Gezien: Rock Werchter (donderdag/vrijdag)

Het is alweer de derde keer op rij dat we in de zomer naar Rock Werchter verhuizen voor een aantal dagen kamperen, veel bier, weinig slapen, en veel bands kijken. In ons geval eigenlijk als alternatief voor Pinkpop. Werchter biedt dan toch een beter programma, gaat langer door ’s avonds, en zelfs de aankleding van het terrein is een stukje leuker. En Werchter scoort toch beter met de grotere namen, de leuke kleinere bands en een handvol aanstormend talent. In my humble opinion dan. Ik ging al jaren naar Landgraaf, maar op een gegeven moment werd die jaloerse blik naar het Vlaamse muziekfestival toch wel groot. Is het gras groener bij de buren? Ja. Al is het programma dit jaar misschien niet het beste in die drie jaar Rock Werchter.

En de laatste twee keer Werchter was het flink afzien door het enorme hete weer. Gelukkig is het dit jaar een stuk aangenamer. Eigenlijk zou het volgens de voorspellingen droog blijven, met een temperatuurtje van tussen de 20 en 24 graden. De regenjas blijft dan ook gewoon in de auto achter. “Die hebben we toch niet nodig”. We arriveren rond 8.30 ’s morgens bij camping B, na een flink vroege autorit. We schuiven een meter of 200 van de parkeerplaats aan in de file. Blijkbaar hebben we een ideale route gevonden, want ook dit jaar we komen onderweg geen enkele file tegen, op een kleine vertraging door een tractor na dan. Maar goed, we negeren dan ook alle officiële Werchter borden en rijden blijkbaar een ongebruikelijke route om vanuit het noorden net onder Werchter uit te komen.

Op de camping is nog plek zat. Zoals gebruikelijk zetten we de tent een stukje naar achteren tot onder de bomen. Op een paar vervelende muggen na een prima plekje. We gaan op tijd richting het terrein en zullen het hele weekend ook geen enkele rij tegenkomen bij de ingang. Kijk beste mensen bij Lowlands (en andere festivals), zo kan het dus ook. De ingang is zo breed dat het behoorlijk wat bezoekers tegelijk kan verwerken. Het terrein is dan ook lekker vroeg open.

Donderdag

Het loopt tegen 15:00 uur in de middag als OFWGKTA – oftewel Odd Future Wolf Gang Kill Them All – het festival mag openen op het hoofpodium. Een collectief Amerikaanse hiphoppers. We zien een aarzelende opening met wat bliepjes en blopjes uit een laptop. Na één of twee rappers komt frontman Tyler, the Creator op het podium rollen in een rolstoel. Gebroken been lees ik achteraf. Nu ben ik al niet zo’n van van hiphop, een aantal uitzonderingen daargelaten, maar dit geschreeuw op weinig opzwepende beats overtuigt gewoon niet op dit tijdstip op zo’n groot podium.

We lopen maar gauw door naar de Pyramid Marquee waar Warpaint de dag zal openen. Als die muziek niks is, dan  kunnen we tenminste nog genieten van leuke dames op het podium. De band is aardig in opkomst, getuige de goede reacties op het optreden van de band op London Calling van het afgelopen jaar. De BBC riep de band al uit tot een van de meest veelbelovende acts van 2011. Nu zegt dat niet altijd wat, maar het wekt wel gelijk je interesse. De muziek vind ik wel passen in de categorie “licht dromerige indiepop/rock, een beetje vreemd en gek genoeg soms best lekker”. Rauw en lief tegelijk. Van een tuinbroek tot een leuk jurkje. De wat scherpe en lichtelijk wanhopige samenzang is toch wel het visitekaartje van de band. Het drumwerk is strak maar wat eenvoudig, en misschien geldt dat ook wel voor de rest van de band. Ze spelen bijna nonchalant een goede set zonder al te veel fouten lijkt het, maar de nummers blijven wel een beetje hangen in hetzelfde stramien van akkoorden. Maar ik heb het slechter gehoord. Een tikje eigenzinnig en lichtelijk ondeugend en daarom een fijn optreden.

Terug richting het hoofdpodium langs bar en eettent voor een broodje met/zonder koffie en/of bier (zelf doorstrepen wat wel/niet van toepassing is). Oh ja, die zwerver met een aftandse gitaar en een aftands hoofd, die de laatste jaren nog even flink meer geld aan het verdienen is dan als straatmuzikant op een willekeurige plek in Amerika. Steven Gene Wold dus, alias Seasick Steve. Tja, dan krijg je dus de echte doorleefde blues. Hij brak door op 66-jarige leeftijd, dus er is ook nog hoop voor mij. Dat hij dan (weer) zo’n jong meisje op het podium moet trekken tijdens het optreden hoeft voor mij niet zo. Zeker niet met zo’n grijns er bij. Zulke mooie tanden heeft ie niet. Interessant feitje is dat John Paul Jones (Led Zeppelin) vandaag bas speelt met Seasick Steve. Of hij dat weer zal doen op Lowlands is de vraag. Ook opvallend trouwens, de eerste drie bands op Werchter van dit jaar staan dit jaar ook op Lowlands. Ook Odd Future en Wolf Gang (apart dus) en Warpaint zullen ook op Lowlands te vinden zijn. Op het podium bedoel ik dan.

Dan maar weer terug naar de tent voor het Amerikaanse TV On The Radio. In april van dit jaar overleed bassist en toetsenist Gerard Smith (34) aan longkanker. Dat zal toch gek moeten zijn voor de band. Of het daar aan ligt weet ik niet, maar de groep komt niet echt lekker uit de verf. Je hoort aan alle kanten dat het wil swingen en rocken, maar dat doet het niet. Ik mis een stukje bezieling, ook al zie je de bandleden hard werken. Het geluid in de tent is dan ook niet best.  De zang staat veel te hard in de mix en overtuigt niet echt. De trombone horen we in het begin nauwelijks, al wordt het allemaal later wel wat beter. Nee, ik begrijp waar de groep naar toe wil, maar het komt er niet en het pakt me dus ook niet beet.

Vervolgens zien we nog een stukje The Hives uit Zweden, best lekker deze garagepunk zo op de achtergrond, al is zanger Pelle Almqvist (Howlin’ Pelle) wel een verschrikkelijke aansteller. Arrogant en overdreven vraagt hij continu de aandacht als een verwende puber. Ik heb het altijd wel een leuk bandje gevonden met lekkere rauwe opzwepende muziek, maar zo live kan ik er maar moeilijk van genieten.

We lopen even terug naar Aloe Blacc. Je moet toch wat op zo’n festival. Vooraf had ik deze band niet echt hoog ingeschat, maar dat komt vooral door het genre. Ik ben er normaal niet zo’n liefhebber van. De Amerikaanse soulzanger verrast me met dit optreden. De soul komt echt vanuit zijn hart en hij zingt als een goddelijke nachtegaal op een licht swingend ritme. De zanger vraagt het publiek op een gegeven moment om een “wall of dance”, althans, dat maak ik er van. Maak een gangpad leeg, en als je zin hebt om hard te dansen ga je daar in dansen. Leuk. De mensen dansen uiteindelijk tot ver buiten de tent. De onverwachte regenbui wordt hiermee dan ook met een speels gemak verdreven. Ja, deze man speelt alsof hij Prince is en al meer dan 30 jaar in het vak zit. Zelfverzekerd. Wat een rasartiest. “Keep the soul alive”. Echt wel.

Een uurtje later staan we een op een paar rijen na in het midden voor het podium voor James Blake uit Engeland, niet te verwarren met de tennisspeler. Misschien wel de hipste nieuwkomer dit jaar op Werchter. Hij speelt (samen met nog twee bandleden) een bijzondere mix van minimale muziek, techno, dubstep, klassiek, electronica, piano, een zooi effecten en – vooral – veel diepe bassen. Hele diepe bassen. Verschrikkelijk diepe bassen. Mijn neusvleugels jeuken soms van de heftige trillingen. En dat uit zo’n klein elektronisch apparaatje. Het geluid staat gelukkig erg goed en zo vooraan het podium wordt er gelukkig niet al te veel geklets. De korte stiltes en de spanningsopbouw zijn toch wel belangrijk voor het optreden. Natuurlijk komt de hitsingle “Limit To Your Love” voorbij, een cover van Feist. James Blake zingt het uiterst nauwkeurig. Net zoals de rest van de set. Een goed optreden in een lastig genre. Geen beukende hossende gitaren maar precies geplaatste muziekfragmenten en effecten. Knap. Setlist hier.

We missen het begin van Queens of the Stone Age maar kijken wat verder op het veld nog even naar deze stoner/desert rock van de band. Ik heb de band vaker gezien (Josh Homme vind ik een beetje arrogant trouwens) en de show lijkt niet heel veel af te wijken van eerdere optredens. Even tussendoor: lelijk podiumbouwsel trouwens. De Queens spelen volgens mij niet heel veel van het nieuwe album? Anyway, de laatste nummers hakken er toch weer lekker stevig in met de bekende hits als “Go With the Flow”, “No One Knows” en het lekkere “A Song for the Dead”. Een degelijk optreden, maar verder niet zo energiek voor mijn gevoel als wat ik zag van de Foo Fighters op Pinkop dit jaar (op tv dan, met borrelnootjes in de hand). Setlist hier.

Terug naar de tent, waar Eels een nogal vrolijk optreden staat te geven. Opvallend eigenlijk. Ik kan me een optreden op Lowland herinneren (2001) waar hij nogal stoïcijns zijn optreden zat af te werken. Niet slecht, maar niet zo geïnspireerd als vandaag. Blijkbaar is de man zijn depressies erg goed te boven, want het is gewoon een heel energiek optreden. Mark Everett (oftewel “E”) kan dus ook zo in zijn nopjes zijn. Samen met al zijn andere bandleden trouwens, die allemaal een baard hebben. “Looking Up” is de (standaard) vrolijke afsluiter van dit fijne optreden. Setlist hier.

Beady Eye is gewoon Oasis zonder Noel Gallagher. Na de ruzie met zijn broer ging Liam Gallagher verder met de oude bandleden van Oasis. Geen hits vanavond dus. De nummers van het album van de band lijken (uiteraard) wel wat op Oasis, maar hebben vanavond niet de impact die Oasis wel kan hebben. Het echte vuur wil vanavond niet echt ontbranden bij het publiek. Is het zoveel slechter dan Oasis? Nee, dat denk ik niet eigenlijk. Er zitten toch best een aantal prima nummers tussen. Maar misschien mist er toch een stuk finesse door het gemis van de inbreng van Noel Gallagher. Gek toch, om een soort versie 2.0 van een wereldband in een kleine tent te zien.

Het optreden van het Britse Hurts op Pinkop dit jaar had ik op tv gezien. Ik vond het niet onaardig, maar het leek me wat geschikter in een tent in het donker. Op Werchter speelt de band dan ook later op de avond in de Pyramid Marquee tent. Het optreden is inderdaad theatraal. De eighties synthpop wordt gebracht in strakke pakken (denk aan Depeche Mode overigens) met veel en groot gebaar. Té veel eigenlijk. Frontman Theo Hutchcraft slaat geregeld op zijn borst, zo van “ik hou zo veel van jullie”, gooit regelmatig wat bloemen in het publiek en neemt de ene interessante houding na de andere aan. Op een gegeven moment is dat wel een beetje te veel een gimmick. De muziek vind ik bij vlagen toch best goed, zoals het prachtige “Verona” (filmpje hier). Op Pinkpop leek het me een fijne afwisseling tussen al dat standaard rockgeweld, hier op Werchter maakt het misschien niet de verwachte grote indruk, maar ook hier vind ik het toch wel fijn voor de afwisseling. Setlist hier.

Nog een half uurtje dansen op de muziek van Chemical Brothers op het hoofdpodium (setlist). We zien mooie projecties op de videowall en de bekende sound van de band. Goed en voorspelbaar lees ik hier. En daar kan ik het wel mee eens zijn. De chemische broertjes zijn al jaren niet meer zo hip als vroeger, maar weten toch een boeiend optreden neer te zetten. Afsluiter “Block Rockin’ Beats” doet me nog even terugdenken aan die oude tijd, want die laatste albums heb ik bijzonder weinig geluisterd. Zou ik dat alsnog moeten doen? Ik weet het nog steeds niet. Het is half drie in de nacht. We gaan naar de tent. Biertje drinken. Slapen. Lekker. Welterusten.

Vrijdag

Een laatste bui trekt over de camping van Rock Werchter als we net wakker zijn en met de nodige koffie de kater proberen weg te spoelen. Het zal de rest van het weekend droog blijven. Althans, wat betreft de regen. De pintjes blijven in België een stuk beter gevuld dan in ons eigen land. Minder schuim. En geen festival slootwater.

Maar goed, we slepen ons nog even met een eerste blik bier naar de hoofdingang. Dat we zo’n halve liter niet helemaal leeg krijgen in de wandeltocht naar de ingang is toch een klein probleem. Gewoon even wachten bij de hoofdingang. Even doordrinken, rondkijken, foto’s nemen. En hup. Weg kater.

De eerste band op het podium is Mona, uit Nashville. Ook al zo’n band uit de lijst van de BBC Sound of 2011, een bekende  jaarlijst met veelbelovende nieuwe artiesten. Fijn hoor. De band maakt behoorlijk bedreven weidse stadion rock, denk aan Razorlight, Kings of Leon, Stereophonics en U2. Zoiets. Het mist wat mij betreft een eigen smoel, het lijkt op alles en niks maar zal vast wel weer heel groot worden. Volgend jaar op Pinkpop. Kan niet missen.

Nee, dan nog maar even richting de tent waar het Amerikaanse Grouplove speelt. Poprock met een folky inslag, ongevaarlijk en lichtjes dansbaar. De tent is niet heel vol. We kijken naar een vrolijke band die energiek beweegt op het podium en wat lief speelt. Oh ja. GroupLOVE. Vandaar. Love is in the air. Zonnig en niet vervelend, maar voor mij soms een beetje te keurig, maar het is zeker iets voor liefhebbers van verfijnde indiepop.

Volgende act in de tent is Lissie, met blond haar en sproeten, met haar dagelijkse kloffie aan, en met van die folky/country rockmuziek dat mij in de verte aan Ilse de Lange doet denken, maar dan met meer pit en rock. Ze brengt haar set overtuigend. Leuk voor op de achtergrond.

Triggerfinger heeft het na al die jaren geschopt tot het hoofdpodium door veel, heel veel, op te treden eigen land (België) en in Nederland. Zo zag ik de band voor de eerste keer op de-Affaire in Nijmegen in 2008 voor een mannetje of 100 tot 150. Vandaag staan ze voor enkele tienduizenden enthousiaste bezoekers te spelen. Handelsmerk is nog steeds die opwindende vuige stoner rock ‘n’ rol, strak aan elkaar gespeeld door drummer Mario Goossens, bassist Paul van Bruystegem (lange Polle / Monsieur Paul) en gitarist/zanger tevens gladjakker Ruben Block. De aanvoerder van het team zingt, hijgt, schmiert en krioelt nog steeds als een krolse kat over het podium en bezweert het publiek alsof hij de heilige messias is. Het lukt hem weer heel aardig, ook al is het een beetje een act. Triggerfinger is gewoon een van de beste Belgische rockbands van het moment. Punt. Setlist hier.

Tijd om wat bands over te slaan, en weer terug naar de tent te gaan voor Ozark Henry. Oude liefde roest niet, maar het optreden in Doornroosje van dit jaar viel me gewoon tegen, net zoals het laatste album van de Belg. Toch ben ik wel weer benieuwd. Uiteindelijk heeft hij ook een goddelijke zangstem en dat verveelt nooit. Piet Goddaer heeft vandaag een prachtig modieus pak aan getrokken. Op blote voeten. Hij laat zichzelf dan ook wat vaker zien aan het publiek. In vergelijking met dat optreden in Doornroosje heeft hij volgens mij een extra toetsenist meegenomen. Een goede zet, want zo heeft de zanger wat meer tijd om achter zijn piano/synthesizer te komen en contact te maken met het publiek. En dat doet hij vandaag erg verdienstelijk. Het is alleen jammer dat de nadruk vandaag wel heel erg op dat nieuwe album ligt. Ik vind het nog steeds behoorlijk standaard en simpele stadion rock, waarvan je soms het idee hebt dat je het nummer al een keer eerder hebt gehoord tijdens het optreden. Ozark Henry vond ik altijd een sterrenrestaurant, vandaag serveert hij weer een degelijk portie stamppot. Het smaakt wel, maar het is wat veel van hetzelfde. Wat mij opvalt is het schrikbarend simpele baswerk gedurende de hele set. Met een vinger op hetzelfde tempo aan je snaar plukken om een paar basis tonen er uit te krijgen. Toch jammer dat hij eigenlijk geen van mijn oude geliefde nummers speelt. Maar goed, ik kan blijven zeuren dat ik dat verfijnde mis van die eerste albums, maar het Belgische publiek klapt hard mee op veel nummers en dat geeft wel een leuke sfeer. Setlist hier.

Ik heb de Arctic Monkeys wel eens gemist in de afgelopen jaren. Wel bewust, want op een festival als Lowlands bijvoorbeeld staan vaak wel meer leuke acts tegelijk geprogrammeerd. Het was dus al weer een tijdje geleden dat ik de band zag. Lowlands 2006 dus. Terwijl de band destijds dit nummer aan het spelen was, kwam het gejuich en gejoel voornamelijk van een groep mensen die door de modder de heuvel afgleden en elke keer hard door de tent heen liepen (video hier en hier). Toen was de band nog een beetje schuchter vond ik. Jong, goed, maar wat statisch. Vandaag op Werchter zie je hoe ze gegroeid zijn. Zanger/gitarist Alex Turner kijkt helder uit zijn ogen en beweegt als een rock-idool over het podium. De Monkeys zetten hier een strakke show neer. Het materiaal van de verschillende albums wordt mooi met elkaar afgewisseld en dat levert een evenwichtige set op. Setlist hier.

In de tent staan we dan klaar voor Goose. Als de Belgen er dan langzaam hun opzwepende electro/dancepunk er in knallen (“Synrise” van het gelijknamige album van vorig jaar) ontploft op een gegeven moment de tent.De heftig springende massa zorgt ervoor dat de houten flonders zo hard op en neer bewegen dat we midden in het publiek bijna getorpedeerd worden. Goed, de Belgen houden van Goose. Zoveel is duidelijk. De aankleding van het podium mag er ook zijn met een paar strepen LED licht. Simpel, maar het geeft mooie effecten. En zo is de muziek ook wel een beetje. De beide albums van Goose vind ik goed, maar zo live valt het ook wel een beetje op dat de opbouw van veel nummers wat op elkaar lijken. Doeltreffend optreden toch. Setlist hier.

Daarna loopt de avond een beetje dood. The Subs (uit België) kan mij niet echt overtuigen. De simpele beats met een hoop electronica, gebliep en schreeuwzang zijn voor mij niet opzwepend of interessant genoeg. Klinkt me toch meer voor het type jeugd dat je in de zomer in Ibiza kan vinden. Of misschien ben ik er gewoon even niet voor in de stemming. Op het grote veld kunnen we dan nog kijken naar Arsenal. Ook al een Belgische band (vandaag veel van eigen bodem dus), vooral populair in eigen land dacht ik. Ze putten uit muziekstijlen als pop, hiphop en wereldmuziek. De muziek is nogal saai. Op een bepaald moment lijkt het zelfs alsof we naar het Eurovisiesongfestival zitten te kijken. Simpele deuntjes en akoordenschema’s. Althans, ze maken er geen indruk mee. Op een bepaald moment horen we een nummer dat welgeteld twee akkoorden bevat, die de hele tijd na een maat of vier afwisselen. Gaap! Wat mij betreft is Arsenal dus absoluut geen afsluiter waard. Het wil swingen en dansen, maar dat doet het niet. Het veld loopt dan ook al langzaam leeg, en voor de verandering zoeken we ook iets eerder de tent op.