Gezien: Appelpop 2011, Tiel

Tiel is een stadje in de Betuwe dat een keer per jaar wordt overspoeld door bezoekers. In het centrum kun je kijken naar het bekende fruitcorso dat al sinds 1961 op het programma staat. Dat Tiel iets met fruit heeft blijkt ook wel uit de mascotte van de stad: Flipje is al meer dan 70 jaar oud maar het mannetje bestaat uit een betoverde framboos, dus echt snel rotten zal hij niet. Appelpop begon in 1992 als extraatje bij het fruitcorso, trok in 2001 nog 30.000 bezoekers, maar inmiddels is het een massale happening met ongeveer 160.000 bezoekers dit jaar. Appelpop is een beetje de kroket onder de festivals. Typisch Nederlands, met vooral nationale en locale acts en gericht op de grotere massa en niet altijd geschikt voor de wat meer muzikale fijnproevers. Maar dan toch, het kan best smaken, zeker met een lik mosterd of mayonaise.

Appelpop lijkt daarmee vooral een festival voor jong en oud, die vooral vermaakt willen worden. En dat levert, naast de soms behoorlijke drukte, een gezellig feest op. En dan zien we misschien geen bamboestokken de lucht in gaan zoals tijdens Lowlands, maar zie je sommigen een stronk prei de lucht in steken. Met een aantal interessante namen op de drie podia en de beloofde gezelligheid besloot ik ook maar eens af te reizen naar dit festival, gelegen aan de Waalkade van Tiel. Appelpop heeft drie podia. Het hoofdpodium staat midden op de kade en heeft een flinke tent dat bijna net zo groot is als de Alpha op Lowlands. Rechts is het Brunottipodium, een openlucht podium waarop muziek speelt als het hoofdpodium stil is. Aan de andere kant van het terrein is het McBlossompodium dat in een soort kuil ligt tussen twee dijken in. Daar heb je dan vanaf de dijk een mooi uitzicht op vooral locale acts uit diverse genres; van metal tot lichte pop.

Op de vrijdag stonden er bands als Handsome Poets, Tim Knol, Lola Kite, Golden Earring en Di-rect. Op de zaterdag kom ik het terrein oplopen als Jacqueline in een half gevulde tent haar zoete pop mag spelen. Ik hoor het me nog zeggen, dan hoor ik toch liever “Krezip”, want er zit maar weinig rock in de muziek. Het is wel erg radiovriendelijk en zonder de echte klasse eigenlijk. Dan had ik toch iets meer verwacht van deze muzikale dame. Natuurlijk zingt ze prima, maar bijvoorbeeld een cover van The Turtles “Happy Together” is wel wat te simpel hoor.

Nymeria op het McBlossompodium gooit er dan gelijk wat meer geweld in. Gothic volgens (letterlijk) het boekje, maar je kunt het ook melodieuze of symfonische blackmetal noemen. Ondanks het verschrikkelijk klamme, warme weer staan er genoeg jongeren in de mosh en circle pits voor het podium, al houden ze dat ook niet het hele optreden vol. Ik vind zo’n band vandaag toch ook wel weer een beetje een gimmick, in die zin zijn dat soort bands eigenlijk ook niet helemaal serieus te nemen, maar vermakelijk is het wel. Het geluid is wat lager op de dijk een stuk beter ook, bovenop de dijk verwaait het geluid een beetje in een breierige mix. Bij het afsluitende nummer komen er nog twee vuurspuwers op het podium en dat zorgt wel voor een mooie afsluiting van de act.

Ondertussen missen we dan een heel stuk van Dazzled Kid, waarvan me alleen de laatste drie nummers meepakken. Vooral het laatste reguliere nummer klinkt erg goed als er wat meer vuur in de vrolijke pop/rock wordt gepompt. De toegift “Deeper Shade Of Soul” cover van Urban Dance Squad is dan wel aardig, maar een beetje tam als uitsmijter. Daar hadden ze ook wel een ander nummer van de Squad voor kunnen pakken.

Triggerfinger op het hoofdpodium trekt dan aardig wat volk. Inmiddels heb ik deze drie Belgische mannen al vaker gezien dus de ronkende rockshow is me niet vreemd. Zanger/gitarist Ruben Block zweet dwars door zijn strakke beige pak heen en kreunt weer gladjes door de nummers heen. Mario Goossens mag een foute drumsolo doen, maar het publiek vindt het geweldig. Toch is het allemaal niet zo strak als ik het eerder heb gezien. De pauzes tussen de nummers zijn soms wat lang, maar vooral worden er een paar nummers veel te lang uitgerekt waardoor de spanning er uitsijpelt. De show mist hierdoor tempo, maar misschien ligt het ook wel aan het vies warme weer. Fijne band, maar ik heb het beter gezien.

Dan pakken we nog twee nummers van Krystl mee voordat we elders in Tiel even een hapje gaan eten, en vallen binnen bij een andere zoete cover “Let It Be” van de Beatles. Nee! Dit is kampvuurmuziek – geen beste keuze wat mij betreft. Krystl zelf is wel energiek en vrolijk en dartelt op het podium, leuk om te zien. Uiteraard is het laatste nummer “Fool For You”, het vrolijke en aanstekelijke zomerhitje en die doet het ook lekker bij het publiek.

Overigens missen we dan nog ergens het verrassingsoptreden van Blaas of Glory. Damn! Gelukkig hebben we de video’s nog.

De drie jonge gasten van DeWolff uit Geleen, Limburg zijn al een paar jaar bezig, en het is leuk om te zien hoe (snel) ze gegroeid zijn van een redelijk klein podium op de-Affaire naar de Alpha tent op Lowlands en nu voor een enthousiast publiek op Appelpop op het Brunottipodium. De pyschedelische rock is geïnspireerd door bands uit de late jaren zestig en begin jaren seventig zoals Led Zeppelin, The Doors en nieuwere bands als Black Crowes and the Black Keys. Daarmee voldoen ze prima aan de kleine “revival” van bands die dit soort muziek tegenwoordig weer populair maken. Maar dan uit Nederland. Ik heb het wel eens eerder geschreven, maar DeWolff is gewoon ons antwoord op een band als Wolfmother. De Hammond orgel giert vandaag ook weer heerlijk over het terrein en de zanger/gitarist duikt aan het einde het publiek in om al crowd-surfend verder te spelen op de gitaar. Dat heb ik andere bands ook wel zien doen, maar het blijft leuk.

Caro Emerald is dan niet helemaal mijn muziek, maar onder het genot van een biertje is het op de achtergrond nog niet eens zo heel onaangenaam. De fijne sfeer op het terrein maakt veel goed en bovendien weet je van tevoren dat er op appelpop veel radiovriendelijke muziek te horen is. Geen probleem. En eerlijk is eerlijk, de muziek uit de jaren 40 en 50 heeft soms best een lekkere swing. Als ik het goed heb gehoord zit er ergens in de set ook een keer een kort stukje met een stevige gitaar en komt er een keer een DJ langs om de muziek te ondersteunen. Ik heb dat niet goed kunnen zien, maar volgens mij zijn dat wel elementen die zo’n optreden interessant houden.

Op het McBlossompodium speelt Shaking Godspeed weer een behoorlijke vurige bluesrock set zoals ik dat wel van ze ben gewend. Stevig, rauw en met veel energie. Het drietal “uit het oosten” is toch, eh, erg lekker uit eigen regio. Tijdens het laatste nummer neemt drummer Maarten Rischen nog een gevaarlijke snoekduik en landt bovenop zijn drumkit. Ik hoop dat hij nog heel is gebleven.

Che Sudaka is ondertussen op het andere kleinere podium bezig met het bouwen aan het bekende feestje. De muzikanten uit Spanje, Argentinië en Colombia spelen mestizo (mestizaje) muziek, een stijl waarin ska, reaggae, punk, rock en wereldmuziek worden gemengd, aldus het programmaboekje. Voor mij klinkt het als een soort carnaval uit Zuid-Amerika of Spanje, of een soort exotische versie van Rowen Hèze. Het is allemaal vrij simpel maar het publiek gaat er helemaal in mee, mede ook dankzij de energieke performance op het podium. De band haalt  “Englishman in New York”  van Sting ook nog door de mangel met een andere tekst tot “Sin papeles” dat vooral gaat over illegalen en immigratie. Politieke boodschappen kun je maar het beste feestelijk brengen dus.

Blijkbaar heb ik onder een steen geleefd. De tent van het hoofdpodium loopt enorm vol voor The Baseballs. Een aantal kerels met vetkuiven en muziek in de jaren 50 en 60 stijl. Deze chippendales zijn op zich al fout, maar ze spelen ook nog covers van bekende nummers in een jaren 50/60 jasje dus. Denk aan covers als “Umbrella” van Rihanna en “Hot N Cold” van Katy Perry. Vol verbazing kijk ik om me heen naar het enthousiaste publiek.  En dan komen ze ook nog uit Duitsland. Ja, ik heb ergens wat gemist denk ik, maar ik loop toch even door.

Al dat publiek bij The Baseballs gaat wel ten koste van de hoeveelheid mensen bij het Engelse Mama’s Gun. Kwalitatief een stuk beter en origineler wat mij betreft. Althans, ik ga er vanuit dat het hun eigen muziek is. In het begin klinkt het me nog wat te gelikt deze neo-soulpop maar de band speelt er strak en het geluid staat kraakhelder en enorm goed gemixt. Prima drummer en bassist en een heldere en vaak wat (te) hoge zang. Na verloop van tijd kan ik er daarom wel in meegaan want het zijn uitstekende muzikanten en daarom een aardige afsluiter van Appelpop.

Volgend jaar weer? Misschien wel, dat ligt toch ook een beetje aan het programma. De prijs van een biertje was ook wel erg hoog, 2 Euro 90. Ja je leest het goed. Het is dan wel een gratis festival en ze moeten daar hun inkomsten uithalen, maar het blijft een astronomisch bedrag voor een flets bekertje gerstenat. Daarnaast kan ik ook klagen over de drukte op sommige plekken, zoals bij de toiletten die op maar een plek op het terrein staan, maar voor de rest was de sfeer heel aardig en de lichteffecten van het onweer in de verte waren goed getimed en gaven wat extra’s aan de lichtshow. Surround licht op Appelpop. Uniek. Tot volgend jaar. Misschien.