Gezien: Megadeth, Slayer, Klokgebouw, Eindhoven

Goed, je hebt “The Big 4” van de thrash metal die overal optreden, behalve in Nederland. Anthrax, Megadeth, Slayer en Metallica dus. Nu ontbrak eigenlijk alleen Megadeth aan mijn “to do” lijstje, en dus leek me een “Big 2” optreden in Eindhoven van Megadeth en Slayer ook wel een fijn avondmaal. Afgelopen donderdagavond in het klokgebouw in Eindhoven dus. Ik had nog nooit gehoord van die locatie, maar het is een oud industrieel pand (uit 1928) op een voormalig bedrijventerrein in het Eindhovense stadsdeel Strijp dat heeft toebehoord aan de N.V. Philips. De cultuurhallen in het klokgebouw zijn ingrijpend gerenoveerd waarbij de authentieke industriële uitstraling volledig is behouden. Tegenwoordig nog gedeeltelijk omgeven door brak bouwterrein. Zo, weet je dat ook weer.

Het is even zoeken naar een parkeerplek (later bleek dat er een parkeergarage pal naast ligt – maar goed, gratis parkeren aan de andere kant naast de doorgaande weg kan ook). Op de één of andere manier vind ik de sfeer vanavond niet helemaal aangenaam. Misschien door de – toch nog wel lelijke – rokerige, grote, hoge, omgebouwde fabriekshal. Misschien ook wel door zoveel metalheads, waar ik soms even aan moet wennen, maar die normaal gesproken gewoon heel sympathiek zijn. Vanavond voel ik geen fijne sfeer, maar goed, het gaat ook om de muziek.

Het Gelderse Diggeth opent het bal. Althans, ze beginnen een dik een half uur later dan gepland. Niet helemaal duidelijk waarom. En dan is het wat irritant als je elke keer denkt dat ze gaan beginnen, en dat de bandleden dan hun instrumenten gewoon tig keer lopen te checken of aan andere dingen lopen te pielen. Waarom heb je anders een tijdschema. Het geluid is wat zacht (zeker van de lead gitaar dacht ik) als de band begint met hun wat lomere stoner/blues/doom rock/metal – of zoiets – en later ook wat ook meer uptempo werk. Een aantal lekkere lome riffs en een enkele fijne gitaarsolo, maar verder allemaal wat te standaard voor mijn gevoel. En technisch gezien niet heel erg opzienbarend als ik dat zo kan inschatten. De bandleden bewegen wel erg enthousiast over het podium en krijgen het publiek vooraan best wel een beetje mee. CD’s van de band worden het publiek ingegooid waarna er gelijk twee weer worden teruggegooid. Terecht “een beetje onsympathiek” genoemd door de zanger, maar aan de andere kant ook wel een tikkeltje grappig dit soort baldadigheid.

Goed, het tijdschema is dus al aan gort als Megadeth dan de echte show van de avond start met “Trust”. Het geluid komt behoorlijk goed door de oordoppen heen, wat verder achterin de zaal. En je ziet dat de band goed op elkaar is ingespeeld, maar ook een beetje plichtmatig staat te spelen. Vooral van de snellere stukken kan ik genieten van de band, misschien nog meer dan ik had gedacht. Strak spel, mooie solo’s. Niets meer en ook niets minder. Echt veel plezier straalt niet echt af van Dave Mustaine die toch al niet de meest vrolijke smoel heeft. Of ie ooit een prijs zal krijgen voor het meeste modieuze kapsel is ook de vraag. Ik vraag me tijdens het optreden sterk af of het geen lelijke pruik is. Dave Mustaine is ook de man die altijd achtervolgd zal blijven met het feit dat hij ooit uit Metallica is geknikkerd en daar – dacht ik – nog immer een beetje gefrustreerd over is. Maar goed, daar gaat het niet om. Al is het natuurlijk wel gemakkelijk de beste man ook gelijk maar even de schuld te geven dat er geen toegift komt. Het (zaal)licht blijft – gek genoeg – vijf minuten uit. Maar nee, geen “Holy Wars… The Punishment Due”. Dat nummer hadden ze toch nog wel kunnen spelen (ook volgens andere recente setlists). Of willen ze toch wat tijdwinst boeken op het tijdschema? De domper is in de zaal nogal voelbaar als uiteindelijk het zaallicht aan gaat en de spullen worden opgeruimd.

Nou goed dan, opgeruimd staat netjes. Slayer blaast – met alle respect – de boel toch nog wat energieker omver. “World Painted Blood” zet direct de toon: dit gaat goed worden. Het geluid staat hard, de band speelt strak, en de geluidsmix is prima. Oordoppen echt nodig achterin de zaal. De geluidsgolven van de bassen en de base drums wapperen als een tornado door de zaal. Gratis massage. Heerlijk. De band speelt vanavond zonder gitarist Jeff Janneman, die last heeft van necrotiserende fasciitis – eh wat? – een ernstige infectie van een vleesetende bacterie die spier- en huisweefsel vernietigt, vermoedelijk opgelopen door een spinnenbeet. Getsie. Gary Holt is zijn vervanger in deze tour, echter die zit op dit moment met Exodus in Chili, dus is er een vervanger aangetrokken voor een stuk of zeven optredens: Pat O’Brien van Cannibal Corpse. Ha, dan kan ik makkelijk zeggen dat hij wat foutjes maakt vanavond. Maar ik moet zeggen dat mijn aandacht automatisch naar gitarist Kerry King gaat, die echt indruk maakt met zijn strakke spel en prettige solo’s. Maar de absolute meester is natuurlijk drummer Dave Lombardo, die deze hoge snelheidstrein strak aan elkaar ramt. En bassist/zanger Tom Araya probeert wat hoge uithalen en ach, dat lukt nog best aardig. Headbangen? Nee, daar doet ie niet meer aan sinds hij een jaar terug een operatie aan de rug moest ondergaan. Te veel headbangen brengt schade toe beste jonge metalheads. Maar het is goed te zien dat hij er plezier in heeft. En de rest van de band ook. Mijn oordoppen gaan het laatste nummer uit om nog even vol te genieten van het ultieme “Angel of Death”, waarna de band zichtbaar blij afscheid neemt van het publiek. En zeer bevredigend slot van wat een stroeve avond leek te worden. Slayer kan het gewoon nog steeds, ook live.