Gezien: Lowlands 2011 – de zaterdag

Het is zaterdag. Het is nog relatief vroeg, maar we staan dan toch maar op tijd op. Met een brak hoofd slepen we ons de tent uit voor een flinke bak koffie en een ontbijtje. Rond een uurtje of elf vertrekken we alweer richting het Lowlands terrein, want we willen toch wel op tijd bij Agnes Obél zijn. Daar kom ik graag m’n bed voor uit. Met enige moeite schakelen we toch ook maar weer over op het eerste biertje, toch een van de grootste leveranciers van de nodige calorieën op zo’n festival. Agnes Obel speelt in de India en die staat dit jaar dicht bij de ingang. Ik ben benieuwd. De pianiste/zangeres gaf een gruwelijk mooi optreden tijdens de vierdaagsefeesten in de Stevenskerk in Nijmegen afgelopen maand, maar hoe zou dat op Lowlands uitpakken. Kan ze hier diezelfde mooie serene sfeer creëren? Of verzuipt het toch een beetje in zo’n tent, al dan niet verstoord door het achtergrondlawaai van het terrein of kletsend publiek?

Agnes Obel is een prachtige zangeres/pianiste uit Denemarken (tegenwoordig woont ze in Berlijn) die zich ook vandaag weer laat begeleiden door celliste Anne Ostsee. Na de aankondiging begint Agnes Obel met een fraai kort instrumentaaltje. Een magisch moment wanneer de eerste tonen worden aangeslagen. Het geroezemoes verstild, het publiek is plotseling muisstil. Als ze daarna ook nog haar engelenzang laat horen met het sublieme pianospel en die diepe celloklanken krijg ik spontaan kippenvel. Zo stil heb ik het publiek nog nooit gehoord in zo’n behoorlijk volle tent. De volle aandacht verdient ze dan ook wel. Wat een finesse en subtiliteit. Wat een klasse. Dit portie klassiek op de vroege ochtend gaat goed samen met een lichte kater en ik laat me meevoeren in de harmonieuze klanken. Die zang is zo verfijnd, zo teder en toch krachtig, en zo enorm loepzuiver. Het geluid staat fantastisch en het is allemaal magisch mooi. Agnes Obel is toch een innemende vrouw, een tikje verlegen maar oprecht vriendelijk. Ze lijkt toch verrast door het enorme gejuich en gejoel na elk nummer, maar die reactie van het publiek is niet meer dan terecht. Het is dan ook niet gek dat deze vrouw (en laten we Anne Ostsee ook niet vergeten) zo populair is geworden in het afgelopen jaar en dat zal voorlopig ook niet minder worden. Dit is gewoon het mooiste concert van Lowlands en eigenlijk gewoon ook wel het beste van de afgelopen jaren.

In de Lima is het de beurt aan de volgende innemende vrouw. Eefje de Visser won in 2009 de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter. Sterkste punt van Eefje is ongetwijfeld haar frisse, heldere stem en haar speelse en boeiende poëtische Nederlandstalige teksten. Dat die teksten niet rijmen maakt niet uit, het geeft een soort Spinvis achtige ervaring maar Eefje heeft ook wel een eigen stijl. Volgens mij begint ze het optreden alleen met gitaar (nieuw nummer “Roma”),  altijd goed en gewaagd, maar de band geeft daarna het geheel een extra lekkere laag jus. Het mooie “Genoeg” met dat mooie refrein en die samenzang is voor mij wel het hoogtepunt van de set. Verder kabbelt het soms een beetje. Ik mis wat afwisseling in de nummers zelf en dat komt ook wel door de soms wat lange spraakwaterval aan woorden die misschien wat te veel als hagelslag over de nummers heen worden verspreid. Leuk om eens live te zien en te horen toch.

Als ik nog even wat te drinken haal is Young The Giant volgens mij alweer aan het tweede nummer begonnen in de Grolsch tent, als ik het goed herinner is dat “Apartment”, het eerste nummer van het titelloze debuutalbum van de heren uit Californië . De zomerse pop is vaak aalglad maar bij vlagen vind ik het stiekem best leuk. Het helpt ook wel dat er een aantal aanstekelijke deuntjes tussen zitten die zich ondertussen in mijn hoofd hebben genesteld tijdens het inluisteren voor dit festival. Gedurende de set neemt de oppervlakkigheid en eenvormigheid dan echter wel behoorlijk toe waardoor het uiteindelijk toch niet echt een groots of gedenkwaardig optreden wordt. Maar met die paar pakkende nummers kom je ze dus volgend jaar met gemak tegen op festivals als Pinkpop. Zo radiovriendelijk zijn ze dan ook wel weer.

De X-Ray is een vervelende loods en nauwelijks een fatsoenlijk podium te noemen. Als je binnen staat voel je je echt als een oververhitte haring in een ton. Toch is de aankleding heel aardig. Niet alleen achter de band zijn de visuals aantrekkelijk, over het hele plafond lopen ook brede stroken LED schermen die het geheel visueel mooi ondersteunen. Suuns begint in de X-Ray aan een boeiende set. De electro pop/rock van de Canadezen heeft iets ongrijpbaars. Donkere zang, gitaren en synths op van die treiterend voortbewegende beats. Op de plaat (Zeroes QC) lijkt het echter heel wat spannender dan dat we vandaag te horen krijgen.  De geluidsmix staat dan ook verre van fatsoenlijk (althans, in elk geval wat meer naar achteren in dit rothok) en de band speelt volgens mij niet echt heel strak. Suuns kan volgens mij harder, strakker, helderder en overdondender worden geserveerd. Desondanks spat de potentie wel van het podium af en intrigerend blijft deze band zeker. Een andere keer in de herkansing dan maar.

De Duitse producer Sascha Ring kun je niet alleen kennen onder de naam Apparat maar ook als het samenwerkingsverband met Modeselektor genaamd Moderat. Je zou kunnen denken dat Apparat Band dan met een band elektronische muziek gaat maken (zoals op het voor mij enigszins bekende album Walls) maar dan in een live setting. Wat we vandaag horen is echter meer een voorproefje van zijn nieuwe plaat The Devil’s Walk, vernoemd naar een politiek gedicht door de Engelse romanticus Percy Bysshe Shelley (een van die feitjes van wikipedia). Vandaag horen we duidelijk minder elektronica maar staat er een “echte” band op het podium die sfeervolle, donkere, trage ambient-achtige muziek maakt. De trage opbouw in de nummers werkt niet optimaal, er mist wat spanning en verrassing, hoe mooi en subtiel de klanken ook zijn. De zang is ook redelijk maar het is verder ook niet heel bijzonder. Het lijkt vooral muziek als je in de juiste gemoedstoestand bent. Vandaag even niet blijkbaar.

Vervolgens is de beurt aan een krappe en hete X-Ray om Omar Souleyman uit Syrië te mogen verwelkomen. Arabische feestmuziek, het kan gewoon op Lowlands. Maar waarom dit in de X-Ray staat en niet in de Lima? Ik weet het niet, het is in elk geval wel erg dansbaar en geschikt voor bruiloften en partijen. Als de kleine man met snor, zonnebril en theedoek op zijn hoofd het podium betreedt houdt het publiek de adem in. Er volgt echter een wat langzaam nummer, een tergend langzame intro, maar dan worden de vette beats er eindelijk wel in gegooid en barst de X-Ray spontaan uit tot een klein feestje, inclusief crowdsurfers. Erg vermakelijk. Wat me wel gelijk tegenvalt is dat er geen echte band staat, de beats en de Arabische klanken komen uit een synthesizer. Verder lijken de nummers zo verdraaid veel op elkaar dat we het ongeveer wel weten na een paar nummers, hoe leuk het ook is. De X-Ray container is ook zo claustrofobisch, dat we toch maar even buiten een luchtje gaan scheppen. Omar Souleyman is best leuk, maar het is ook wel een beetje een gimmick natuurlijk.

We besluiten dan maar om “even” naar de Charlie te lopen. Ergens in mijn achterhoofd zat The Inspector Cluzo nog als een aardig alternatief, al wist ik niet echt precies meer wat ik kon verwachten. Een verrassend goede en leuke keus uiteindelijk. Met alleen de drums en een gitaar zetten ze de Charlie aardig in vuur en vlam. Goh, laat ik me daar toch weer weer verrassen hoe veel herrie er uit zo’n gitaar kan komen. “Fuck the bass player” spelen ze op een gegeven moment (dat is ook de naam van hun officiële website trouwens – zie ook deze cartoon), want die hebben ze dan ook totaal niet nodig, er komen genoeg ondersteunende diepe bastonen uit de gitaar. Het is vooral de zanger die de lachers op zijn hand krijgt met zijn guitige humor en zijn dikke Franse accent en een gezonde aversie tegen de Franse president. Als ze dan het het nummer “I Want To Fuck The Wife Of The French President” inzetten kun je mij zo ongeveer opvegen van het lachen. Daarna volgt nog een “Fuck the French Mayor” of zoiets. Dan volgt er weer een nummer van een seconde of 15, en even later vraagt hij aan twee mensen om op het podium te komen. “Not you dick!” Vervolgens een rustig zwoel nummertje waarop de man en vrouw mogen dansen. Als de man wordt gevraagd om een uitdagend dansje te doen met zijn t-shirt uit slaagt hij daar erg goed in  onder luid gejoel van het publiek en gegrinnik van de zanger. Ja dat is Lowlands publiek. Als hij zijn broek uit moet trekken doet hij dit ook nog bijna. Bijna vergeet je dat het muzikaal ook nog dik in orde is (bij vlagen zelfs behoorlijk goede heavy of stonerrock), al schreeuwt de zanger nog wel eens iets te veel. Toch een heel goed en zeker het grappigste optreden van Lowlands.

In de Lima is dan Timber Timbre al begonnen en moeten we weer wat schakelen naar iets minder “recht toe recht aan” muziek. Het is moeilijk vat te krijgen op deze wat donkere, melancholische en wat trage muziek. Bij vlagen zitten er prachtige klanken en akkoorden verweven in deze subtiele liedjes, afgewisseld met wat minder toegankelijke passages. De zang van Taylor Kirk doet mij wat denken aan Patrick Watson (ook omdat hij ook wel eens zo’n soort effect op zijn microfoon heeft zitten), al lijkt hij live net iets donkerder te zingen. En eigenlijk weet ik na afloop nog niet precies wat ik er van moet vinden omdat het zo op de scheidslijn zit tussen saai en mooi en tussen boeiend en slaapverwekkend. Nou ik slaap er nog eens een nachtje over dan. Vooruit, een dikke voldoende.

Van het Australische Cloud Control maken we nog twee nummers mee. Ik had de band al op de-Affaire gezien, en ook op Lowlands zijn ze weer behoorlijk op dreef. Ze klinken lekker fel en opruiend, pakkend en opwindend. Met net iets meer rock dan folk voor mijn gevoel. Had de zanger op de-Affaire nog een oversized spierwit t-shirt aan, hier op Lowlands staat hij met een oversized rood shirt met een groot Adidas logo. Nou ja. Zolang de muziek maar goed is. Zo te horen keurt het publiek het in elk geval meer dan goed. Simpel maar doeltreffend.

Vervolgens wachten we op het begin van Crystal Castles maar de band laat erg lang op zich wachten, en dan is de lol er al een beetje vanaf. Zeker met zo’n vol programma heb je van die momenten dat er op het terrein ook nog wel andere leuke dingen te doen zijn. Dan maar even kijken naar La Boutique Fantastique, weer even iets heel anders, op het Lima podium. Daar staan iets van 11 bandleden die met elkaar een boeiende mix maken van muziek uit verschillende werelddelen. Het ene moment klinkt het als een beetje zwierige gipsy muziek, dan weer een dramatisch balkan muziekje, vervolgens horen we wat Arabische invloeden, waarna we weer een muziekje horen zoals ik me dat voorstel in een Frans restaurant of bij een sensuele film, en heerlijk afgemaakt met Klezmer, zigeuner, een soort triphop of de spannende ontknoping van een dramaserie. Heerlijke diversiteit dus. Een fijne band die fijne muziek maakt die je als een warme deken om je heen kan slaan.

In de Grolsch bouwt Babylon Circus aan een groot, heel groot feestje. De mix van reggae, jazz, gypsy en ska is verder niet heel origineel maar wel erg goed getimed en strak gespeeld. Het scoort doeltreffend in een behoorlijk volle en enthousiaste tent. Soms tot verbazing van de bandleden trouwens – zo lijkt het – over zulke enthousiaste reacties in de zaal. En tot verbazing van mijzelf ook, want ik had niet gedacht dat zo’n band zoveel volk zou trekken. Het lukt ze in elk geval om een enorme hossende menigte op gang te brengen en dat is uiterst vermakelijk om te zien. Een beetje te vergelijken met Shantel zelfs vorig jaar. Lowlands had zin in een feestje? Ze krijgen het!

Vervolgens naar Amon Tobin die in de Bravo al een tijdje bezig is met een visueel hoogstandje. Binnen in de tent vind ik het veel te rokerig en benauwd, dus ik bekijk een stuk buiten de tent. De muziek is een soort samenraapsel van geluiden, samples en effecten die je vooral samen moet zien met de beelden die de geavanceerde beamers tonen op een soort witte blokkentoren. Midden in het gevaarte kun je Amon Tobin nog zelf ontwaren achter een soort gaas, maar de aandacht gaat natuurlijk uit naar de voorstelling die veel vergelijking vertoont met de projectie zoals die ook bij de show van Roger Waters werd gebruikt tijdens “The Wall”. Vast dezelfde techniek. Hoewel er muzikaal niet echt een touw aan vast te knopen is (dat zou het nog een stuk beter maken), is er dus wel genoeg te zien. Mocht ik ooit in de gelegenheid zijn zou ik het best nog wel eens in zijn geheel willen zien, en dan ook iets dichterbij.

Als we flink wat later op de avond nog naar de camping lopen komen we uiteraard nog het feestje bij de Hema Campingwinkel tegen. Misschien wel dé hit van deze Lowlands, met een echte spontane (?) afterparty waarvan we eigenlijk ook maar een klein deel meemaken. Het echte Lowlandsgevoel dus. Met een echte Hema worstenaise. Leuk!

verslag vrijdag / verslag zondag