Gezien: White Denim, Doornroosje, Nijmegen

Pinksteren stond voor mij vroeger ook in het teken van Pinkpop, maar de laatste jaren zakken we liever wat verder naar het zuiden, voor het eerste grote festival van het seizoen. Nu is Rock Werchter dan ook een dag langer, met meer grotere bands, met interessantere kleinere acts, en bovendien gaan ze daar bij de zuiderburen zo lekker lang door. Maar volgens Jan Smeets zijn deze argumenten onzin. Nou beste Jan, wie heeft het fout? In plaats van Pinkpop sta ik op deze Pinkstermaandag dus liever in Doornroosje. Dag Jan! Deze Nijmeegse poptempel weet ons fijnproevers namelijk wel regelmatig te verbazen en te verrassen met de betere nieuwe acts en de wat meer gevestigde kleinere – maar interessante – namen. Zo waren ze ook zo slim om een van de smaakmakers van Lowlands in huis te halen net als Vera (Groningen) en Melkweg (Amsterdam), al stond White Denim uit Texas ook in 2009 op deze podia. Met het goed ontvangen (vierde) album “D” van vorig jaar lijkt de band het heilige vuur helemaal te hebben gevonden.

Overigens zou ik op elk festival weggelopen zijn na de eerste twee nummers van White Arrows, het voorprogramma van vanavond. Maar we staan er nu toch. De bezieling ontbreekt volkomen in die eerste momenten, maar dat komt ook omdat de gitaar en (vooral) de synthesizer / elektronica nauwelijks te horen zijn. Maar de grootste valse start maakt misschien wel de zanger, die met zijn compleet dichtgeknoopte jaren-tachtig-bloes-met-korte-mouwen maar funky kapsel gewoon – eh – beroerd zingt. Heeft hij ook geen oortje in? Dat zou funest zijn. Zijn zang is wat hoog en zit toch echt wel een beetje naast de toon. Grappig is toch dat ze een cover spelen van Bruce Springsteen, die op hetzelfde moment een stuk verder naar het zuiden staat te spelen. De warmte ontbreekt echter in deze versie van “I’m on Fire”. Wanneer de zanger sympathiek vraagt om een paar passen naar voren te lopen zodat het wat gezelliger voor het podium wordt, lijkt dit het omkeerpunt van het optreden. Naast het swingende basspel en die licht stuwende drums komen de gitaren nu ook wat vaker naar boven drijven, en zorgt de elektronica voor die extra fijne dynamiek en diepgang. Steeds duidelijker komt er een balans in de geluidsmix en wordt het spel van de heren wat losser en sneller. Dat was dan ook wel broodnodig. En zo klinkt er tegen het einde toch nog een behoorlijk applaus.

Dat de zaal dan niet voller is (het is wel gezellig zo) verbaast mij toch een beetje. White Denim is gewoon een uitstekende band die bij aanvang direct laat zien ook live in topvorm te zijn. Bij aanvang gooien de vier heren vol het gas erop, en spelen gelijk een aantal nummers achter elkaar.  Zo houden ze de vaart er ook wel in. Een potpourri van stijlen, ritmes en tempo’s worden over ons heen uitgestort, en de band doet dat – gek genoeg – zonder dat je dat echt door hebt. Jazzrock, blues, soul, psychedelische rock of een snuf garagerock, een progrock attitude, aanstekelijke refreintjes, heerlijke breaks en tempowisselingen, ingewikkelde maar überfunky ritmes, en gitaren die smaakvol in elkaar grijpen als libellen in een innige paringsdans. Toch klinkt de band coherent en hoor je een herkenbare sound. Austin Jenkins speelt sinds 2010 mee met de band als tweede gitarist en geniet soms zichtbaar met die opvallende grijns op zijn kop. De rest van de band lijkt soms een tikkeltje op routine te spelen, maar ze krijgen het publiek toch wel euforisch. Het applaus is niet van de lucht. Verderop in de set komen dan nog wat langzamere nummers voorbij die ook prima zijn – goed voor de afwisseling, maar het haalt de vaart er ook wel wat uit. De band krijgt vanavond vooral de handen op elkaar (althans die van mij) voor die langere en verdomd verslavende instrumentale jams waarbij je spieren vanzelf en oncontroleerbaar meebewegen. Lekker? Nou en of.

Het was een heerlijk weerzien. En misschien komen ‘bepaalde’ festivals nog wel tot inkeer dat ze meer van dit soort bands moeten boeken, maar gelukkig zijn er nog genoeg andere programmeurs die wel weten waar ze de mosterd vandaan moeten halen. En dan neem ik graag een blokje kaas mee. Eet smakelijk.