Gezien: Motorpsycho, Doornroosje, Nijmegen

Zo langzamerhand moet ik me toch ook echt fan gaan noemen van Motorpsycho. De Noorse band komt gelukkig regelmatig in ons land en de optredens behoren steevast tot een van de hoogtepunten van het jaar. Een liveband pur sang, die het avontuur niet uit de weg gaat en elke keer weer met verrassende dingen op de proppen komt. Op de plaat durven ze gerust een flinke koerswijziging in te zetten, maar zeker ook live is het elke keer weer afwachten welke nummers nu weer eens ten gehore zullen worden gebracht. De heren zijn er niet vies van om een nummer live anders te spelen dan de studioversie en regelmatig gooien ze er van die machtige lange jams in om jezelf compleet in te kunnen verliezen.

Op de laatste studioalbums weet de groep voor mijn gevoel eigenlijk steeds beter het live geluid in de huiskamer te brengen, al kan je natuurlijk ook een van de ‘Roadworks’ live albums aanschaffen. Zo is “Roadwork Vol. 4 – Intrepid Skronk” ook weer zo’n meesterwerkje dat vorig jaar verscheen (en dus maar eens op vinyl gekocht na dit optreden in Doornroosje). Met “Heavy Metal Fruit” uit 2010 bracht de band zo ongeveer alles wat ik goed vind aan die rockband bij elkaar. Dwingende riffs, opwindend gitaarwerk, bombast, jazz, prog, psychedelische stukken, afwisseling, spanning, suspense, verrassing en avontuur. En dat allemaal in een ongekend heldere productie. Nu heb ik niet zo’n lange historie met de band als andere psychonauten onder ons (ik zag de band voor het eerst in 2003), maar dat album kon – meer dan ooit – die euforie in me oproepen die ik ook vaak bij hun live optredens had. Zo ook op het nieuwe album “The Death Defying Unicorn“, een imposante rockopera waarbij het drietal hulp kreeg van met name toetsenist / componist Ståle Storløkken en een heel peloton aan verfijnde Noorse jazz muzikanten (het Trondheim Jazz Orchestra). Het stuk werd voor het eerst opgevoerd tijdens het vijftigste jubileum van het Molde International Jazz Festival in 2010, maar werd deels opnieuw gearrangeerd en opgenomen in de zomer van 2011. Motorpsycho heeft alleen Ståle Storløkken meegenomen op deze tour en zo staan er vier heren op het podium in Doornroosje, dicht bij huis. Wat wil je nog meer? (Na afloop: ‘Nog een keer!’).

Lange intro, maar wel belangrijk voor de setting. Motorpsycho speelt vanavond het nieuwe album integraal op het podium en ik was wel benieuwd hoe ze dat zouden doen zonder orkest. Die muzikanten leveren toch wel een belangrijke bijdrage aan het album. Het is een geniaal album en de laatste twee weken heb ik het ook niet opgezet, het leek me leuker om het e.e.a. weer eens vers te horen en dan ook nog eens live. De zaal is niet uitverkocht vanavond maar wel lekker gevuld. Natuurlijk komt Motorpsycho vaak in Nederland en nu zelfs vier keer in vijf dagen, dus misschien niet zo verwonderlijk dat niet alles uitverkoopt. In Eindhoven werd het concert zelfs verplaatst van de grote zaal naar de kleine zaal. Geen punt. Genoeg plek om te dansen vooraan het podium.

De heren zijn vanavond verkleed in de stijl van het zeeverhaal dat wordt verteld – eh – gezongen op het album. Leuk! Ståle Storløkken heeft gewoon een wit laken om zich heen (en een witte broek) en zal ergens in de set als een maagd Maria een moppie meezingen. Dat levert ook weer een mooie foto op trouwens. Kenneth Kapstad is een scheepsjongen of zo, Snah zal wel de kapitein zijn en Bent ziet er uit als Bent-man met zijn vleermuisvleugels. Leuk. De sfeerverlichting van vele lampjes die ik volgens mij op foto’s heb gezien van een ander concert ontbreken, maar er hangt wel een wit gordijntje op de achtergrond met dezelfde tekening als de binnenhoes van de dubbelelpee, mits ik dat een beetje goed heb gezien.

Als de bandleden opkomen klinkt “Out of the Woods” uit de speakers, van een bandje dus (maar dat is een ouderwetse term, van een laptop of elektronisch apparaat is misschien een betere omschrijving tegenwoordig), maar Bent en Snah zetten stevig in met een magnifieke versie van “The Hollow Lands”. Gelijk overdonderend. Het geluid is goed en hard. De band beukt strak de set in en verovert het publiek in luttele seconden met geweldige overmacht. Oké. Zo wordt het album dus gespeeld. Typisch Motorpsycho toch. Dikke progrock met gitaren op de hoogste stand. In het begin zijn de drums dan iets zachter – zo lijkt het – en de toetsen van Ståle zijn slecht te horen – zeker in de harde stukken. Maar goed, het zijn voornamelijk de toetsen die vanavond het jazzorkest moeten vergeten, hoewel Bent en Snah sommige stukken op gitaar spelen, zoals het jazzy begin van “Through The Veil”. Dat neemt wat weg van de geniale compositie van dat nummer, maar het is vanavond toch een van de lekkerste nummers die ik ooit zo live heb gehoord. Lang, goed, strak. Een dikke trip waarop ik niet stil kan staan. Zo ook het tweede deel van “Into The Gyre”, een heerlijk jachtig stuk dat wordt aangezwengeld door hyperactief  baswerk van Bent. Zeer enerverend stuk ook, opwindend, en -eh- nog meer van dat soort termen.

Daarna volgt het middenstuk en daar heb ik op de plaat ook wat meer moeite mee. Een langzaam en rustig stuk – hoewel bij momenten ook onrustig, nogal klassiek klinkend op de plaat en zo live kan ik er soms geen touw aan vastknopen en bij momenten herken ik het album niet eens. Zo af en toe dwalen mijn gedachten ook een beetje af – ik hou blijkbaar echt meer van het vuurwerk – hoewel het donkere tweede gedeelte van “Oh Proteus – A Prayer” wel weer lekker klinkt, als een soort donker stoempende doommetalband. De sax-solo van “La Lethe” lijk ik eerst te horen op gitaar maar komt uiteindelijk voorbij op de toetsen, als ik het goed herinner. Pas bij “Sharks” wordt de set (toepasselijk) weer echt spannend, want het is de opmaat naar het geweldige “Mutiny” waarop – zoals wel verwacht – Kenneth Kapstad zo onwaarschijnlijk goed loopt te drummen (met behulp van het funky baswerk van Bent) dat ik gebiologeerd naar hem blijf staren. Potverdorie wat een klepper is dat toch. Met het majestueuze “Into The Mystic” eindigt deze rockopera in optima forma. Luid applaus volgt, wat de bandleden dankbaar in ontvangst nemen. Wow.

In de toegift volgt dan nog even een onvoorstelbaar lekkere, lange en opvallende jazzy versie van “Hogwash” (van Lobotomizer). Het is de eerste keer dat ze dit met de toetsenist spelen in deze tour, maar hij gaat op een gegeven moment wel gewoon heerlijk het duel aan met de uiterst jazzy drummende Kenneth, omlijst door de jammende gitaren van Bent en Snah natuurlijk. Een lachende Snah met opgestoken duim naar Storløkken na afloop. ‘Goed gedaan kerel’. Leuk. Dan volgt nog “Taifun” (van het Trust Us album), een prima afsluiter.

En heb ik al die jazzmuzikanten uiteindelijk gemist? Nee. Dit was gewoon een heerlijke live-uitvoering van het album en als je het perfect wilt horen met het orkest moet je het gewoon lekker thuis opzetten. Ha! Mijn broer vist nog naar een aandenken van het concert bij de roadies en krijgt een stekkerdoos van Snah in zijn handen gedrukt. Een stekkerdoos! Als dat niet uniek is.

Sowieso weer een unieke ervaring vanavond. Nou ja uniek. Het wordt een beetje eentonig ondertussen, maar Motorpsycho is weer de gedoodverfde kandidaat voor het beste concert van het jaar.

Fotoalbum: hier (compact camera kwaliteit)

Andere reviews van deze Motorpsycho tour in Nederland:

• 11/04 Eindhoven (Effenaar): 3VOOR12 / KindaMuzik / Rockblog / Camp Motorpsycho
• 13/04 Groningen (Vera): 3VOOR12 / KindaMuzik / Abubakari de Vries’ Blog / Camp Motorpsycho
• 14/04 Utrecht (Tivoli): alternative.blog.nl / Maxazine / Camp Motorpsycho
• 15/05 Nijmegen (Doornroosje): Rokobama / Camp Motorpsycho / Foto fileunder.nl: 1 & 2. / Foto’s Patrick Joosten: hier.