Gezien: Tame Impala, Tivoli, Utrecht

Een dag eerder speelden ze nog op het grote Glastonbury festival, een dag later staan de Australiërs gewoon in Tivoli in Utrecht. Tame Impala. Nou ja, gewoon. Het was nog een relatief  klein en onbekend bandje op het kleinste rotpodium van Lowlands, maar daar in de Charlie wisten ze toch behoorlijk te overtuigen, zeker in het tweede gedeelte van de set. Ik vond het een top band en die wilde ik best nog wel een keer zien in een fatsoenlijke zaal. Toch kocht ik het kaartje pas op de zondagmiddag, ze staan immers ook op Rock Werchter op 3 juli. Tivoli had het concert al verplaatst van De Helling naar de grotere Oudegracht zaal. “Wegens groot succes verplaatst” volgens de website. Als ik bij de zaal arriveer staat er inmiddels “uitverkocht”. Hoe kleine bands dus nog best snel groot kunnen worden.

In het voorprogramma staat Novack uit Utrecht te spelen. En dat is toch hele andere muziek. Zomerse pop met een melancholieke inslag. En een trompet! Daar pak je mij wel mee. Soms dan. Zo speelt op een gegeven moment de toetsenist viool en dat vind ik ook al zo’n een fijne toevoeging. De cover van “Gypsy Woman” van Crystal Waters is aardig en veel beter dan het origineel dat ik echt strontvervelend en irritant vind. Nee, de draai die Novack hieraan geeft is een stuk leuker, al is het wat braaf, net zoals de rest van de set.

Muzikaal gezien past het dan ook niet zo geweldig bij de hoofdact, dat is toch net wat andere koek. Een aardige omschrijving van de muziek van Tame Impala op een website is “psychedelic hypno-groove melodic rock music”, of zoals sommigen beweren dat het the Beatles zijn onder invloed van wiet of LSD. Een interessante mix dus van catchy pop/rock langs groovy ritmes tot heftig jammende rockgitaren, met veel effecten op de gitaren en toetsen, en een joekel van een echo op de zang. De seventies revisited dus. Tame Impala is de band van de nog jonge Kevin Parker. Live op zang en gitaar, in de studio speelt hij ook drums, bas en toetsen.  Het album Innerspeaker van afgelopen jaar had ik inmiddels grijsgedraaid, maar ik was vooral benieuwd of ze weer in staat waren om mij in die euforische stemming te brengen die ik op Lowlands had. Toen begonnen ze ook wat rustiger met de wat kalmere en soms catchy nummers en moest het nog wat op gang komen. Dat is vanavond niet anders lijkt het.

De band trapt af met het wat lome “Why Won’t You Make Up Your Mind” en daarna “Solitude Is Bliss” dat live blijkbaar toch niet zo’n knaller is zoals ik dat voorheen wel vond van dat nummer op de plaat. Op Lowlands viel me die ook al wat tegen. Voor mijn gevoel spelen ze het dan ook net wat langzamer dan op het album. Het is ondertussen bloedjeheet in de zaal (mag de airco aan zeg) en ik sta niet echt gelukkig linksvoor tegen de muur vlakbij de boxen. Het geluid is wat wollig en breierig met overheersende lage tonen. Dan maar naar achteren voor een biertje, en daar maar even gaan kijken. Daar staat het geluid al iets beter, maar de cafépraat van de mensen die blijkbaar vooral komen kletsen en drinken is daar storend. Als ik dan uiteindelijk wat meer in het midden van de zaal beland staat het geluid daar uitstekend, maar het kan ook zijn dat de geluidsman inmiddels uit een winterslaap is ontwaakt en de schuiven nu wel op de juiste plek heeft gezet.

Een groot deel van het debuutalbum komt vanavond langs en dat is niet meer dan logisch. In het tweede gedeelte speelt de band wat losser en wordt er wat meer tijd genomen voor de wat langere instrumentale jams. Prachtig hoe de band de cover “Angel” van Massive Attack door de mangel haalt, zonder de pracht van het nummer onderuit te halen, maar duidelijk wel met een stempel van de band. De echte euforie komt bij mij blijkbaar toch weer relatief laat in de set, als ze het sublieme instrumentale Jeremy’s Storm spelen. Een wervelende storm inderdaad, met brute effecten die heen en weer springen tussen de linker- en rechterspeaker. Indrukwekkend. Terecht een groot applaus van het aanwezige publiek na afloop van het nummer.

Er komt vandaag geen toegift zoals de frontman uitlegt, ze spelen liever aan een stuk door. En eigenlijk vind ik dat eigenlijk ook beter. Zo’n spanningsboog bouw je op en laat je pas gaan als je klaar bent. Zo zijn er ook een paar nummers die ze aan een stuk door spelen, zonder pauze. Ook al zo fijn.

Het was weer een goed weerzien met Tame Impala in real live. Natuurlijk kan het nooit tippen aan “de eerste keer” verrassing, maar de groeiende belangstelling voor deze band is niet meer dan terecht. Een goede show die op sommige punten nog wat kan verbeteren maar bij vlagen gewoon heel erg goed was. Waarom ik nu al twee keer de tweede helft van de show het beste vond weet ik niet precies. Het kan aan de opbouw liggen van de set (echt lekker freaken doen we tegen het einde wel), of de band komt misschien gewoon wat laat op gang, of het ligt aan een slome geluidsman of -vrouw. Tsja, of komt het toch door het stijgende alcohol percentage in mijn lichaam. Nou ja, binnenkort op Werchter nog een kans om dat allemaal eens nader te gaan onderzoeken…

(p.s. de exacte setlist weet ik niet precies, maar hij leek behoorlijk op deze)

__________

Tame Impala – Angel (Massive Attack)
door zouden

__________

Tame Impala – Lucidity
door Breznjeph