Dag drie van Lowlands alweer. Wat gaat de tijd snel. De weersvoorspellingen geven tropische temperaturen in het vooruitzicht, dus we doen het vandaag dan ook kalmpjes aan. Veel drinken dus. Water. Weinig alcohol, maar veel water. Gek genoeg kan ik de hitte beter hebben dan gisteren en het helpt ook wel dat er tegen het einde van de middag wat wolkenveldjes binnen komen drijven. Hoe blij kun je met wat schaduw zijn? En waarom kan ik eigenlijk niet zo goed tegen dit weer? Ook gek trouwens dat ik niet heel veel honger heb bij deze hitte, maar de lekkere broodjes zalm gaan er goed in. Wat dat betreft is er genoeg keuze op het terrein, naast de onvermijdelijke snacks en andere instant fast-food tentjes. Terug naar de muziek en zo, daar komen we toch ook voor. Het is de eerste editie van Lowlands waar ik helemaal niet in de Alpha – de grote tent van het hoofdpodium – heb gestaan het hele weekend. Niet dat daar geen interessante bands staan, maar ik ga dit weekend graag op zoek naar wat nieuwere dingen. De grote acts zien we wel bij Rock Werchter. Bovendien ontloop je dan de massa en dat is met deze warmte nog plezierig ook. Zo kan het gebeuren dat een goede liveband als Wilco in een halflege India tent moet afsluiten vandaag, maar mij hoor je daar dus niet over klagen.
We doen het dus rustig aan en komen wat laat het terrein op, maar vroeg genoeg om de Franse groep C2C te gaan bekijken in de Bravo-tent. C2C staat niet voor ‘Cradle to Cradle’ maar voor ‘Coups2Cross’, een viertal turntablists die van 2003 t/m 2006 elk jaar de Disco Mix Club World Team DJ Championship wonnen. In eerste instantie lijken vier vingervlugge scratchers op een rijtje veel te veel van het goede, maar op de plaat klonk dat toch heel fris. De vier heren brachten dit jaar met hun Down the Road EP voor het eerst eigen materiaal uit dat uiteraard uitgebreid aan bod komt vandaag. Naast een aanstekelijke mix van dansbare jazz, blues, soul, electro en hiphop geven de vier heren ook een aardige show weg, met een hoofdrol voor de visuele ondersteuning op de vier LED schermen, die blijkbaar gekoppeld zijn met de bewegingen van de scratchers, zodat goed te zien is wie op dat moment bezig is. Geinig is ook de ‘om-en-om’-act waarbij de vier omstebeurt aan één mengpaneel lopen te draaien en te schuiven. Hoe ze de samples zo strak tot goed lopende songs verwerken is überhaupt een knap staaltje techniek. Bijzonder is ook de tribute aan wijlen MCA van de Beastie Boys, waarvoor de heren even allemaal de microfoon oppakken in ‘Beastie Boys’-stijl. Ik zit daar best wel te genieten van deze speelse muziek en van de show. Dit optreden ontpopt zich wat mij betreft dan ook tot een van de leukste verrassingen van Lowlands.
Tussen de India en de Bravo tent is er af en toe wat straattheater. Perfect moment. We zien een knappe jongleer-act met – vooral – appels van een hoop mannen en dames in pak. Op het einde kwakken ze van alles tegen de grond, inclusief een hoop Engels servies. Tja waarom dat nou leuk is is moeilijk uit te leggen verder, maar het is heel onderhoudend. Ik ben überhaupt blij om dit jaar weer een aantal van dit soort dingen spontaan tegen te komen, want er zijn ook jaren van Lowlands geweest waarbij ik het straattheater grotendeels heb gemist.
Terug naar de India dan. Na de aankondiging duurt het nog even voordat we de bandleden zien van Sleigh Bells uit New York, want we mogen eerst nog even naar een bandje luisteren. Beetje flauw is dat toch vaak. Er komt een rapnummer voorbij dat uitmondt in een wat klassiek strijkorkestje waarna de twee gitaristen opkomen (Derek E. Miller plus een extra gitarist, die het duo blijkbaar ondersteunt bij live-optredens) die hun gitaren alvast lekker in een dikke feedback stand zetten. Dan de start van het concert: “Demons” van het laatste album Reign of Terror. Van een ander bandje komen de dik stuiterende drumbeats waar de gitaristen energiek hun dikke riffs overheen spelen. Dat knalt best lekker, al lijkt het verder geen technisch hoogstandje. Zangeres Alexis Krauss is de stoere rock-chick die toch sympathie opwekt, al is het maar om de juiste interactie met het publiek en omdat ze er alles aan doet om de boel op te zwepen, ook al is het joekelsheet in de tent. Het heeft wat van de energie van een Kap Bambino, maar daarmee kun je de act niet helemaal mee vergelijken. Naast de schreeuwerige opzwepende zang kan Krauss ook gewoon een poppy melodietje zingen, wat lekker gek wringt met dat woeste gebeuk op de achtergrond. Maar er komt ook wel eens een rustig nummertje voorbij, wat goed werkt voor de afwisseling. De nummers zijn kwalitatief wat wisselvallig, maar een handvol weten me toch wel te boeien. De tent houden ze echter niet helemaal vol en ik vertrek ook op tijd naar de andere kant van het terrein, da’s immers een heel stuk lopen.
En dat in de warme zon, op het heetste moment van de dag. Pfjoe. Het is een gok. Maar die wandeltocht van de India naar de Charlie is het uiteindelijk toch wel dubbel en dwars waard. De Britse band Pulled Apart By Horses trekt daar toch alle registers open en trakteert ons daar op een onverwacht strakke rockshow. Op de plaat leek het me zo in eerste instantie nog op een wat schreeuwerige standaard punkrock, maar zo live overdonderen de heren me met de meest fantastische riffs en breaks. Loepzuiver uitgevoerd bovendien. Het lijkt dan wel op van alles en nog wat, maar dat doen ze dan wel heel overtuigend. Denk aan ronkende alt-rock, puntige post-hardcore punk of opgefokte grunge. Alles klinkt als een klok. Geheel volgens de echte rock-traditie gaat een gitarist crowdsurfend (én spelend) over het publiek en duikt de zanger een keer het publiek in. Iets minder voor de hand liggend is het als frontman Tom Hudson op het podium gaat staan kotsen – al doet hij dat vaker – en vlak daarna gewoon energiek doorspeelt. Gelukkig werpt iemand hem nog een mintje toe. Direct na afloop springen de bandleden ook nog even lekker spontaan in het daarnaast gelegen Lake Lowlands. Lekker fris! Wat een heerlijke band is dit. Ik kan me zo voorstellen dat de heren met gemak een volle Grolsch-tent aan zouden kunnen en ik ben dan ook wel benieuwd naar hoe ze het gaan doen de komende jaren. Een goede live-reputatie hebben ze alvast binnen wat mij betreft.
Je zult maar een act hebben met lange jurken en maskers in dit weer. Wel slim om het vandaag helemaal in het wit te doen. Zullen de Zweedse heren van Ghost niet af en toe vloeken in de kerk met dit soort temperaturen? Is het eigenlijk een sekte of een geloof? Een bezwerend ritueel soms? Het levert in elk geval een indrukwekkende opkomst op, waarbij de witte monniken met gelijke kappen vredig het podium op komen schreiden en hun gitaren als religieus voorwerp omzichtig om hun nek hangen. Maar het gaat natuurlijk om de ‘kardinaal from hell’: Papa Emeritus. In vol ornaat dus, met pausmuts, kettingen, zwarte handschoentjes en geschminkt als de dood himself. Altijd goed voor een leuke foto. En die act houden de heren het hele optreden vol (neem ik aan, want ik mis het einde), net zoals zangeres Farida (oftewel The Mouth Of Satan) van The Devil’s Blood dat ook zo mooi kan volhouden een hele show. Mooi, want dan verbreek je de magie van deze kerkdienst ook niet. Fijn ook dat er eens wat echte metal staat, al is het niet helemaal mijn soort. Death metal had hier natuurlijk veel beter gepast, maar de heavy metal van deze sekte is er een van de gladde soort. Onze Papa zingt dan wel erg goed trouwens, maar het klinkt allemaal wat netjes en wat te hoog voor het plaatje. Je zou het net zo goed heavy rock kunnen noemen met iets te simpele melodietjes, al zijn de donkere lome riffs soms nog wel overheerlijk en wordt er zo te zien nog best strak gespeeld. Leuke act, maar volgende keer wat meer echt metaal op Lowlands graag. Als Paaspop en Zwarte Cross het zelfs kunnen…
Het is inmiddels een sauna in de Grolsch-tent, maar niet al te druk voor de Mark Lanagen Band. Als zelfs Mark Lanegan staat te zweten op het podium dan weet je dat het echt heet is, want veel meer dan af en toe met zijn voeten tappen doet ie niet. Maar die stem joh, die is zo heerlijk. Die echte donkere en doorrookte blues-stem. Prachtig. Nu is hij wel vaker op Lowlands geweest trouwens, zoals met Greg Dulli van de Afghan Whigs in The Gutter Twins of als gast bij The Twilight Singers. Hij zou volgens mij ook een keer komen met Soulsavers, maar dat ging toen niet (helaas) niet door. Je kunt hem overigens ook nog kennen van Screaming Trees of als zanger van Queens of the Stone age. In 2010 stond hij alleen met een gitarist op het Lima podium, maar mét band is het toch een stukje voller en aangenamer. Maar ik moet ook bekennen dat ik de vaart er niet echt in vind zitten vandaag en veel nummers lijken wel wat veel op elkaar. Dat heeft vast voor een deel met de geluidsmix te maken (echt loepzuiver wordt het allemaal niet, net zo broeierig als het weer), de lamlendigheid door de hitte, het aardige-maar-niet-uitgesproken-mooie-spel van de band, en een aantal kabbelende nummers zoals dat ook op het album Blues Funeral te horen is. Wat dat betreft had ik misschien toch liever die combi met de Soulsavers willen horen en zien. Enfin. Geen slecht optreden, maar ik was niet zo in the mood zullen we maar zeggen.
Dipje in het programma. Nu ik er toch ben loop ik even langs The Cribs die in een verlaten India spelen en eigenlijk is dat ook nog wel te begrijpen. De heren hebben iets gerookt zo lijkt het. De zang is knettervals en het spel lijkt enorm rommelig. Goed, ik beken dat ik die hele tent niet ben binnen gelopen, maar daar was ook echt even geen aanleiding toe. Ik bekijk het een tijdje van een afstand hoofdschuddend aan. Tjee, als je je materiaal live zo verkwanselt verdien je ook geen publiek. Is dít nu een van de beloftes geweest in Engeland (volgens NME)? Nauwelijks te geloven. Dat The Smiths-gitaarlegende Johnny Marr het na enkele jaren bij The Cribs voor gezien hield geloof ik direct. Bij de Lima is het niet veel beter. Leuke act op papier, vervelende irritante uitvoering in levende lijve. Het Franse Les Ramoneurs de Menhirs probeert iets van vrolijke Keltische punk te brengen maar slaagt daar totaal niet in. Het is slecht en bot uitgevoerd. Grootste misser van het festival en onbegrijpelijk hoe ik dit heb kunnen aankruisen in het programmaboekje. Een beetje Magnetic Man in de Bravo dan, aardig, maar het genre kan me nu wat minder bekoren. Het het Bravo-publiek lust er sowieso wel pap van. Doet me er aan denken om even wat te gaan eten…
Dus gooi ik mezelf uiteindelijk in het gras bij de India waar wat later Wilco zal starten. Tot op de laatste minuten twijfel ik nog. Die Foo Fighters geven toch altijd wel een lekkere recht-toe-recht-aan rockshow. Altijd energiek. Altijd fijn. En The XX? Nou ja die heb ik ook al eens eerder gezien. Laten we starten bij Wilco dus, want ik lees toch wel heel veel lyrische verhalen over de liveconcerten van deze heren. Opvallend toch dat de India dan niet echt gevuld is als je die berichten dan leest. Veel jongeren zag ik ook niet in het publiek, dus misschien is het wat te belegen voor een grote groep of trekken de andere tenten gewoon teveel publiek weg. Mijn keuze voor Wilco wordt bij aanvang van het concert direct beloond met een hilarische versie van “Via Chicago”, waarbij het liedje een paar keer wordt verstoord door woeste drums, maar de bandleden spelen het rustige nummer onverstoorbaar verder. Kijk, daar hou ik van. Gekke dingen, experimentjes, out-of-the-box mentaliteit. Vervolgens spelen ze lekker afwisselend. “Het lijkt wel of er elke keer een andere band staat”, hoor ik naast me. Inderdaad, dit is best lekker en ondanks dat ik het prima kan horen daar in het gras loop ik toch de tent in. Het is daar ruim, maar wel knus en gemoedelijk. Mooi. We hebben nu dus ook beeld bij het geluid. Zoals die grappige uil bij de toetsenist, die af en toe zijn oogjes even open doet. En jawel, ik kan het nu beamen, dit is een goede band hoor. De gitarist (toch wel aanbeden door sommigen als je dat zo leest) leeft zich helemaal in. En uit. Deze klasbak laat bijvoorbeeld een van de betere en lange gitaarsolo’s horen die ik sinds tijden heb gehoord. Verder vind ik de toetsen / elektronica wel fijn, zeker als die wat meer op de voorgrond treden. Extra saus bij je vlees, zeg maar. Maar naarmate het concert vordert sluipen er toch wel wat veel van die standaard nummertjes in de set. Goede liedjes, oh vast wel, maar ik kan op een gegeven moment een kleine gaap niet echt onderdrukken. Volgens mij is het dan ook wat meer werk van de oudere albums dat hier voorbijkomt (ik ben zeker geen kenner) en dan mis ik dat kleine gekke randje, dat experiment, die onvoorspelbare dingetjes en fratsen, aparte of mooie akkoordjes, dikke solo’s, hard/zacht dynamiek, jams. Maar goed, ik ben dan ook niet direct een fan van het alt.country of Americana genre. Gelukkig wordt het tegen einde van de twee uur durende set nog net iets feller, waardoor we toch nog fijn afsluiten. De moeite waard? Zeker! Een perfect concert? Bijna. De euforie zat ‘m vooral in het eerste gedeelte, maar ik ben dus niet zo lyrisch als veel muziekliefhebbers dat achteraf wel waren op twitter en andere verslagen. Maar wie ben ik. (setlist)
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=inwjrkllrqk&w=360]
De charme van Lowlands is toch wel dat als je een tent induikt voor theater of film je direct in een andere wereld lijkt beland. We kiezen op deze laatste avond nog voor een uitstapje naar het witte scherm met de voorpremière van de animatiefilm Le Magasin Des Suicides. De animatie is enorm mooi en knap gemaakt, zo heb ik dat nog nooit eerder gezien. Het geeft een hele mooie sfeer aan de film. Ook het verhaal is lekker absurd en macaber, het gaat over een familie die een winkel heeft in allerlei hulpmiddelen bij het plegen van zelfmoord. In die zin is het zelfs briljant dat er een soort musical van is gemaakt en er dus gezongen wordt over het sombere leven en dat je het allemaal niet meer ziet zitten. Toch bevalt het tweede stuk van de film een stuk minder. Dan worden alle problemen op een wat knullige manier opgelost en kijken we ineens naar een zoete feel-good musical met een walgelijk einde. Ik bedoel dus: het loopt allemaal vreselijk goed af. Jammer. Goed opgezet. Slecht afgemaakt. Van een cult-film in optima forma naar een draak van een zoetsappige Disney film. Gemiste kans.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=EiFOs4cihXg&w=360]
Maar dan toch. Een leuk einde van Lowlands. We slenteren dan nog wel over het terrein. We zien bij de Grolsch Kees van Hondt de boel weer op stelten zetten. Buiten de tent is een grappig (hard) gevecht gaande tussen mensen met opblaaskrokodillen dat veel publiek trekt. In de verschillende tenten wordt nog flink gedanst, maar het is wel mooi geweest zo. Tent opzoeken. Nakletsen. Chips opmaken. Drankvoorraad nog voor een laatste keer plunderen. De tent induiken.
Lowlands, het was weer prachtig. Er was weer veel te veel te doen in veel te korte tijd en ik hoop dat ik volgend jaar er weer bij kan/mag zijn voor de – ahum – dertiende keer. En of ik dan weer zoveel ga schrijven? Misschien moet ik wat meer gaan genieten en minder lullen, het was een wat zwaardere bevalling dit keer. We gaan er nog eens een nachtje over slapen. Welterusten dus en tot de volgende keer!
Andere betweters: 3VOOR12 // Fileunder 1,2,3 // Kicking the Habit 1a,1b,2a,2b,3a,3b // Festivalinfo 1,2,3 // LiveXS // ROAR E-zine 1,2,3 // KindaMuzik 1,2,3 // Rockblog 1,2,3 // RonaldSays 1,2,3 // Ekaya 1,2,3 // Lowlove 1,2,3 // Foknieuws.nl //
Pingback: De 40 beste concerten van 2012 « Tbeest's Blog
Pingback: Rock Werchter: nieuwe namen « Tbeest's Blog
Pingback: Gezien: Down the Rabbit Hole 2022 – t-beest