Gezien: Riverside, De Pul, Uden

Riverside. Dat is nou precies zo’n band waar ik graag naar luister (sommigen zouden zeggen dat het bijna “fan”-achtige proporties aan het aannemen is) en die ik gelukkig de laatste tijd regelmatig live heb kunnen zien. De Poolse band is dan ook veel en graag in Nederland, dit jaar al drie keer eerder, vorig jaar in 013 en eind 2009 stonden ze maar liefst vijf keer op een Nederlands poppodium. Eerdere verslagen van mij kun je hier vinden (Uden), en hier (Tilburg) en ook nog hier (Hengelo). Kun je je gelijk afvragen hoeveel ik dan nog toe kan voegen aan een concertverslag. De band zag ik dus al eerder in De Pul, in Uden. Die zaal geeft me altijd het gevoel alsof ik in een of ander afgelegen zaaltje in een boerendorp ben beland. En misschien is dat ook wel zo. Grappig is toch wel dat daar ook veel tribute/cover bands spelen, maar dan wel van de betere / klassieke rockbands overigens. En er staat dus wel eens een puike progrock band, zoals vanavond Riverside, exclusief voor De Pul in Nederland voor de herfsttour. En ze vieren nog steeds dat ze 10 jaar bestaan.

Maar laten we bij het begin beginnen. Het is een warme herfstdag en De Pul heeft de airco al weken geleden maar helemaal uit gezet. Ze krijgen het vanavond ook niet meer aan lijkt het. Het is warm buiten, het is nog warmer binnen. De zaal is goed gevuld en De Pul lijkt bijna uitverkocht. A Liquid Landscape trapt vanavond af. Ik kende de band echt totaal niet, dus ik sta daar lekker zonder vooroordelen of voorkennis. De band heette voorheen Believeisadoubt, maar door een fikse muzikale koerswijziging besloten ze de naam van de band ook maar te veranderen. Het band is beïnvloed door (of haalt zijn inspiratie uit) bands als Dredg, Porcupine Tree and Mutemath. Gelukkig lijkt het niet al te veel op dat laatste album van Dredg trouwens. Nee, we horen een soort post/progressive rock, al is het niet al te wild allemaal. Meestal bouwen ze het nummer vrij rustig op en is de zang van Fons Herder goed, een beetje hoog, en behoorlijk melodieus. Dan lijkt het nog regelmatig op een aardig popliedje, maar interessanter wordt het als de (post-rock achtige) gitaren iets scherper worden ingezet en de afwisseling (soms abrupt) naar de zwaardere riffs, iets wat we ook wel kennen van een band als Porcupine Tree. Dat soort momenten vind ik wel de krenten uit de pap voor zo’n band. Aardige band toch. De band lijkt goed op elkaar ingespeeld en bovendien staat de geluidsmix prima.

Dat is helaas bij Riverside anders. De laatste twee concerten van de band hadden voor mij ook al een valse start door het slechte geluid in het begin en ook vanavond is de mix weer flink beroerd. Een brei van wollige diepe tonen. De gitaar van Piotr Grudziński is nauwelijks te horen, de toetsen van Michał Łapaj en de bas van Mariusz Duda verdwijnen ook onder lading diepe tonen. De zang van Mariusz Duda klinkt alsof hij achter een gordijn staat. En die mix blijft een nummer of 4 a 5 slecht. Hoe is dat toch mogelijk, in zo’n zaal moet je dat toch beter kunnen afstellen. De bandleden worstelen daar ook mee en communiceren heftig met de geluidsman aan de kant. Gitarist Piotr Grudziński speelt het hele concert zelfs zonder oortje, maar of dat er wat mee te maken heeft? Gelukkig oogt de band enorm fris, je merkt dat ze niet aan een lange vermoeiende reeks optredens bezig zijn. Drummer Piotr Kozieradzki zag er in Hengelo nog uit alsof hij bedorven vis had gegeten, nu zit hij fruitig te drummen en oogt een stuk gezonder. Ondanks de valse start komen de goede composities steeds beter uit de verf gedurende het optreden. De setlist is – op een paar nummers na – redelijk te vergelijken met die van Hengelo. Een mooie mix van nummers van diverse albums, aangevuld met songs van de laatste (jubileum) EP Memories In My Head, waarvan ze “Living In The Past” spelen en “Forgotten Land” in de eerste toegift. “Reality Dream III” van het Second Life Syndrome album wordt heerlijk gespeeld als tweede nummer in de eerste toegift met het opwindende spel van toetsenist Michał Łapaj. “The Curtain Falls” van het album Out of Myself is wederom de afsluiter, een aardig nummer, waarbij het vooral leuk is dat de bandleden een voor een het podium verlaten terwijl de muziek doorgaat. Goed optreden van mijn progrockhelden uit Polen. Althans, het tweede deel dan. De magistrale progrockcomposities zullen me altijd wel blijven boeien en vervelen doorgaans geen seconde. Mooi. En ik ben uiteraard benieuwd naar het vijfde album dat ze in het najaar gaan opnemen…

__________________

Youtube, by Chatbartje

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=RH9EEbQKCh4]

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=IHxqZxsc2E4]