Gezien: The Samuel Jackson Five, Merleyn, Nijmegen

Sinds ik ontdekte dat ik post-rock wel een heel warm hart toedraag ben ik – uiteraard – wat meer gaan grasduinen in dit genre. Veelal kom je dan een hoop onbekende bands tegen en zo had ik ook The Samuel Jackson Five al snel op mijn ’to-do’ lijst gezet. Gaat steeds beter met het afvinken van die lijst trouwens. Gelukkig laat een zaal als Doornroosje dit soort bands ook niet links liggen en zodoende was er een fijne zaterdagavond in Merleyn te beleven met de vijf Noren van The Samuel Jackson Five, afgekort tot SJ5. Vast een grappige verwijzing naar Samuel Jackson (zie dit plaatje bijvoorbeeld) en The Jackson Five, al heeft die laatste band nooit post-rock gemaakt. Voor zover ik weet dan.

Grapjassen dus, dat zie je ook in de namen van de nummers die ze schrijven, je moet ook wat als de (meeste) nummers instrumentaal zijn. Ze hebben dat wel gemeen met een band als Maybeshewill, die hier en daar ook geinige songtitels hebben. Zo speelt de band vanavond nummers als “Face The Fax”, “Race To The Self-Destruct Button” en “If You Show Off The Milk, Who’s Gonna Buy The Cow?” Maar voor de rest is het serieuze business met de heren, dat wil zeggen dat ze de post-rock  niet alleen maar volgens het bekende stramien spelen van zacht-naar-hard-en-weer-terug volgens een voorspelbaar recept. Nee, hier zit meer vernuft achter.

Het is het laatste optreden van de tour vanavond in een goed gevulde zaal van Merleyn, een fijne kleine zaal waar Doornroosje wel vaker van die goedbewaarde geheimen laat spelen, of de talentjes van deze wereld. Met een fijn café bij de ingang van de zaal is het er goed toeven en dat doet me er aan herinneren om er eens vaker naar toe te gaan, zo ver is het ook weer niet fietsen. De bandleden blijken ook gewoon in het café te staan voor aanvang en lopen tegen half elf een voor een het podium op om direct met het lekkere “Face The Fax” te openen. Het geluid staat vrij goed al sta ik wat te veel naar de zijkant en worden de microfoons in het begin wel eens vergeten, ja deze band zingt ook af en toe, al is het meestal met een stemmig ooooh en aaaaah onder een aantal nummers.

Vanavond komt er mooie mix voorbij van drie van de vier albums (Same Same But Different, het eerste album wordt overgeslagen)  en ook vier nummers van het recente ‘self-titled’ album. Dat album is in mijn oren over het algemeen wat rustiger en gaan ze daarmee nog een tikkie verder op de jazz en prog tour, maar ook van het heerlijke Easily Misunderstood komen genoeg nummers voorbij. Zo klinkt SJ5 als veel andere bands, maar dat is in dit geval een compliment. Het jazz-achtige van Jagga Jazzist met die lekkere ritmes bijvoorbeeld, en ook het drumwerk en het sporadisch gebruik van elektronica doet denken een een band als 65daysofstatic of neem een band als Gösta Berlings Saga voor de wat progressievere ritmes en verfijnde relaxte structuren. De drummer speelt lekker intensief trouwens, leeft zich heerlijk uit en trekt de leukste grimassen. Bij de uptempo stukken, als de gitaren in de wat meer stevige mathematische stand worden beroerd, doet de band bij vlagen ook wel denken aan And So I Watch You From Afar en verder hoor ik zelfs vlagen Oceansize voorbijvliegen. Of een band als Maybeshewill. Nou ja, dan heb je een idee. Afwisselend dus.

Bij de rustige passages is het gelul van het publiek helaas nogal storend, maar ik kan me er aardig van distantiëren, de band zo te zien ook wel. “Tremulous Silence” klinkt bijvoorbeeld erg mooi – het begin vooral – terwijl ik dat nummer op de plaat wat minder enerverend vind. Het is ook een van de weinige nummers met echte zang. Zo is het begin van “Michael Collins Autograph” in de toegift ook erg mooi en subtiel, bijna romantisch, om verderop in het nummer nog een stevige punt te zetten achter een uitstekend concert.

Wat kan post-rock toch zowel mooi als opzwepend zijn, ik hoor het graag op deze manier. En wat is het heerlijk om dit soort bands in een kleine zaal te zien, al vraag ik me af waarom er zo weinig van dit soort bands op festivals worden geboekt. Misschien maar goed ook. The Samuel Jackson Five is misschien wel een goed bewaard geheim voor de fijnproevers van de betere alternatieve rock en anders behoor ik gewoon tot een kleine groep liefhebbers. Ook goed. Ik heb genoten. Ik heb gezien. En ik zag dat het goed was.