Gezien: Mastodon, 013, Tilburg

En toen kwam er toch nog zoiets als een horror winter. Nou ja. Laten we niet overdrijven. Een aardige sneeuwbui dreef vrijdag over Nederland en er ontstond gelijk een groot verkeersinfarct in een groot deel van het land en uiteraard was het spoornet ook volledig de kluts kwijt. Dus daar zit je dan in Nijmegen, kijken of je die avond überhaupt wel in Tilburg kan geraken. Pas tegen zevenen werd het duidelijk dat de files langzamerhand aan het oplossen waren op mijn route en waagde ik toch maar de tocht naar Tilburg waar Mastodon in 013 zou gaan optreden. Zo tegen half negen loop ik dan 013 binnen, na een – toch nog – verrassend rustige en soepele reis….

Als ik eenmaal in de (dik uitverkochte) zaal sta is het voorprogramma uiteraard al begonnen, maar toch pak ik nog zo’n 20 minuten mee van het Amerikaanse Red Fang. En dat (deel van het) optreden bevalt me wel. Met de nodige zelfverzekerdheid en een prettige bravoure straalt de band uit alsof ze al jaren met achteloos gemak de grootste zalen platspelen. Het zou me niet verbazen als ze dat ook steeds meer gaan doen in de toekomst. De dik groovende stonermetal wordt helder en luid geserveerd met de heerlijk strak drummende John Sherman – met een fout snorretje – als een van smaakmakers. Het klinkt me als een veel vuigere Queens of the Stone Age of bij vlagen als een iets minder gruizige Mastodon. Misschien soms wat standaard, maar de stoner/sludge is erg goed uitgevoerd bevat zulke fijne melodieën zodat sommige nummers vanavond uitgroeien tot rock-anthem achtige proporties en die worden – terecht – goed ontvangen door het publiek. “Prehistoric Dog” en “Wires” zijn de twee afsluitende nummers die je ook eens YouTube zou moeten zien (de grappige filmpjes kun je hier en hier vinden). Goede band. Op 19 april speelt de band in Doonroosje in Nijmegen, een week eerder (op 12 april) kun je ze vinden op het Tilburgse Roadburn festival en in de zomer staat de band op Wacken Open Air.

Mastodon begint dan aan een kleine marathon performance van maar liefst 23 nummers in iets meer dan anderhalf uur. En da’s veel. Misschien wel net iets te veel naar mijn smaak, maar goed. De band grijpt je wel vast bij je strot gedurende zo’n optreden en slaat je murw tot je geen pap meer kan zeggen. De mastodonten spelen met een rauwe oerenergie waarbij je als publiek bijna het zweet van de bandleden kunt ruiken als ze je mee hun grot in slepen. Progressive / sludge metal/rock van een vieze soort dus. Zo hoort dat ook natuurlijk. Mastodon brengt het al vijf albums op een herkenbare manier en vanavond horen we een behoorlijke mix van al die albums. De nuance verschillen tussen de albums zijn vanavond goed te horen maar gek genoeg is het allemaal ook wel wat veel van hetzelfde.  Het valt me vanavond eigenlijk pas echt goed op hoe drummer Brann Dailor zowel fantastisch speelt als ook wel een beetje elke seconde op alle drums wil rammen. Soms onnavolgbaar en technisch erg knap, maar ook een beetje overdadig misschien. Op de momenten waarop niet alle bandleden hun instrument geselen komt er wat lucht in de set en dat zijn de momenten waarop het publiek nog het meeste reageert, zo lijkt het.

De set wordt in een moordend tempo geserveerd zonder een woord te wisselen met het publiek (gelukkig bedankt de drummer op het einde iedereen dat ze het slechte weer hebben getrotseerd). Voor mijn gevoel is de tweede helft van de set nog het beste. De bandleden worden wat losser, het geluid staat net iets beter afgesteld en de grootste hits worden op het einde enthousiast onthaald. Zo ontploft de zaal na de eerste tonen van “Blood and Thunder” nog eens even extra goed. Bij dit laatste nummer voor de toegift is zo’n beetje de hele benedenzaal aan het pogo-en, een prachtig gezicht van boven. Daar is ook de mooi verzorgde lichtshow goed te zien waarbij de lichtbundels stevig heen en weer zwieren, goed getimed op de breaks en de riffs. In de toegift speelt de band “Creature Lives” samen met de bandleden van “Red Fang” als dronkenmanskoor. Een leuk en spontaan einde van een concert dat goed was, bij vlagen geniaal, maar over de hele linie misschien niet legendarisch.

De terugreis naar Nijmegen is vervolgens ook nog een beetje hachelijk, niet eens vanwege de lage temperaturen of gladheid maar vanwege enorm dikke flarden dichte mist. Maar we komen veilig thuis….

Andere reviews: ROAR E-Zine | Rockblog | Nu.nl