Het is al wat later op de avond als ik Netto van het Duitse Electric Orange aanzet. Gewoon via de computer in de logeerkamer. Ik lig op het logeerbed te rusten. Een zoemende mug prikt uit de speakers. Het doet me even aan The Orb denken. Licht snerpende dreigende gitaren. Een lome beat. Ogen worden zwaarder. Een licht jankende gitaar deint lichtjes op een hypnotische brommende ondergrond. De Hammond vecht om een plekje.
Ik dwaal af. Didgeridoo-achtige zang. Plotselinge overgang naar Afrikaanse percussie. Heldere verwarring in een bizar ruimtelijk schouwspel. Zowel rustgevend en prikkelend. Dikke synthesizers gloeien op zachtjes wiegende bassen. De drums vormen een leidraad langs stemmige paden. Ik verdwaal in een climax van fluffy clouds. Mijn hoofd tolt. Pats! Een ander pad. Verdraaide stemmen in een angstige droom. Onwerkelijk. Pats! Ommezwaai. Vervreemdende klanken. Opzwepend langzaam. Terug naar de basis. Natuurgeluiden. Een geit. Koebellen. Duivelse klanken. Hellevuur. Jazzy drums stuwen voort en gaan uit de maat lopen. Vreemd. Weer die stemmige synths. Speelse drums. Een donker sprookje. Een ontdekkingstocht langs donkere krochten. Een dwingende opbouw naar hogere sferen. Buitenaards bijna. De synthesizer klinkt als een koor uit een andere dimensie. De gitaar wringt en schuurt. Hypnotisch. Psychedelisch. Ik keer langzaam terug in de realiteit en blijf even stil. Krekels op de achtergrond. Een maffe Duitser spreekt me nog even toe. Pfjoe. Moderne krautrock dit. Experimenteel, maar geen los zand. Heerlijk. Daar heb je geen wietpas voor nodig…
Dit bericht is ook verschenen op File Under.
t-beest 