Gezien: Lowlands 2011 – de zondag

Dat gaat toch weer snel. Het is de derde dag van Lowlands. We slapen eens even flink uit (de buren op de camping hadden ook nog tot in de ochtend doorgefeest) en ik wordt eigenlijk pas echt wakker van die flinke bui die over Lowlands trekt. Het is kort en hevig, maar ook de enige bui die we zouden mogen ontvangen in die drie dagen. We doen het lekker rustig aan en lopen dan ook pas relatief laat richting het festivalterrein.

We krijgen nog wat nummertjes mee van Erland and the Carnival, een Britse band die indierock of folkrock maakt met een psychedelisch randje en een sixties tintje. In de band zitten o.a. multi-instrumentalist Simon Tong (The Verve, Blur, The Good, the Bad & the Queen) en drummer David Nock (The Orb, The Cult, The Fireman). Zoals verwacht klinkt het bij vlagen heel aardig door de de warme en slimme composities. Het geheel is ook niet zo heel erg voorspelbaar als veel andere bands, maar heeft wel die goede liedjes binnen handbereik. Jammer eigenlijk dat ik maar een deel heb gezien. Een reden om thuis nog eens beter naar die twee studio albums van de band te luisteren. Fijne opening van de dag, al was die wat kort voor ons.

Oei, de vier meiden van Cherri Bomb uit Los Angeles zijn wel heel erg jong. Je kunt zeggen dat de heavy rock/metal dat ze maken wel erg op veel andere muziek lijkt, maar ja wat wil je als je zo jong bent. Bij vlagen is het stiekem best aanstekelijk en dan doe je het als band niet eens zo slecht, al kun je de dames soms ook wel betichten van wat simpele “Disney” metal – daar waar ik het nog een tikkeltje zwaarder en gemener had gehoopt. Eigenlijk kan alleen het middelste meisje redelijk zingen ook. De cover van de Foo Fighters (“The Pretender”) kan rekenen op wat enthousiasme van het publiek maar wordt ook best vals gezongen door de bassiste op rechts (die wel de kleurigste haarfrutsels heeft overigens, en de stoerste poses). Het blonde iele meisje op links mag ook een nummer zingen, maar doet dat dan weer heel zacht. De drumster lijkt me eigenlijk nog het strakst te spelen, met haar volle rode haardos. Toch vind ik het wel een vermakelijk optreden door de energie die ze er in gooien. En ze vonden het gisteravond geweldig in Amsterdam, ze waren onder de indruk van de “Red Light District”. Ja jullie ja. Wij niet. Affijn. We zijn jong, een tikkeltje naïef, en we willen wat. Ik bedenk me dat ik dan toch wel benieuwd ben waar zo’n band dan over vijf jaar staat. Even wachten nog dus.

Het is vervolgens redelijk druk bij De Staat in de Alpha. Het is volgens mij ook pas de tweede keer dat ik de Alpha weet te vinden dit weekend. Heel fijn ook, want ik heb liever niet zo veel mensen voor het podium. De Staat is de trots van Nijmegen, mijn woonplaats, maar ik ben nooit helemaal mesjogge geweest van de groep. Maar goed, het was al weer een hele tijd geleden dat ik ze had gezien, en ik had ze ook nog geen materiaal van Machinery zien spelen. Torre Flim komt alleen op en zet de eerste gitaarlicks in van “Serial Killer”. Een goede opmaat, want als de band even later invalt zet dat direct de juiste toon. In en rondom de Alpha is het redelijk druk, dus er is geen gebrek aan aandacht. Mijn aandacht verslapt echter toch een beetje na een aantal nummers en ik ga maar eens mijn pijnlijke voeten wat rust geven. Ja De Staat speelt net iets te vaak rondom hetzelfde thema of op dezelfde tonen. Ondanks de fijne stoner-achtige riffs en de vuige en stoere ritmes, mis ik dan toch een stuk variatie en verrassing in de nummers en tussen nummers onderling. Een extra kloddertje melodie en wat meer verschillende akkoorden zou me ook wat meer bekoren denk ik. Maar wel fijn zo op de achtergrond hoor.

Vervolgens speelt het Amerikaanse Other Lives vlakbij in de Charlie tent een prachtige set vol warme, melodieuze, melancholische en ontroerende folk. De volle muziek wordt heerlijk ondersteund met verschillende instrumenten zoals de viool, de cello en een trompet. De bandleden wisselen regelmatig van instrument, ook binnen een nummer. Het prachtige “For 12” is een van die mooie nummers, dat overigens ook zo in een country en western film zou kunnen zitten. Als folk dus zó gepresenteerd wordt op mijn bordje dan lust ik dat ook wel. Een van de mooiste hoogtepunten van Lowlands en het moet dan ook gek lopen als we niet meer gaan horen van deze band.

We lopen wat over het terrein. Inmiddels zijn diverse bouwvakkers of eh – klimgeiten – de verschillende doeken van de torens aan het afhalen. Alle windvangers moeten weg. Een prima voorzorgsmaatregel, want er is onweer op komst met kans op rukwinden. Na het Pukkelpop drama neemt de Lowlands organisatie geen enkel risico en dat is uiteraard prima te begrijpen. Overigens vallen er ongeveer 3 spatten regen en voel ik een fris briesje. Dat was alles.

Een femme fatale of gewoon een mooie vrouw met een grote mond en met gevoel voor opgewonden rock? Le Butcherettes geeft in de Charlie een vurig optreden. Of noem het temperament. Teri Gender Bender (dat zal toch een artiestennaam zijn hoop ik) komt oorspronkelijk uit Mexico maar de band opereert tegenwoordig vanuit L.A. De garage/punk is dan verder heel aardig en scherp, maar alle aandacht gaat toch uit naar de ietwat wilde frontvrouw die zichzelf op een gegeven moment in haar gezicht slaat om zich nog even op te peppen en een appel in haar ondergoed stopt om het vervolgens in het publiek te gooien. Zo’n typetje dus.

Een gevalletje “dit is nu dichtbij” dus we blijven hangen bij de Alpha voor de bekende Engelse rockband Skunk Anansie. En daar is het opvallend druk, zelfs op de velden naast het hoofdpodium gaan er een hoop mensen staan in plaats van liggen, toch altijd wel een teken dat het extra druk is – er wordt veel gekeken naar het videoscherm. Er wordt niets gezegd over het drama op Pukkelpop toen de band ook angstige momenten beleefde tijdens die enorme hoosbui. De band begint gewoon furieus aan de set met het felle “Yes It’s Fucking Political” en het heerlijke “Charlie Big Potato”. Je zou kunnen zeggen dat deze band een beetje oude glorie is, maar daar is vandaag niks van te merken. Skin schreeuwt en zingt nog steeds uitermate goed en gooit alle energie het podium op. Natuurlijk duikt ze weer een aantal keren het publiek in en als ze dan gaat crowdsurfen kan ze rekenen op een groot gejoel uit het publiek. Skunk Anansie kan nog steeds mee, al drijft het nog wel veel op die oude hits.

Een stukje Lykke Li in de Grolsch dan, maar op de een of andere manier pakt het me niet helemaal. De liedjes van deze mooie Zweedse zijn daarvoor een beetje te vergankelijk. De lichtelijk sfeervolle pop gaat een beetje langs me heen. Lykke Li heeft het in zich om een mysterieus en licht uitdagend optreden te geven, maar vandaag komt dat er niet helemaal uit, maar het kan ook zijn dat het net niet helemaal mijn muziek is (setlist)

Het Britse duo Lamb staat als vervanger van Q-Tip op Lowlands. De band is opgericht in 1994 door producent Andrew Barlow en zangeres Louise Rhodes. In 2004 stopte de ban, maar sinds 2009 zijn ze weer te zien op diverse podia. Ook kwam er een vijfde album, “5” – en die vond ik best heel aardig. Misschien meer van hetzelfde, maar nog steeds diezelfde sfeervolle triphop met invloeden van jazz, jungle, drum & bass. Andrew Barlow is nog steeds een druk mannetje die rusteloos heen en weer op het podium beweegt en energiek danst en aan de knoppen draait. Het middelpunt van rust is zangeres Louise Rhodes die vrij onverstoorbaar in het midden in haar witte prachtjurkje mooi staat te wezen en op haar kenmerkende manier staat te zingen. Tijdens dit optreden vind ik haar zang op een gegeven moment een beetje te veel van hetzelfde of teveel van het goede, ik weet het niet, maar daar had ik eerder nooit zo’n last van. Dat heb ik ook een beetje met het optreden zelf. Bij vlagen erg boeiend en mooi, maar er zitten toch ook best wel wat gaap momenten tussen. In plaats van wegdromen echt in slaap vallen bedoel ik. Gelukkig is een groot deel van het optreden bovengemiddeld goed met bekende nummers als “Gabriel” en “Gorecki”, een paar mooie nieuwe nummers, de mooie visuals op de achtergrond, en de afwisseling tussen rustige nummers en de meer knetterende elektro. Aardig optreden, maar niet zo magisch mooi als gehoopt.

Van de Bravo naar de Charlie en straks weer helemaal naar de andere kant van het terrein naar de India? We hebben het over voor de Britse indiepop van Wild Beasts en dat blijkt een goede keuze. Alweer een fijne band in de Charlie dat zich toch ontpopt als het podium met de lekkerste nieuwkomers. De band staat op het podium als geoefende kunstenaars. De zang van Hayden Thorp gaat inderdaad af en toe aardig de hoogte in, maar zo live pakt dat niet vervelend uit. Sterker nog, samen met de zang van Tom Fleming blijkt het een kracht van de band. De muziek is soms mooi ingetogen maar zo live spelen ze ook opvallend veel opgewekte en dansbare songs. Leuke band en een klein hoogtepuntje van Lowlands, gewoon omdat het erg fijn is om nieuwe bands te zien die het goed doen.

Vooraf was het Australische Karnivool een duidelijke keus. Als je zegt “progrock/metal” dan spitsen mijn oren. Vooruit, er zat op de plaat ook wel een emo-kantje aan de band, maar dit zou eindelijk eens een wat heftigere band worden op Lowlands dit weekend. Iets dat tenminste een beetje in de buurt van de echte metal komt. Toch al een genegeerd genre door de programmeurs van Lowlands (punk en pubermetal niet meegerekend). Toch is er maar een half gevulde India tent, maar dat komt ook dat een hoop mensen bij The Offspring staan te springen, en Aphex Twin staat even verderop in de Bravo. Karnivool opent eigenlijk verrassend zwak voor mijn gevoel met “Simple Boy” dat op de plaat nog heel aardig klinkt. Dat heeft vermoedelijk met twee dingen te maken. Het geluid staat beroerd en de basgitaar heeft niet de impact of distortion terwijl de andere gitaren zelfs nauwelijks te horen zijn. Zanger Ian Kenny zingt live nog veel meer “emo” dan dat ik had verwacht en – mag ik het zeggen – zijn zang en houding is toch best wel wat verwijfd. En dat stoort me toch wel een beetje. De lange uithalen komen overdreven over. Gelukkig hoor je tussendoor de lekkere prog- en Tool-achtige patronen die het geheel nog spannend houden. Maar dat komt er voornamelijk pas goed uit gedurende de tweede helft van het optreden als het geluid beter staat en de gitaren eindelijk de nodige felheid en diepte meekrijgen zoals tijdens “Themata”. (setlist)

Was het weer een fijne editie van Lowlands? Ja. De leuke bands waren wat lastiger in het programma te vinden dit jaar, maar ik heb me wel weer prima weten te vermaken, al hoop ik dat er volgend jaar wat meer acts zijn waar ik me op voorhand echt kan verheugen. De sfeer was weer geweldig.

Hoogtepunten? Als ik denk aan hoogtepunten zijn dat de bands die ik een volgende keer zeker weer zou gaan bekijken, of die ik in een zaal zou willen zien. Dan zijn mijn hoogtepunten: Dry The River, dEUS, White Denim,  Suuns, The Inspector Cluzo, Amon Tobin, Other Lives, Wild Beasts en – met afstand – Agnes Obel.

Fijn. Ik zie je graag volgend jaar weer. Al mag het ook wat eerder natuurlijk. LLater!

Mijn foto’s: hier.

verslag vrijdag / verslag zaterdag

Andere reviews:

• 3VOOR12: voorpagina /artiesten / video / audio
• FileUnder: vrij / zat / zon
• Kicking The Habit: vrij 1,2 / zat 1,2 / zon 1,2
• OOR: vrij / zat / zon
• Festivalinfo: vrij / zat / zon
• KindaMuzik: vrij / zat / zon
• Gonzo (circus): vrij, zat / zon
• LiveXS: A-Z
• ROAR E-zine vrij / zat / zon
• RonaldSays: vrij / zat
• Muziek.nl: vrij / zat / zon
• MusicFromNL: hier
• Overzicht via Lowlove