Gezien: North Atlantic Oscillation, Luxor Live, Arnhem

De Schotse band North Atlantic Oscillation heb ik regelmatig gedraaid het afgelopen jaar. Waarom? Daarom. De band was afgelopen week in Nederland voor twee concerten, gewoon helemaal gratis en voor niks. Echt waar? Ja. Op donderdag stonden de heren nog in 013 en ik besloot de band maar eens op te gaan zoeken op vrijdagavond in Luxor Live in Arnhem. Een beetje een gok was het wel. Op de plaat vond en vind ik het nog steeds heerlijke muziek, maar vorig jaar tijdens London Calling leek het er op dat ze live niet de juiste energie konden overbrengen, getuige ook een verslag van 3VOOR12 (mijn hemel, een vier!). Mijn eigen indruk van de TV opnames van 3voor12 was ook dat het me tegenviel, het geluid stond niet helemaal lekker en de zang was ronduit beroerd. Maar dan nog, die liedjes zelf (op de plaat dan) blijven wat mij betreft fier overeind en misschien hadden ze pech die dag. En jawel hoor, in Luxor Live kon ik intens genieten van een heerlijk optreden.

De band bestaat vanavond dan ook uit vijf man in plaats van drie. Dat komt het geluid wel ten goede. De band slingert een vol geluid de zaal in, die met een man of 25 natuurlijk niet echt vol is, maar de bovenzaal van Luxor Live is toch wel gezellig en sfeervol. De muziek van  North Atlantic Oscillation vind ik wat lastig te omschrijven. Tijdens het concert moest ik ook denken aan een band als Oceansize met synthesizers en electronica, hoewel ik dat op de plaat wat minder nadrukkelijk kan horen. Je ziet ze ook wel in het hoekje alt prog of post-progressive rock geplaatst worden. De genoemde invloeden van de band zijn ook al zo enorm divers: Pink Floyd, The Flaming Lips, Peter Gabriel, Brian Wilson, Radiohead, Grandaddy en The Beta Band. Het zou kunnen, maar ze hebben toch ook dat “eigen geluid”. Wat vooral knap is dat de enigszins complexe muziek aanstekelijk klinkt en makkelijk in het gehoor ligt, zeker als je het vaker draait. Het debuutalbum zal niet voor niks Grappling Hooks heten en daar spelen ze dan ook veel nummers van. Een aantal nummers herken ik ook niet echt, dus dat zullen wel nieuwe nummers zijn (en een cover in de toegift geloof ik). De zang is vanavond ruim voldoende wat mij betreft, misschien helpt het dat hij van die oortjes in heeft zodat hij zichzelf kan horen zingen. Met twee man extra (en een verdwaalde laptop die ook het e.e.a. lijkt toe te voegen) klinkt het geluid een stuk minder kaal dan vorig jaar op London Calling. Met de juiste oordoppen in komt het geheel uitstekend over, en kan ik er helemaal in opgaan – vooral bij de bekendere – nummers. Minpunten? De heren trekken een gezicht alsof ze op een verlate bus staan te wachten. Dat mag wat geïnspireerder, eigenlijk krijgt alleen de bassist/toetsenist midden vooraan een voldoende voor de podiumuitstraling. De drummer beult zo af en toe lekkere ritmes maar lijkt met z’n gedachtes ook ergens anders te verkeren. Enfin, ik heb een goede avond en koop nog even die special edition van het debuutalbum. Dat hebben ze ruimschoots verdiend.