Geluisterd: Opeth – Heritage

Mikael Åkerfeldt was al begonnen met het tiende album van de Zweedse band Opeth toen hij erachter kwam dat hij eigenlijk geen zin had om weer een metalalbum te maken. Met een druk op de knop gooide hij een (nieuw) nummer op zijn computer weg en ging hij aan de slag met het maken van een album geïnspireerd op progrock bands uit de jaren zeventig. Een gedurfde keuze. Geen grunts, geen (of weinig) distortion op de gitaar, en al helemaal geen death metal. Ik geef hem groot gelijk, muziek maak je niet alleen voor je fans. Om het beste uit jezelf te halen moet je intrinsiek gemotiveerd blijven.

Heritage bestaat grotendeels uit rustige en soms jazzy progrock, maar het is nog duidelijk Opeth. De uitstekende zang van Åkerfeldt is op dit album soms voorzien van effecten, het gitaarwerk is doorgaans subtiel, het basspel van Martin Mendez krijgt meer ruimte en het drumwerk van Martin Axenrot is subliem. De juiste sfeer wordt verder bereikt met aardig pianospel op “Heritage”, de percussie van Alex Acuña op “Famine”, de sfeervolle synths, en het gebruik van de mellotron, de hammond en de fluit. De composities kunnen grotendeels boeien en/of hebben verrassende elementen, zoals het heerlijke funky tussenstukje in “Nepenthe”, het laatste stuk van “Folklore”, de opbouw van “The Lines In My Hand”, de verschillende gezichten van “Famine” en het lekkere “The Devil’s Orchard”. “Slither” is een fijn Rainbow-achtig tussendoortje als eerbetoon aan Ronnie James Dio. Het is alleen jammer dat sommige nummers wat laat op gang komen en dat het subtiele gitaarspel niet overal blijft boeien, zoals op “Häxprocess” of “Marrow Of The Earth”. Toch is het geluid rijk, warm en gedetailleerd, zoals je mooi kunt horen in de 5.1 mix op de bonus DVD van de speciale editie. Na wat meer aandachtige luisterbeurten is Heritage dan ook gerijpt als goede wijn tot een heerlijk album met een aantal prachtige hoogtepunten, maar het is net geen meesterwerk geworden.