Gezien: Fu Manchu, Doornroosje, Nijmegen

Schraal bier, zweet, mannen met een bierbuik, bakkebaarden en stoempende rock. Woensdagavond is Doornroosje een goed gevulde zaal met – vooral – mannen. We voelen ons even die holbewoners met brute oerinstincten. Stonerrock dus; met vanavond één van de bekendere namen in dat genre: Fu Manchu uit Californië. Deze avond spelen ze integraal hun derde album In Search Of uit 1996. Plus nog wat andere nummers. Als support vanavond The Xcerts uit Schotland/Engeland en het Nijmeegse Barbarella.

The Xcerts spelen nogal dertien in een dozijn indierock als je het mij vraagt. Beetje Pavement-achtig of zo. De zang bevalt me niet helemaal, er zit ergens wat emo-achtigs in waar ik niet zo van hou. Gelukkig zit die zang wat achter in de mix. Ha! Misschien wel bewust gedaan. Een paar aardige uitspattingen op gitaar – maar voor de rest niet erg opzienbarend.

Barbarella speelt vervolgens stoner met grunge/punk invloeden. Bij het eerste nummer zetten ze gelijk de smerige gitaar in om even te denken: “hè lekker”. Hup hoofden-naar-voor-en-naar-achter-en-herhaal-nog-een keer. Die lijn trekken ze niet helemaal door, vooral de rustige stukken overtuigen mij niet zo – de band moet het toch hebben van het wat meer uptempo ragwerk. De zang ging soms de hoogte in als Ruben Block van Triggerfinger, maar kon live gewoon niet overtuigen. Verder bij vlagen, eh, ok.

Fu Manchu kende ik niet erg goed. Geen genre dat ik dagelijks aan heb staan ook, maar de band is voor mij wel bekend genoeg om te weten dat het in dat genre een mooie naam is. En dan is het een klein kunstje om ze eens dichtbij te gaan bekijken. Fu Manchu is ooit begonnen als hardcore punkband Virulence. Uit die tijd is frontman Scott Hill overgebleven (zang/gitaar). De huidige bassist Brad Davis kwam in 1995 bij de band. Na de release van In Search Of speelde Brant Bjork (drums) nog een aantal jaren in de band (hij speelt tegenwoordig (weer) bij Kyuss). Bob Balsch (gitaar) kwam er ook bij na die derde plaat. Brant Bjork werd later vervangen door Scott Reeder, de huidige drummer en niet te verwarren met de (voormalig) Kyuss bassist Scott Reeder.

De band trapt af met “Eatin’ Dust” en verdomd wat staat het geluid goed. Knoeterhard dringen de smerige gitaren door tot achter mijn oordoppen. De zang is zelfs te verstaan. De drums staan misschien iets te zacht in de mix, maar daar zijn we niet mee bezig. Goede drummer trouwens. “California Crossing”, “Hell on Wheels” en “Bionic Astronauts” komen voorbij als ik het goed heb (hey, ik ken al die nummers niet zo goed), en dit is zo’n beetje de opmaat tot het spelen van het In Search Of album. Dacht ik zo. In de goedgevulde zaal is de opwinding goed te voelen. Fu Manchu speelt behoorlijk effectief. De nummers lijken wat op elkaar, maar zijn strak uitgevoerd. De zanglijnen in de nummers zijn eigenlijk eenvoudig maar zitten goed en melodieus in elkaar. Direct. Puntig. De fuzzy gitaren doen uiteraard bruut en lomp hun overstuurde werk. Knallende riffs en goed geplaatste solo’s. Na ongeveer een uur en een kwartier doet de band als laatste nummer in de toegift het prettige “King of the Road” en het publiek gaat nog even flink hun hoofden losschudden. Mooi man. Zie dat zwart-wit videootje van mij hieronder.

Fu Manchu dus. Heerlijke muziek voor onderweg in de auto trouwens. Op sommige hoesjes van Fu Manchu staan ook auto’s. Ik moet dan ook even denken aan Wayne’s World “headbang in de auto klassieker” op Queen (op 1 minuut 47).

Lekker hoor.