Gezien: Kylesa, Doornroosje, Nijmegen

Naast een fijn festival organiseert FortaRock in Doornroosje ook regelmatig concerten voor de liefhebber van wat zware metalen. Als broodnodige tegenhanger voor het carnaval leek ons een avondje met wat hardere bands een fijn alternatief, al moet ik bekennen dat ik de bands van vanavond niet echt ken. Duidelijk publiek toch altijd weer. Geen boerenkiel maar zwart viert de boventoon, al zijn er ook wat houthakkersbloezen te vinden en mannen met vieze baarden. En vooral mannen dus. Op het podium zelf verschijnen vanavond voor de verandering eens twee vrouwen, zowel Circle Takes The Square als Kylesa hebben een vrouw in de gelederen, die bovendien een ongenadig harde strot op kunnen zetten.

KEN mode had ook ooit een vrouw in dienst op bas trouwens, maar die plek is in de afgelopen jaren regelmatig gewisseld. De band uit Canada bestaat sinds 1999 en is opgericht door de broertjes Jesse (gitaar /zang) en Shane Matthewson (drums) en treden tegenwoordig op met bassist Andrew LaCour. KEN mode staat overigens voor ‘Kill Everyone Now’. Blijkbaar heeft de band dat uit een opmerking van Henry Rollins uit het boek Get In The Van: On the road with Black Flag toen die band na maanden repeteren en het eerste album sinds jaren uitbracht klaar waren om ‘iedereen neer te halen’ (vrij vertaald). Oftewel de KEN mode dus in het genre posthardcore / noise. Inmiddels heeft de band vier albums op zak en is de band de opener van vanavond in Doornroosje. De zanger lijkt gefocust en kijkt met grote ogen de zaal in, soms bedekt door de lokken van zijn dikke kuif. Ik tel iets van drie behoorlijk dikke fluimen die tijdens het optreden over het podium vliegen, dus energiek komt het wel over. Ik moet er zelf wel even aan wennen. De band heeft een aantal aardige breaks en tempowisselingen, maar ik kom er niet helemaal in. Dat zal ook wel met de zang te maken hebben dat niet lekker ‘op de muziek ligt’ en naar mijn smaak het geheel naar beneden haalt. Wat later in de set lijkt het sowieso wat soepeler te lopen en toont de band wat het in huis heeft. Het laatste nummer is ineens ronduit naargeestig (zie video onderaan). De zanger hangt zichzelf denkbeeldig op aan het snoer van de gitaar en maakt een gebaar met zijn duim om zijn keel door te snijden. Met het lome tempo en dreigende sfeer is dit donkere nummer een prima afwisseling. Typisch eigenlijk, maar ik vind het spel van de bebaarde bassist eigenlijk nog het beste van het trio en ik mag voor de broertjes hopen dat hij ook niet snel het veld ruimt. Al met al een aardig optreden van een band met een aantal goede ideeën, maar waar het er nog niet helemaal uit wilde komen.

Op Last.fm leek het me al vrij duidelijk dat er een hoop echte fans van Circle Takes The Square naar Doornroosje zouden komen, en die eigenlijk hun band liever op de belangrijkste spot hadden zien staan vanavond. Deze fans zingen tijdens het concert dan ook een hoop teksten mee, altijd een beetje vreemd als je die band zelf totaal niet kent. Tijdens het concert denk ik ook dat het misschien leuker was geweest om die nummers wel wat beter te kennen, want nu was het soms een ingewikkelde aaneenschakeling van diverse stijlen en tempo’s en daardoor wat lastig te volgen, maar daardoor ook afwisselend en erg boeiend (zeker na het rustige begin van het optreden). De Amerikaanse (post)hardcore / screamoband bestaat sinds 2000 en is bezig met het maken van een tweede volledige album. De laatste EP kun je overigens hier luisteren, en er staat ook het e.e.a. op MySpace aan muziek. Blikvangster is bassiste Kathy (Coppola) Stubelek die recht tegenover me stoer staat te bassen en fascinerend schakelt tussen cool en intens spel en zowel diep geschreeuw als mooie rustige en cleane zang. Net zoals zanger/gitarist Drew Speziale overigens en drummer Caleb Collins die soms ook een potje meezingt in een soms opvallende samenzang, althans voor zo’n band in dit genre lijkt me. Drew Speziale heeft ergens ook wel de X-factor met zijn guitige, vriendelijke ogen en een enorme bak effecten voor zijn gitaar voor hem op de grond. De band speelt soms wat minder fel dan op de plaat lijkt het, maar daar geef ik gewoon de drummer de schuld. Volgens mij vertelden ze ook dat er een lekker virusje rondwaart in hun tourcampertje. Nou ja, daar is verder eigenlijk weinig van te merken, al dacht ik dat ze met z’n vieren zouden optreden. Lekker afwisselend optreden van een band die veel meer kan dan alleen harde, snelle, brute noise te produceren. Knap.

Hoofdact Kylesa speelt wat meer rechtlijnige stoner metal met elementen uit de psychedelische rock. Volgens de site van Doornroosje geeft de band, samen met geestverwanten Torche en Baroness, gestalte aan een nieuwe generatie stoners (al hebben ze die tekst van KindaMuzik zo te zien). Zoals wel meer van dat soort acts stond de Amerikaanse band op het Tilburgse Roadburn festival, in 2010. Kylesa is een hardwerkend band die veel tourt, in eerste instantie veel in Amerika maar later zijn ze steeds vaker op Europese bodem te zien. Static Tensions uit 2009 lijkt de doorbraakplaat voor deze band, Spiral Shadow van een jaar later neem wat meer rust een melodie tot zich. Live in Doornroosje speelt de band, zoals bekend, met twee drummers, waarvan er een aan de linkerkant geen stoeltje heeft en staand staat te drummen. De percussie is soms een prettige opmaat naar de opzwepende nummers, die mij prettiger in het gehoor klinken dan zo op de achtergrond in Spotify. Maar goed. Dat is ook de live beleving van een band – en bovendien staat het geluid goed in Doornroosje. Laura Pleasants is dus de opvallende ‘femme fatale’ gitariste op links met haar ruige tattoos en wilde haardos, een felrode broek, een woeste uitstraling en dito strot, al hoor ik haar vanavond ook wel clean zingen. Helemaal gemist tijdens het (blijkbaar belabberde) voorluisteren van de band dus dat ze ook een zangeres hebben. In het lekkere “Scapegoat” zo tegen het einde van de set horen we de theremin als een stemmige gitaar nog wat extra krenten in de pap roeren en voor de nodige bezwering te zorgen. Zo mogelijk is de toegift van de band nog een betere uitsmijter waardoor ik niet anders kan concluderen dat de band bij vlagen redelijk uit hetzelfde vaatje tapt, maar een verdomd onderhoudend optreden weet te verzorgen.

Voorwaar geen slechte avond dus om de nodige energie op te doen op basis van mannelijke testosteronen die weelderig circuleren in een bloedbaan, verdund met alcohol uit gerstenat. Tot een volgende metal-shot dus!