Gezien: Get Well Soon, Effenaar, Eindhoven

Soms heb je een klik met een band. Een historie. Een context. Get Well Soon heeft ergens een deel van mijn hart veroverd, hoe misselijk dat ook klinkt. En dat voor een soort indiefolk-achtige band waar ik normaal niet zo ‘op ben’. Op festival de-Affaire in 2008 (hier nog een foto) was dat nog een toevallige ontmoeting. Veel te klein podium voor de zeven bandleden, groeiend publiek, zeer enthousiast eindapplaus. Bam! Geraakt door deze band, die zowel melancholie en emotie wist te verpakken in kleine liedjes of juist hele uitbundige. Een tikkeltje eigenwijs en apart. Donker maar verfrissend. Lowlands volgde en ik zag ze daarnaast ook nog eens in LUX (via Doornroosje) in Nijmegen en Tivoli (de Helling) met een heerlijke Musée Mécanique in het voorprogramma (hoe zou het met die band zijn eigenlijk?). Inmiddels zijn we weer een tijd verder en heeft Get Well Soon net het derde album The Scarlet Beast O’Seven Heads uitgebracht. De band heeft het grote publiek uiteindelijk niet weten te bereiken, maar het kan me nog steeds boeien. Oftewel, het leek me een reis naar Eindhoven wel waard. De kleine zaal in de Effenaar staat nog niet halfvol, maar de sfeer is prima en we maken ons op voor een intiem optreden. Voor een zaal met liefhebbers.

Dan moet je nog eerst door het voorprogramma. David Lemaitre komt dus ook uit Duitsland en we wisten eigenlijk weinig van de beste man. Hij verteld zelf dat hij zijn roots heeft in Zuid-Amerika. Hij staat op het podium met akoestische gitaar en wordt op het podium aangevuld door een violist (met Japans/Duitse ouders) en een rasechte Duitser op percussie. Waren we nog wat bang voor een wat valse zang (YouTube kan in die zin ook schade aanrichten natuurlijk), live blijkt Lemaitre eigenlijk best goed te kunnen zingen. De set begint lekker subtiel met rustige, bijna knisperende, percussie, mooie zang en gitaarspel van Lemaitre en prachtig vioolspel. Verder in de set wordt er nog wel afgewisseld met met wat meer inwisselbare en flauwe popnummers, maar het zijn met name de wat rustige stukken (Lemaitre op piano bijvoorbeeld ook) die meer indruk maken. Soms net wat veel tegen het randje van zoetgevooisd melodieën, maar bij vlagen worden de mineurakkoorden mooi ingezet. Een wat wisselvallige opener in die zin.

Het concert van Get Well Soon start met het draaien van “The End of the World” van Skeeter Davis. Dat hadden ze van mij niet hoeven doen overigens, ik vind het niet helemaal passen (ik zal maar voor me houden dat ik het zelfs vreselijk vind), maar ze zullen er wel wat mee willen zeggen misschien. Met “Prologue” duikt de band gelijk in de nieuwe CD/2LP/plaat. Fijn om daar live wat nummers van te horen, ik had er nog niet veel van kunnen luisteren. De plaat was al wel via de luisterpaal van 3VOOR12 beschikbaar, maar eigenlijk moet je er ook eens goed voor gaan zitten. Nou goed, we staan er hier helemaal klaar voor.

De nieuwe plaat lijkt zo op het eerste gehoor ook wel meer van hetzelfde, maar met de nodige uitschieters, zoals op elke plaat van Get Well Soon wel het geval is vind ik. Zo is Prologue hier wel aardig, maar geen uitschieter.  “The Last Days Of Rome” is daarna zeker wel een heerlijk nummer van het nieuwe album, dat hier toch ook goed wordt gespeeld – al is Verena Gropper nog steeds bezig met het geluid, dat blijkbaar niet goed staat. Nou, wij horen het niet echt. Het nummer is een goed voorbeeld hoe Get Well Soon goed kan schakelen in een nummer, de spanning opzoekt, wat eigenwijze fratsen er in gooit en je wat uitbundiger bij de kladden pakt waar nodig. Bijvoorbeeld met harde slagen op de aanwezige trommels. Mooie melodieën ook.

Met “Listen! Those Lost At Sea Sing A Song On Christmas Day” keren we wat verder terug in de tijd en horen we (gelukkig) ook een wat fellere Get Well Soon. Die stevige gitaar mag vaker gebruikt worden! “A Voice In The Louvre” van het Vexations album is mooi, maar wat dweperig. Konstantin Gropper zingt sowieso soms erg dweperig, daar moet je dus net tegen kunnen, maar ik had er alleen tegen het einde van het concert wat meer last van. Aan de ander kant is het mooi donker en depri natuurlijk. Dan een geweldig middenstuk waar het kippenvel van toepassing wordt. “Roland, I Feel you” van het nieuwe album is gek genoeg tranentrekkend vrolijk. Uitbundig maar beheerst. Een smaakexplosie voor je oren. De ‘oehoehoe..’-zang van Verena Gropper is zo achterlijk mooi uitgevoerd, dat het lijkt alsof er een engeltje in je oor staat te piesen. De trompet geeft het ook nog iets nostalgisch mee. Simpel dus, dit nummer is in elk geval alvast een van mijn favoriete nummers van het nieuwe album. Daarna ook nog eens “5 Steps / 7 Swords”, een favoriet nummer van me van Vexations. Prachtig hoe stil de zaal is bij het fluisterend gezongen ‘If he sets sail now, he’ll make it to heaven or hell, before dawn..’ om daarna weer in de lichte bombast te duiken. Juist ja, mijn avond is alvast helemaal geslaagd met dit soort heerlijke nummers, maar natuurlijk zullen niet al mijn mijn favoriete nummers langskomen. Zo wordt ‘Aurora’ een paar keer geschreeuwd vanuit het publiek en de bandleden horen het wel, maar ze weten zelf ook wel dat ze het nummer (“You / Aurora / You / Seaside”) niet gaan spelen vanavond.

Interessant is hoe de frontman op het podium ergens een plaatje opzet (ouderwets vinyl) om daarna het nummer “Disney” in te starten over de muziek. Leuke vondst dus – om dat niet weg te moffelen bedoel ik, maar om het onderdeel van je performance te maken. De rest van de set is wat wisselend en ontkom je niet aan de gedachte dat Get Well Soon ook wel wat minder opzienbarende songs in het repertoire heeft. Het heerlijke tweede gedeelte “You Cannot Cast Out the Demons (You Might As Well Dance)” vormt de mooie opmaat naar de energiek gespeelde toegift. Het is zeker niet hun beste nummer in deze uitvoering vind ik, de zang van “I Sold My Hands For Food So Please Feed Me” is wat zwakjes geworden, maar uiteindelijk eindigt het concert wel lekker met een een woest spelende frontman en bassist bij de (overigens uitstekend spelende) drummer.

Mooi concert dus, dat op een hoop onderdelen kon overtuigen en op een paar momenten wat in leek te zakken. Toch verdient deze band meer dan een halfvolle zaal, al is het maar omdat ik een klik met ze heb en zal blijven hebben…