De Poolse band Riverside komt regelmatig naar ons land en heeft volgens mij wel een groeiend aantal aanhangers. Ik vind het zelf ook wel een van de lekkerste progrock/metal bands die er op deze aardkloot rondlopen, dus ik wilde ze best een derde keer live zien, ook al was het dan een eindje weg in Metropool in Hengelo. De band bestaat 10 jaar, en het optreden van afgelopen vrijdag was dan ook een onderdeel van de “10th Anniversary Tour”. In het voorprogramma stond de post-rock band Tides From Nebula. Ook uit Polen.
Ik had afgelopen week een stukje geschreven over het laatste album van Tides From Nebula (Earthshine) en ik vond dat best heel aardig, dus ik was wel benieuwd hoe dat live zou uitpakken. Als we binnenkomen staan de gitaren alvast vol open, hoewel het nog goed uit te houden is zonder oordoppen. Het lijkt er op dat vanavond vooral de ruige kant wordt getoond door de band, terwijl de plaat veel meer de sfeervolle kant laat horen. Ik denk dat het een goede keuze is om het zo live te doen. De band wisselt regelmatig en plotseling van de rustige gitaarklanken en een enkel pianootje naar bezeten ragwerk. Dat doen ze op de bekende post-rock manier, maar mij valt me nu echt op dat ze mooie melodielijnen maken in die ruigere stukken (of noem het fijne akkoordenwisselingen). Bij vlagen behoorlijk indrukwekkend, ook al lijkt het hier en daar soms op elkaar. De bandleden bewegen intensief en indrukwekkend over het podium, plukken heftig aan de gitaren, maar blijven bovenal prima en technisch vaardig spelen. Juist ja, dit is strak uitgevoerd. De rustige tussenstukjes zijn vanavond dus vooral de opmaat naar het hardere en snellere werk. En die stukken voelen dan soms wat loom aan, maar dat hoort nu eenmaal ook een beetje bij het genre. Ik heb wel wat moeite om het filmische karakter van de band live te ontdekken, zeker op dit volume, maar dat de focus vanavond (live) wat meer op de lawaaimuren ligt vind ik dus niet heel erg. Gitarist Adam Waleszyński bedankt het publiek enthousiast dat ze op tijd zijn gekomen om te kijken naar de band. Het publiek (zo vaak gebeurt dat niet) trakteert hem daarna op een uitgebreid applaus. Terecht ook, want hij meent het. Het Twentsche publiek is dan ook gewoon heel fijn en enthousiast. En het voorprogramma is dat ook. Een geslaagd optreden. Festivalwaardig zelfs.


Ik heb wel vaker geschreven over optredens van Riverside (zie hier en hier), maar aangezien deze blog ook een soort dagboek is kan ik het niet laten toch wat indrukken van het concert op te schrijven. Terwijl er een sfeervol muziekje in de zaal klinkt, roep ik nog dat het muziekje wel eens de introductie van het concert zou kunnen zijn. Dat zou me niets verbazen. En inderdaad, na een tijdje gaan de lampen aan die gericht zijn op de doeken die er hangen. De bandleden komen op en zetten het fantastische “Beyond The Eyelids” in. Toch kan ik er niet helemaal in meegaan, de geluidsmix is wat wollig, de drums vallen wat weg in het baswerk, en een van de synthesizers klinkt wat zacht. En misschien wordt er wat slordig gespeeld, ik verdenk met name de drummer, die ook kijkt of hij wat te zwaar heeft gegeten. Maar ik kan het mis hebben. Het komt er in elk geval niet helemaal strak uit, maar gelukkig verbetert dit allemaal behoorlijk gedurende het concert. De band speelt ook twee nieuwe nummers van de EP die ze net af hebben: Memories In My Head, vanavond te koop bij de merchandise, maar pas in de winkels op 20 juni. “Living In the Past” klinkt bijna als een dromerig pop/rock nummer, een stukje melodischer en melancholischer dan dat ik van ze gewend ben, maar toch ook met wat scherpe randjes hier en daar en een stevig einde. Wat betreft de compositie zit dit nummer ook weer uitstekend in elkaar. Voor mijn gevoel laten ze met zo’n nummer zien dat ze zichzelf nog steeds verder ontwikkelen zonder al te veel in herhaling te vallen. De band speelt vanavond een mooie afwisselende set met nummers van verschillende albums. “Conceiving You” is wel een beetje een zoete meezinger maar typeert ook dit concert – veel rustig en sfeervol werk wordt vanavond afgewisseld met de nodige stevige riffs en lekkere tempowisselingen. De lange nummers vervelen daarom ook geen enkel moment. Gitarist Piotr Grudziński speelt weer uitstekend. De helft van het concert met zijn ogen dicht. Mariusz Duda zingt gewoon weer prima en dat vind ik een genot, beter dan menig overdreven schurende rockstem. “Leave That Thing Alone” is een cover van Rush dat volgens de frontman heel goed past bij de stijl van Riverside. Dus waarom zou je dat niet een keer live spelen. Met het mooie “The Curtain Falls” sluit de band de tweede toegift af. Twee uur topvermaak. Wat mij betreft kunnen ze niet vaak genoeg langskomen.



