Gezien: Rock Werchter (zaterdag/zondag)

Zaterdag

De zaterdag van Rock Werchter opent goed. Rival Sons uit Los Angeles laat een goede bak psychedelische bluesrock horen. Stevig en strak. Zo, daar worden we wel wakker van. Zanger Jay Buchanan is charismatisch en gezegend met een dijk van een stem. Met speels gemak maakt de band indruk op dat grote podium. Misschien is de muziek niet al te origineel (The Black Crowes, Led Zeppelin), maar het is dan wel fantastisch uitgevoerd. Opwindende rock ‘n’ roll.

Op het moment van schrijven weet ik al weinig meer van The Pretty Reckless. Nou dat zal dan ook niet echt grote indruk hebben gemaakt. De muziek lijkt dan ook op van alles en niets. Zangeres Taylor Momsen, pas rond de 18, kun je ook kennen als Jenny Humphrey in de dramaserie Gossip Girl. Op het podium is ze meer een rockchick met een groot t-shirt van Metallica (Kill ‘em All – dat levert bonuspunten op) en een flinke zonnebril. De licht punky muziek heeft verder bijzonder weinig om het lijf, maar de wat rauwe, schurende stem van de zangeres is niet eens zo slecht. De tent is gevuld, maar buiten liggen de mensen vooral loom in het gras. En wij liggen daar ergens tussen.

We blijven wat hangen bij de tent, maar Jenny & Johnny kan me ook niet echt overtuigen. Ik vind het maar wat lome folky country indiepop. Vast goed voer voor de liefhebbers, ik kan er goed bij in slaap vallen. Fijne samenzang, maar ongevaarlijk. Jenny Lewis en Johnathan Rice kennen elkaar via Conor Oberst. Juist ja, de man achter Bright Eyes, die later op de dag zal optreden. Jenny & Johnny spelen ook wel in het voorprogramma van Bright Eyes. Zou de organisatie van Werchter dan deze twee bands samen hebben moeten boeken?

We blijven bij de tent hangen, en horen in de verte Bruno Mars, totdat I Blame Coco mag optreden. Eliot Paulina Sumner (alias Coco) stond vorig jaar al op Lowlands en is de dochter van Sting, zo’n feitje waar je niet omheen kunt. Ze zingt relatief laag en met een beetje fantasie hoor je af en toe van die uithaaltjes die aan haar vader doen denken. Maar goed, het gaat om haar vandaag. De lichtelijk blije poprock kun je soms lekker meezingen (“Party Bag” bijvoorbeeld), maar het wil verder geen diepe indruk op mij maken. Zang goed, muziek niet slecht. That’s it.

Elbow hebben we vaker gezien en misschien maken we hier de fout om nog steeds rond de tent te blijven hangen. De laatste plaat van Elbow vond ik nou ook niet heel erg geweldig. We gaan gewoon in de tent staan wachten op Bright Eyes want ik heb daar wel wat aardige dingen over gelezen, maar ik had er nog nauwelijks goed naar geluisterd. Of had dat een reden? De indierock van de groep is ook al zo ongevaarlijk. De zanger zegt nog dat hij de echte rustige songs achterwege laat vanwege het storende geluid dat je vanaf het hoofdpodium kan horen. Met zes man en een extra drummer brengt de band nu ook niet direct dat extra vuur, al is dat trompetje soms wel weer heel fijn.

We verkassen naar het grote veld. PJ Harvey komt op in een soort witte trouwjurk. Mooi, maar misschien niet de rockchick Polly Jean Harvey die ik misschien een beetje had verwacht. Misschien onterecht ook, maar het  hele optreden is wat statisch. De mooie songs fladderen wat weg over de hele grote weide, en mevrouw Harvey heeft bij mij de pech dat ik niet zo op de teksten let. Pas bij afsluiter “Meet Ze Monsta” komt er de nodige vuigheid in het optreden. Setlist hier.

De volgende wat “oudere” band uit het verleden die nog op mijn lijstje stond is Portishead. De Britse triphop band is toch een van die fijne smaakmakers in het genre, samen met bijvoorbeeld Massive Attack. De band begint vandaag op het hoofdpodium in het volle licht, maar het wordt steeds mooier als de duisternis invalt. Veel mensen staan al te wachten voor Coldplay, ik geloof dat ik een van de weinige aanwezigen ben die er speciaal voor Portishead sta. Het lukt toch nog aardig om te genieten van de subtiele muziek, ondanks dat er om mij heen wat bakvissen door het concert heen kletsen. Het geluid staat prima en er komen genoeg fijne nummers langs. Het concert start met het rustige “Silence” van het album Third uit 2008, het album dat pas jaren verscheen na Portishead uit 1997 (tussen 1999 en 2005 werd er helemaal niks vernomen van de groep). Toch zijn het wel de nummers van het eerste album Dummy die de mooiste nostalgische gevoelens weer oproepen. “Mysterons”, “Sour Times”, “Wandering Star”, het prachtige “Glory Box”, “Cowboys” en “Roads”. Zangeres Beth Gibbons zingt weer prachtig, ergens tussen hoopvol en wanhoop. Ze staat gek genoeg een groot deel van het concert met de rug naar het publiek. Op de videoschermen is er ook al weinig te zien, vage gezichten en flarden van het concert, wel mooi in de grijstinten, zodat de sfeer van het concert wordt behouden. Gelukkig staan we op een goede plek en kunnen het e.e.a. goed zien. De videowall achter de band maakt nog veel goed van het verder nogal statische optreden. Setlist hier.

Als vervolgens iedereen blijft staan en er een meute zelfs naar voren komt drukken voor een goed plekje voor Coldplay, ga ik als een van de weinigen juist naar achteren. Ik zoek even de rust op en ben ook wel even benieuwd naar Underworld. Jaren terug toch nog wel goed als afsluiter op een hoofdpodium, nu in de tent op Werchter, vrijwel tegelijk met Coldplay. De band begint uitstekend met Rez/Cowgirl, om daarna met twee nummers van het laatste album “Barking” de angel er gelijk weer uit te halen. Wat is dat toch matig materiaal. Die poppy dance nummers hebben het toch niet echt. Het wat oudere “Jumbo” is dan nog wel aardig, maar ik sta ondertussen al weer bij Coldplay als de band nog bezig is met het wat slome “Two Months Off”. Achteraf mis ik dan nog natuurlijk de uitsmijters “King of Snake” en “Born Slippy Nuxx”. Setlist hier.

Het is koud bij Coldplay (ja ja, slechte woordspeling). Ik loop een beetje rondom het veld en ook de mensen die wat verder weg staan vermaken zich blijkbaar prima met de bekende hits en de nieuwe nummers. De show is degelijk maar niet spectaculair. Drie videoschermen achter de band en een handvol lasers leuken de boel nog een beetje op. Chris Martin doet zijn best maar de echte magie lijkt er niet te komen vanavond. In de toegift weet “Clocks” eigenlijk nog steeds wel te boeien. “Fix You” kent wat mij betreft ook wat slijtage, maar is nog wel goed aan te horen. Het afsluitende “Every Teardrop Is A Waterfall” is een nieuw nummer. Zou je denken. Het is wel weer meer van hetzelfde. Nu ik Coldplay de laatste jaren een paar keer heb gezien kunnen ze me vanavond niet verrassen, ondanks een aantal fijne nummers. Setlist hier.

Zondag

Het is de laatste dag van Werchter. Als je Lowlands of Pinkpop bent gewend is dit een soort extra bonus dag. Waarom maken ze Lowlands eigenlijk niet 4 dagen? Als we binnen komen lopen staat All Time Low daar al een flink portie beroerde tienerpoppunk te spelen. Te simpel voor woorden. All time low inderdaad. Ze hadden zich beter All Time Blow of All Time High kunnen noemen, maar daar zouden ze vast problemen mee hebben gekregen in het nogal preutse Amerika. Dat de jeugd van tegenwoordig dit soort rommel luistert is begrijpelijk, maar kun je je niet tegen je ouders afzetten met andere muziek? Categorie Disney metal dus. We lopen heel snel door.

In de tent vinden we dan Everything Everything, indierock uit Groot-Brittannië. De bandleden hebben leuke grijze tuinbroeken aan met zwarte rouwband om de arm. Waarom weet ik niet. De band speelt aangenaam, met mooie stukken met prettige melodielijnen afgewisseld met wat meer inwisselbare stukjes, aardige samenzang en aanstekelijke drums met eigenwijze ritmes. Jonathan Higgs bedankt het publiek moet zoiets als “Thanks for coming, there are lots of you”. Nou ja, dat valt wel mee. Aardig bandje.

The Vaccines is ook al zo’n hip nieuw Brits indiebandje, ook al uit de lijst van de BBC “Sound of 2011”. Wat de band speelt is niet erg origineel toch lijkt me. Ook al zo’n band dat op veel andere bandjes lijkt, lekker makkelijk mee te zingen is, vrij simpel, en zal het daardoor misschien nog wat verder schoppen. Al lijkt me de ruimte voor nog een bandje zoals de Editors, Libertines, White Lies of Interpol ook weer niet heel groot.

We gaan er even goed voor staan. Inmiddels is Tama Impala uit Australië een goede bekende geworden. Van het kleine Charlie podium op Lowlands, via een uitverkocht Tivoli in Utrecht een week eerder, naar de tent op Rock Werchter. De setlist is bijna een samenvatting van wat ik in Tivoli zag – ik weet dus aardig wat ik kan verwachten en kan er zo vlak voor het podium heerlijk in op gaan.  En je kan net zo goed je ogen dicht doen, want de bandleden staan er weer redelijk statisch bij. Het gaat dan ook om de muziek. De psychedelische pop/rock is vandaag goed en helder. Natuurlijk zit er weer veel echo op de zang en komen er  weer genoeg geluidseffecten en lekker jammende passages langs. Het drieluik “Why Won’t You Make Up Your Mind”, “Solitude Is Bliss” en “It’s Not Meant To Be” komen zoals gebruikelijk als eerste langs. In vergelijking met het optreden in Utrecht staat het geluid nu wel gelijk lekker, al mag het nog wat vuiger met meer gitaar(effecten). De zang staat weer ergens achter in de mix met veel echo, maar dat hoort zo. Sowieso is er weinig te klagen over de geluidsmix dit weekend op Werchter. “Bonnie en Clyde” is een cover van Serge Gainsbourg. Ze spelen daar een aardige eigen versie van, maar de cover van Massive Attack’s “Angel” is een stuk spannender. Wel jammer, er staan op het Innerspeaker album van Tame Impala meer (goede) eigen songs die ze kunnen spelen, waarom eigenlijk twee covers? “Jeremy’s Storm” is fijn, en dat had nog wel wat langer mogen duren. “Skeleton Tiger” en “Half Full Glass of Wine” staan ook niet op het Innerspeaker album, maar op de Tame Impala EP. Goed optreden, al stond het publiek er jammer genoeg een beetje stoïcijns of – eh – stoned bij. Setlist hier.

Kaiser Chiefs doen vervolgens hun ding. Pakkende rocksongs verpakt in zeer aanstekelijke refreintjes. Verrassend optreden eigenlijk, want ik had ze een beetje afschreven. “Done this, seen that”. Het nieuwe werk ken ik nog niet, maar zo samen met die oudere bekende nummers kan ik niet anders zeggen dat het een leuk en energiek optreden was. Ik heb ze wel eens vermoeider zien optreden, op de automatische piloot. Goed voor een klein feestje met een prima pint in de hand. Setlist hier.

We lopen naar het voorvak voor Grinderman. Nick Cave is in deze band blijkbaar in zijn element. Als een waar rockbeest loopt, sluipt en rolt hij over het podium. Met zijn wat langere haar, zijn dunne beentjes, zijn grimassen en zijn soepele bewegingen lijkt hij wel wat op Hans Teeuwen. In mijn hoofd dan hè. De band zet hier een goede en vooral vuige rockshow neer. Strak van de echte doorleefde rock ‘n’ roll. Setlist hier.

Er zijn vandaag veel fans met Iron Maiden shirts. De bandleden zelf ook, want een paar hebben er zelf ook zo’n shirt aan. Ze zien er inmiddels wel “op leeftijd” uit, maar dat weerhoudt ze er niet van nog eens flink op het gaspedaal te trappen. De lange haren zijn er grotendeels nog, net zoals de spijkerjacks en de brok energie. Zanger Bruce Dickinson gebruikt het groots opgebouwde podium van voor tot achter en van onder tot boven. “Bombastisch” lees ik ergens. Ja, wat dat betreft is Iron Maiden wel een beetje de overtreffende trap van de standaard metalband. Nog net niet over de top, een strakke set met genoeg headbang materiaal, gierende gitaarsolo’s en opwindend drumwerk. Wat kan Maiden fout doen? Misschien is het toch wat veel van hetzelfde en ontbreekt de echte finesse een beetje zoals ik dat graag hoor, maar om deze oude rockers nog eens een keer te zien is best vermakelijk. Setlist hier.

Digitalism is vervolgens weer een redelijk fijne dance afsluiter in de tent. De houten vloeren springen niet zo hard mee met de springende massa zoals bij Goose, maar het is een aardig optreden. Vooral de nummers met een stevige harde beat klinken erg vet (vooral het oudere werk), maar de meer song georiënteerde nummers doen het hem toch een stukje minder.

Wat The Black Eyed Peas vervolgens als afsluiter op het hoofdpodium komen doen vragen meer mensen zich af. Het veld loopt al langzaam leeg (zeker de Iron Maiden fans willen er vast niks mee te maken hebben). Ik kan ook niet zeggen dat ik een geweldige show zie. En dan durven ze het ook nog aan om een tijd lang een hele slechte DJ na te doen. Pak een paar pakkende intro’s (Song2, Smells Like Teen Spirit, noem maar op), draai het 10 seconden en dan hup de volgende intro. Wat een belachelijke onzin.

Op Werchter stond ook dit jaar weer net te veel populaire pop lijkt het. Wellicht trekt het wat jonger publiek aan, maar noem het dan geen Rock Werchter. Alles bij elkaar was het misschien niet de beste editie van het festival in de laatste jaren, maar het kan ook zijn dat ik ondertussen vreselijk verwend ben. Maar op zo’n festival met maar 2 podia moet het aanbod wel erg goed zijn, anders verveel je je gelijk een halve dag. Ik lees wel ergens dat er plannen zijn voor een extra podium, dat zou wel een goede zaak zijn. Geef daar gewoon wat meer kans aan wat kleinere bands en laat gewoon wat van die flauwe (dure) bands weg. Maar goed, het blijft een festival van grote namen en snel grote zakken vullen. Wat dat betreft schakel ik ook weer heel graag terug voor zoiets als de-Affaire. Goede, kleinere bands en gewoon gratis. Ik kom je er graag tegen. Drinken we nog een pintje.

Al mijn foto’s kun je hier vinden.

Andere reviews van Rock Werchter: De Morgen | ROAR E-Zine dag 1, 2, 3 | Humo | Festivalinfo.nl | Cutting Edge main, tent | RonaldSays dag 1, 2, 3, 4 | Indiestyle