle stukken mooi af met moddervette, diepe, donkere, tussenstukken – wat het geheel ook dynamisch en interessant houdt. Het publiek vermaakt zich prima in een zwetende, kolkende pit vlak voor het podium. En ja, ik vermaakt me ook prima. Die dosis metaal zit er weer in. Vrijdag a.s. weer heel iets anders. Maar dat ga ik nu niet zeggen. Dan word ik met dit publiek direct gestenigd…