Heb je het over dikke vette smerige opwindende dampende rauwe blues-rock ’n roll, dan heb je het over The Jon Spencer Blues Explosion, vrijdagavond in Doornroosje. Ik kende de band vooral van naam, maar het is dan nooit verkeerd om je muzikale kennis wat bij te spijkeren door zo’n band live te gaan aanschouwen. Het Amerikaanse trio – opgericht in 1991 – was blijkbaar op zijn top in de jaren negentig en dus eigenlijk voorloper van een band als The White Stripes. Daarna was de band minder vaak te zien maar blijkbaar kruipt het bloed waar het niet gaan kan.
Doornroosje staat al lekker vol als het voorprogramma begint. The Monroes uit Groningen mogen de spits afbijten en doet dat eigenlijk verrassend zoetjes. Lollipop bluespop komt in me naar boven. De bandnaam zal wel verwijzen naar Marilyn Monroe gok ik zo, de muziek heeft ook wel een zweem van de sixties over zich, en ook de goedlachse Josje Kobès aan de microfoon – met gitaar – verwijst misschien naar het vrouwelijke en innemende karakter van Monroe. De zangeres is dan ook wel de leukste van het stel. Bassist Harry Kingma kijkt een beetje moeilijk en Arnold Nieborg, de gitarist op rechts (voor de kijkers links), doet een oefening voor het wassen beelden museum of living statues. Man oh man, wat staat hij daar rustig te gitaren, misschien cool, maar ik mis een heel stuk beleving. Goed, de muziek is dus wat zoetjes vind ik (niet te vergelijken met het vuurwerk van de hoofdact) maar de songs zijn op zich prettig, al is het maar als achtergrondmuzakje, en Josje zingt prettig en fris en komt sympathiek over.
De zaal staat blijkbaar vol fans en ongewassen kerels. De fans kun je er ook aardig uithalen want die dansen het hardste, soms tot vervelens toe. Dan sta ik er toch een beetje bij als onwetende toeschouwer, want ik ken de nummers van JSBX echt niet, ook al heb ik afgelopen tijd wat meer van de band gedraaid. Het trio heeft gelukkig het heilige vuur meegenomen naar Nijmegen, de eerste nummers worden er dan ook in een moordend tempo doorheen gejast, strak achter elkaar. Tot genoegen van het publiek ook volgens mij. Bam! Dat zit! En de sneltrein zal niet snel stoppen. Judah Bauer met zijn spijkerjas is de coolste van het stel en gitaart strak en welhaast nonchalant de set door. In het begin breekt al snel een snaar, oftewel de juiste energie zit er goed in. Jon Spencer zelf (zang en gitaar) gooit er ook genoeg energie in, het is duidelijk geen “moetje” dit optreden en hij spuugt zijn teksten letterlijk in de microfoon die hij ook regelmatig wat verder in zijn mond stopt om nog wat diepe keelklanken de zaal in te gooien. Hij roept ook regelmatig “Bluuuuuuueeeees Exploooosioooon”, opdat we niet vergeten naar welke band we aan het kijken zijn. Grappig. Drummer Russell Simins is echt een beukend beest, vooral in het begin gooit hij alle energie er in, al lijkt die energie tegen het einde van de set wat op te raken als hij wat scheel gaat kijken en langzaam een wat grijzer gezicht toont, vol met zweet. Goed, ik overdrijf graag.
Knap toch hoe je met twee gitaristen zo’n volle bak geluid weet te produceren. Ik zit tijdens het concert echt te kijken hoe ze die lage tonen er nu uit weten te krijgen (staat er een basgitarist aan de zijkant mee te spelen of zo), maar blijkbaar krijgen ze dat toch voor elkaar met de lagere gitaarsnaren (dat mag iemand mij wel eens uitleggen hoe dat verschil zo groot kan klinken op een gitaar). Tegen het einde van de reguliere set wordt de fijne theremin van stal gehaald en klinkt er een – voor hun begrippen – een lang en opwindend nummer dat Doornroosje nog even in extase brengt. Dan volgt er nog een toegift, het lijkt er hier op dat niet gewerkt wordt van met een vooraf bedachte setlist aangezien Jon Spencer regelmatig een songtitel naar zijn bandleden toeschreeuwt (althans dat vermoed ik), vlak voordat ze een nieuw nummer beginnen. Jammer dat er in de toegift vooral wat rustigere nummers voorbij komen waardoor het optreden toch een beetje dood lijkt te bloeden, hoewel het einde wel weer meer uptempo is en ze alsnog hun victorie kunnen vieren. Fijne band? Ja dus. Een lekker begin van een lang weekend met no-nonsense bluesrock een een goed glas bier.
