Gezien: Maybeshewill, EKKO, Utrecht

Ter afsluiting van het 25-jarig jubileum van poppodium EKKO stonden er afgelopen zondag drie bands geprogrammeerd. Ik was met name benieuwd naar Maybeshewill, een fijne post-rock band uit Leicester, Engeland. De band had ik al eens besproken bij de “Band van de Week” en ook het laatste album I Was Here For A Moment, Then I Was Gone was gewoon prima. Reden genoeg om die band eens op te gaan zoeken. Daarnaast stond de Japanse post-rock band LITE op het programma, voor mij onbekend maar post-rock vind ik over het algemeen vrij aangenaam, dus dat zou een aardige bonus kunnen worden. Verder was ik ook wel benieuwd naar EKKO zelf, een kleine zaal waar regelmatig interessante talentvolle bands staan of gewoon de betere “kleinere” artiesten. En het bleek een hele mooie, knusse, gezellige locatie.

Het Nederlandse Knalpot mag de avond openen. De twee heren, zoals altijd met een grote kleppet op hun hoofd,  had ik al wel eerder gezien (op Lowlands en Oddstream) en toen vond ik de experimentele muziek wat te onnavolgbaar, ondanks dat ik echt wel van een portie complexiteit hou. Maar goed, in EKKO geef ik ze een volledige nieuwe kans, en bij vlagen kunnen ze me dit keer beter overtuigen. Misschien moet je de nummers wat beter kennen om er een lijn in te ontdekken, maar het is voor mij soms nog steeds een wat onnavolgbare soep van electronica, drums en gitaren. Alsof je een computerspel uit de jaren tachtig speelt en er willekeurige bliepjes en effecten op je afgeschoten worden. De band neemt echter ook af en toe de rust waarbij ik de band wat beter uit de verf vind komen, zeker ook op het moment dat een bepaald thema wat duidelijker terugkomt in een nummer. Ook de stevige gitaren geven de  muziek af en toe wat prettige pit. Als opmaat naar de twee post-rock bands vind ik het eigenlijk wel prima, zeker ook omdat het geluid goed staat en het fascinerend is om de gitarist te zien spelen: soms speelt hij met zijn ene hand de gitaar en met de andere hand de toetsen en effectapparatuur. Ergens is het gewoon heel knap wat ze doen.

Maar echt leuk wordt de avond met LITE, de tweede band vanavond. De vier kleine Japanners brengen post-rock (en het heeft ook wel wat math-rock trekjes), maar dan wel enorm funky. De gitaren draaien de meest aanstekelijke ritmes in elkaar, aangevuld door toetsen, een laptop en het indrukwekkende spel op bas plus heerlijk en intensief drumwerk. In het begin van de set valt me nog af en toe op dat de toetsen soms een Aziatisch tintje aan de muziek geven, al is dat minimaal. Ook zit er soms een wat meer poppy patroon ingeweven in de muziek, zoals bij Pirates and Parakeets waarbij de heren “oh oh oh” en “oeh oeh oeh”-tjes zingen en het publiek soms mag meeklappen. Gek genoeg past het. Twee bandleden dragen een Maybeshewill t-shirt, leuk. Het is het laatste optreden in een reeks als support van Maybeshewill, dus het kan ook gewoon zijn dat de schone t-shirts op waren. Een van de bandleden van Maybeshewill heeft overigens een LITE shirt aan. Het is überhaupt duidelijk dat de twee bands het heel fijn vinden om met elkaar te touren getuige de dankwoordjes over en weer. Gedurende de set van LITE brengt de band de zaal nog verder in extase met hun funk post-rock die live nog genadelozer lijkt dan op plaat. Naar het einde toe lijkt het allemaal nog harder, sneller en  ritmischer te gaan. Op dat moment kom ik in een wel hele fijne roes en kun je zeggen dat het bij vlagen ronduit spectaculair is. EKKO barst dan ook bijna uit zijn voegen van het enthousiasme voor deze kleine heren en dat is niet meer dan terecht.

Maybeshewill heeft vervolgens naar mijn gevoel zelfs een beetje moeite daar nog overheen te komen. De band speelt hun post-rock wat klassieker en bombastischer en heeft met Not For Want Of Trying, Sing the Word Hope In Four Part Harmony en I Was Here For A Moment, Then I Was Gone drie goede albums vol met fijne en afwisselende nummers in hun repertoire. Vanavond laten ze een prima mix horen van die albums en kun je dus genieten van zowel rustige als bombastische klanken, rijk pianowerk, het boeiende gebruik van audiosamples en de van het genre bekende woestere momenten met de soms aan metal grenzende riffs van de immer boeiende gitaren. Met vijf man op het podium weten ze het rijke geluid prima over te brengen live, al loopt er ook nog een laptop mee voor o.a. extra toetspartijen. Opvallend vind ik eigenlijk ook wel het redelijk simpele baswerk van de band, een basgitaar met maar drie snaren. Maakt verder niet uit, maar het baswerk van LITE even daarvoor was gewoon een stuk interessanter. Maar goed, Maybeshewill kan weer wat beter schakelen tussen hard en zacht, zoals tijdens een van de hoogtepunten “To The Skies From A Hillside” dat briljant de zaal inknalt. “He Films The Clouds Pt. 2” is een mooie toegift met die subtiele opbouw, mooie pianoklanken, de afwisseling – uiteraard – naar woestere gitaren en dat koortje dat klinkt alsof we samen moeten drinken en proosten op een prachtige avond. En dat moeten we dan ook maar gewoon doen. EKKO, gefeliciteerd! Proost!

Maybeshewill is op 5 november nog te zien in Patronaat in Haarlem.