Gezien: Patrick Watson, De Vereeniging, Nijmegen

Het is al weer even geleden, maar toch goed om nog even op deze blog te beschrijven. Gewoon omdat dat nou eenmaal een traditie is geworden. Goed, dan is het inmiddels de vijfde keer dat ik deze Canadees zie optreden met zijn fijne band, maar tot nu toe is elk optreden ook zeer de moeite waard geweest. Patrick Watson was een van de verrassingen van Lowlands 2007, toen hij daar op de vroege zondagmiddag het publiek wist te imponeren met zijn subtiele spel in de India tent. Het album Close to Paradise dat rond die tijd in Nederland verscheen werd ook goed ontvangen waardoor Watson en zijn band sindsdien mocht rekenen op meer op optredens in en rondom de lage landen. Zo zag ik ze nog een keer in Doornroosje in 2008, op Pinkpop in 2008 en weer op Lowlands in 2009 in de Grolsch tent. Afgelopen week mocht Patrick Watson wederom op Lowlands staan en Doornroosje organiseerde samen met Keizer Karel Podia op de maandag daarvoor een concert in De Vereeniging, een grotere concertzaal in Nijmegen.

De zaal is opvallend rustig, veel mensen gaan achterin zitten op de stoelen, terwijl de zaal zelf zeker voor de helft leeg blijft en de balkons gesloten zijn. Jammer misschien, maar het is gewoon een prachtig mooie (klassieke) zaal die ook zonder dat het volgepakt is nog een fijne sfeer blijft uitstralen.

Voorprogramma Mister and Mississippi komt uit Utrecht en dat is een uitstekende keuze. De band begon als schoolproject van de Herman Brood Academie en won vorig jaar al snel de Amsterdamse Popprijs. Deze warme folkrock zit ergens in de buurt van Bon Iver, Fleet foxes en Sigur Ros naar eigen zeggen en daarnaast noemen ze op hun facebook ook invloeden als Angus and Julia Stone, Crosby, Stills & Nash, Other Lives en Patrick Watson zelf. Het gebruik van de (soms) post-rockende gitaar vind ik opvallend in deze groep en dat geeft het wat rustige genre zeker een interessante oppepper. Dat er ergens een nummer uitwaaiert of uit de bocht vliegt tot een wat scherper en steviger slot kan ik dan ook zeer waarderen. De samenzang is ook uitstekend uitgevoerd en het is vooral zangeres/percussioniste Maxime Barlag die met haar geweldige stem het niveau van de groep nog een stuk verder optilt boven het gemiddelde. Nee, er is weinig mis met deze gloedvolle en soms licht experimentele folkrock, gedragen wordt door het speelse percussiespel. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat we niet meer gaan horen van deze band.

Als Patrick Watson en zijn bandleden het podium opkomen is het erg donker. De handen van de bandleden worden verlicht door LED-lampjes en dat geeft een treffende sfeer aan het magisch mooie nummer “Lighthouse”, waarbij de lichtjes als lichtgevende vliegjes rond de instrumenten dansen op het podium. Sowieso is er goed aandacht aan het lichtspel vanavond. Wat een prachtig pianospel in dit nummer ook. De band speelt vanavond überhaupt veel van het nieuwe album Adventures In Your Own Backyard, waarvan bijna alle nummers voorbijkomen; de eerste acht zijn zelfs allemaal van dit album. Dat is is toch wel gewaagd, want veel bekende en makkelijker te behappen oude nummers worden overgeslagen. Toch is dat ook wel typerend voor deze band, die naar mijn idee toch altijd op zoek is naar nieuwe experimenten, knappe composities en boeiende soundsculpturen. Ook vanavond blijkt die klasse, muzikaliteit en het geweldige samenspel. De heren hebben vanavond zelfs twee extra spelers meegenomen waardoor sommige nummers mooi ondersteund en aangevuld worden door trompet en viool, naast de klanken van andere exotische instrumenten zoals de zingende zaag. Dat geeft de nodige variatie of diepte en er wordt mooi opgebouwd tot wat bombastische uitspattingen, zonder echt te overdrijven. De band schakelt bij momenten een mooi tandje terug, bijvoorbeeld als Patrick Watson alleen achter de piano kruipt. Het subtiele en afsluitende “Great Escape” wordt dan wel bijna slachtoffer van zijn eigen guitige grappen die hij er doorheen gooit, maar dat vergeven we hem direct. Even daarvoor probeert Watson nog de Elliot Smith cover “Between the Bars” maar is toch echt de tekst kwijt op een gegeven moment. Tja, al lang niet meer gespeeld, zo begrijpen we. Hij zong het ooit met wijlen Lhasa de Sela. “Into Giants” wordt gezongen met z’n allen rondom een microfoon, waar het vechten is om een plekje. Een tafereeltje dat het plezier kenmerkt dat de bandleden de hele avond uitstralen. Patrick Watson is ook weer lekker guitig bezig vanavond en praat volop met het publiek, al is hij niet altijd even goed te verstaan door de echo. Als publiek wordt je op zo’n avond prettig aan de hand meegenomen gedurende het concert en voel je je echt onderdeel van het optreden. Een bijzonder uitgekiend maar lekker los gespeeld optreden, vol hogeschool melancholie en romantiek. Niet te zoet, maar bijzonder smaakvol uitgeserveerd. En ondanks dat ik graag nog wat meer van die oudere favoriete nummers had gehoord, weet Patrick Watson toch weer enorm te boeien. Een artiest en band om uitgebreid te blijven koesteren…