Gezien: Long Distance Calling + Amplifier, Doornroosje, Nijmegen

Een week eerder was er al een aardige “double bill” met de goede post-rockers van Tides From Nebula in het voorprogramma van Riverside in Metropool in Hengelo. Minstens net zo interessant was het voorprogramma afgelopen donderdag in Doornroosje in Nijmegen, het Duitse Long Distance Calling. Ook al van die post-rockers, maar dan een nog net iets woestere variant met nog iets meer variatie richting prog en metal. Het leek me een uitstekende opmaat voor de hoofdact van vanavond: Amplifier. Deze band had met hun laatste album (of noem het gewoon een dubbelalbum) The Octopus behoorlijk goede kritieken gekregen. Ik vind het ook wel een heel fijn album, al staan er ook wat mindere nummers op. En ik vind het album toch wel een behoorlijk portie te lang. Maar dan nog. Tijd om beide bands eens te gaan bekijken in mijn geliefde poptempel op loopafstand.

Long Distance Calling bracht dit jaar een titelloos album uit. In mijn recensie twijfelde ik een beetje aan het album, en misschien onterecht, maar ik vond Avoid The Light bijvoorbeeld ook wat beter. Wat daarin ook meespeelt is hoe je zo’n album beluistert. Op de achtergrond werkt het album hier en daar gewoon minder voor mij, met name door wat veel herhaling in bepaalde stukken. Op wat hoger volume is de impact altijd beter en dat zal al helemaal zo zijn als je de band live meemaakt. Ze trekken vanavond alvast een flink aantal bezoekers, waarvan sommigen misschien ook wel speciaal voor deze band komen. En terecht eigenlijk, de band speelt een uitstekende set van dik drie kwartier. Ze starten met het (in het begin) licht dreigende “Into The Black Wide Open” van het laatste album, dat verderop heerlijk uitmondt in prima gitaarwerk. Het geluid staat goed in Doornroosje vanavond. “Arecibo” knalt live ook uitstekend met die welhaast Muse-achtige riff en meer post-rock achtige tussenstukjes. Het lichtjes opruiende “Black Paper Plane” van het album Avoid The Light gaat er bij het publiek ook in als de welbekende koek. De band speelt behendig en met veel plezier. De riffs zijn aanstekelijk en de show is lekker uptempo. De drummer speelt strak. Enfin. De twijfel die ik nog uitsprak tijdens mijn recensie is in elk geval volledig weg bij het zien van een live show. Dit is gewoon een uitstekende band en ik zou met gemak een kaartje kopen voor een headline show van deze heren.

Wat me eigenlijk direct opvalt bij de opkomst van Amplifier is dat ze met z’n vieren zijn. Ik dacht echt dat de band uit drie personen bestond. Misschien heb ik het fout. Ook apart: lijken alle gitaristen tegenwoordig op elkaar? Wat een bekende kop heeft die ene gitarist. Lijkt wel op die van gast van Riverside. Nee, wacht, die van Oceansize. Even later begrijp ik dat deze man sinds kort meespeelt met de band als tweede live gitarist. Even snel opzoeken via m’n brakke mobiel. Aha, dit is inderdaad Steve Durose van het dit jaar opgedoekte Oceansize.
De bandleden zijn allemaal netjes gekleed in het zwart. Een zwart overhemd met een zwarte stropdas met het logo van het laatste Octopus album. Het is het tweede optreden van de band en ergens is dat wel een beetje te merken. Sel Balamir overtuigt me niet direct met zijn zang en spel, al wordt dat gedurende het optreden een stuk beter. Hij oogt wat vermoeid, overgeconcentreerd, wat matjes. Ik weet het niet. De band opent wel met een aantal lekkere nummers van The Octopus: “The Wave”, “Interglacial Spell”, “Planet of Insects” en “The Octopus”. De geluidsmix is volgens mij wel goed, zeker omdat ik wat dicht bij de linker box sta, maar alle instrumenten toch goed kan onderscheiden. Toch bekruipt mij ergens het gevoel dat de band nog niet helemaal los gaat. Misschien is het toch dat de routine er nog niet helemaal in zit. Misschien komt het dat Sel Balamir niet helemaal strak speelt/zingt. Toch kan ik wel genieten van die eerste nummers, maar verderop in de set zakt de aandacht toch regelmatig wat weg, net zoals op het album eigenlijk. Het mag nog een tikkie smeriger lijkt het. Het blijft soms wat hangen tussen melodische pop/rock en de wat stevigere progrock. Het mist soms wat aanstekelijke riffs en verrassende wendingen. En het tempo is doorgaans een beetje te loom naar mijn smaak. Maar dan ben ik wellicht wat te kritisch. Tegen het einde van het concert (en in de toegift) komen er dan nog wel degelijk een aantal scherp schurende nummers voorbij en lijkt de band losser te spelen dan aan het begin van de set. Het publiek lijkt daardoor toch nog wakker geschud te worden. Steve Durose verdient een compliment. Hij voegt live echt wat toe aan het geluid van Amplifier, ik denk dat zonder hem de band live wat te kaal zou klinken. Het maakt de muziek bij momenten extra aantrekkelijk. Dat ik op een aantal momenten dan ook het geluid van Oceansize door de muziek hoor klinken is niet eens zo gek. Alles bij elkaar was dit een goed concert van Amplifier. Misschien werd ik dan niet helemaal weggeblazen, ik kon er uiteindelijk prima van genieten. En daar gaat het om.