Gezien: Of Monsters and Men, Doornroosje, Nijmegen

Het was nog ruim voor de zomer, als ik het me goed kan herinneren, toen Doornroosje aankondigde dat de IJslandse band Of Monsters and Men naar Nijmegen zou komen. De band uit Reykjavík had met “Little Talks” een übervrolijke indiefolksingle gemaakt, die het op dat moment al aardig goed deed op de diverse radiostations. Dat wordt een zomerhit dacht ik nog. Die worden misschien wel zo snel groot dat je ze straks niet meer in een kleine zaal kunt gaan bekijken. Omdat de rest van het album zo op het eerste gehoor ook wel leuk klonk, kochten we dan ook gelijk maar een kaartje. Dat is voor mij wel bijzonder, want ik moet eerlijk bekennen dat ik normaal niet de grootste fan ben van die blije, springerige folkbandjes, maar dit vond ik stiekem toch wel lekker fris en onbevangen.

De band tapt uit hetzelfde vaatje – en vaart misschien ook wel mee op het succes – van bands als Mumford & Sons en Arcade Fire, die die hele indiefolkhype op gang hebben gebracht (in mijn beleving dan). Niet direct mijn favoriete genre dus, maar ik heb in elk genre wel wat favoriete bands. “Little Talks” werd uiteindelijk een kneiter van een zomerhit en was moeilijk van de radio te slaan. Het liedje bleef ook regelmatig rondjes draaien in mijn hoofd, een wonder eigenlijk dat ik daar niet gek van werd. Niet geheel onverwacht stond de band op diverse festivals deze zomer, zoals op Lowlands. Daar was trouwens ook een band als Will and the People te vinden van die andere zomerhit (“Lion In The Morning Sun”), een band die ook op een groeiende belangstelling kan rekenen. Maar nee, geef mij Of Monsters and Men dan maar. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb het debuutalbum My Head Is An Animal niet zo heel vaak meer geluisterd, maar dat vond ik wel prettig, dan ga je wat meer onbevangen naar zo’n concert en kun je je laten verrassen. Of niet dus. Ik had dus eigenlijk geen idee hoe het zou worden.

Als ik binnen kom lopen in de al behoorlijk gevulde zaal is het voorprogramma Lay Low al begonnen. Deze lieftallige IJslandse dame haalt een mooi geluid uit haar gitaar, maar er is ook een oorverdovend geklets achterin dat de boel nogal verstoord. Een hard “sssstttttttt” helpt dan twee nummers, maar de muziek komt met moeite boven het geroezemoes uit. Gelukkig laat de sympathieke en innemende zangeres zich niet van de wijs brengen. Ze lacht breeduit en laat het publiek diverse keren meezingen en klappen. Bijzonder vind ik het gebruik van een tweede microfoon bij een van de nummers waarbij het lijkt alsof ze ineens in een koortje (met zichzelf) zingt, en het gebruik van een basdrum door haar voeten (al kon ik dan niet zien, wel horen). Leuke nummertjes, maar wel wat ongevaarlijk. Uiteindelijk vind ik een zanger/zangeres met alleen een gitaar zelden lang boeiend – kwestie van smaak. Ook live had het geen uren moeten duren, maar ze houdt het kort en bovendien speelt de gitarist van Of Monsters and Men het laatste nummer mee. Een aardige opwarmer voor de hoofdact.

Inmiddels kom ik erachter dat de batterij van mijn telefoon leeg is en als ik bij aanvang van het concert van Of Monsters and Men mijn fotocamera wil pakken blijkt de oplaadbatterij nog thuis in het oplaadapparaat te zitten. Dom dom dom. Gelukkig mocht ik achteraf een mooie foto ‘lenen’ van Robert (bedankt nog!) om deze blogpost nog wat kleur te geven. De zaal is strak uitverkocht (er werden op Internet nog veel kaartjes gezocht ook) en ik sta eens lekker rustig achterin de boel te bewonderen. Met een man of zeven op het podium – eh sorry vijf mannen en twee vrouwen – is het podium behoorlijk gevuld. Zangeres en gitariste Nanna Bryndís Hilmarsdóttir is vrolijk en heeft ook veel interactie met het publiek. Een vriendelijke, sympathieke dame die mij hier toch verrast met haar goede, fijne, kenmerkende stem. Ze heeft een bepaald maniertje bij het zingen maar dat heeft – gek genoeg – wel iets aantrekkelijks. Het doet me vanavond bij vlagen soms denken aan Romy Madley Croft van The xx. Ook Ragnar “Raggi” Þórhallsson zingt op zo’n fijne kenmerkende manier en zo kan ik enorm genieten van de zang van die twee. Met zoveel bandleden is het ook niet gek dat de de muziek vanavond lekker vol, warm en harmonieus klinkt. Er is een hoofdrol voor de piano, trompet en gitaar wat mij betreft, die het geluid extra kleur geven. Subtiel pianospel of een trompetsolo bijvoorbeeld, maar met name die soms bijna post-rockende gitaar die in deze soms wat zoete of blije muziek wordt verwerkt vind ik uitermate verfrissend in het genre. Je mag best wel een beetje tegenwicht geven, zoals zuur bij het zoet. Zo horen we vanavond naast het onvermijdelijke uptempo en vrolijke “Little Talks” (gelukkig niet als afsluiter, je hit moet je niet als laatste spelen vind ik) ook wat rustigere nummers waarin ze wat mij betreft ook aantonen dat er veel meer diepte zit in hun spel dan alleen wat vrolijke folk. Een tikje serieus of wat meer melancholie, het maakt het optreden alleen maar beter en afwisselender. Wat verder nog opviel? Nou, Doornroosje lijkt de primeur te hebben van de eerste live-uitvoering van de cover “Skeletons” van Yeah Yeah Yeahs en leren we dat zanger/gitarist Þórhallsson vanochtend in zijn kont was gestoken door een wesp. ‘Hij heeft het niet overleefd’, zegt ie nog droog. Of Monsters and Men vind ik vanavond sympathiek, ze hebben er allemaal veel plezier in en het publiek doet lekker mee. Waar ik nog bang was om een wat standaard 3FM / top 40-bandje te zien moet ik toegeven dat de band meer diepgang heeft dan ik had gedacht, en mij zeker weet te bekoren vanavond. En of ze volgend jaar op de grote podia staan? Het zou goed kunnen, en dan gun ik ze dat ook gewoon van harte.

Foto door Robert van den Boom.