Het is al weer meer dan een week geleden, maar goed, dan onthou je misschien wel de essentie van een optreden. De traditie wil nu eenmaal dat ik er nog wat over schrijf, en die paar foto’s zaten ook maar wat te niksen in mijn camera en zaten te trappelen om de wijde wereld ingeschoten te worden. White Hills in Doornroosje dus. Vorige week zondag. Volgens de beschrijving: “Liefhebbers van de betere space- en psychedelische rock zijn ongetwijfeld bekend met White Hills”, en dan voel ik me gelijk aangesproken, want ik hou wel van dat soort muziek. Steeds meer zelfs, maar ik had nog nooit van de band gehoord. Goed, dan luister je een keer naar Frying On This Rock dat eerder dit jaar uitkwam en dan is mijn interesse helemaal gewekt. Bovendien stond de band al twee keer op het aansprekende Roadburn festival in Tilburg, in 2009 en 2011. En als je dan ook nog een vrouw op bas hebt met de naam ‘Ego Sensation’… Tja, dan ben ik helemaal om.
Wel jammer misschien dat ze vanavond niet samen met Sleepy Sun op de planken staan zoals een dag later wel in Paradiso, want die band had ik ook nog wel een keertje willen zien. Enfin, je kunt ook niet alles hebben en bovendien heb ik weinig te klagen vanavond – het was immers een behoorlijke last-minute beslissing om een kaartje te kopen en daar heb ik geen moment spijt van gekregen.
In Doornroosje krijgen we Santa Cruz als voorprogramma voorgeschoteld. De zanger/drummer loopt van tevoren in het publiek en ik denk nog: “Typische lui hier, deze kerel ziet er bijvoorbeeld meer uit als een artiest…”. En jawel hoor, het dunne mannetje met veel sluik zwart haar, een lange baard en een kleurig John Lennon-achtig brilletje blijkt de frontman van het voorprogramma en kruipt guitig achter zijn drumstel en gooit gelijk z’n shirt maar uit. In die uitdossing heb ik niet eens in de gaten dat het een Nederlandse band is, maar Guy Tavares legt in keurig Hollands uit dat de band uit Den Haag komt en niet – eh – uit dat stadje. De naam van de band dus… Hup oordoppen in, want het gaat gelijk goed los (de waarschuwing op de a4-tjes die her en der zijn aangeplakt “2 loud bands on stage, please use your 2 earplugs” zijn vanavond volstrekt niet overdreven). De gitarist op rechts (voor de kijkers) heeft zijn gitaar in een behoorlijk logge, diepe, reutelende, 100-dB-of-meer-distortion/feedback stand staan en overstemt daarmee eigenlijk ook wel de drums en de andere gitariste op links. Van de zang is al helemaal weinig te maken. Echt boeit dat ook niet, het optreden wordt daarmee vooral een ervaring van lijf en leden. Dikke lome (soms sludge-achtige) psychedelische rock met ruimte voor herhaling en lang uitwaaierende tonen. Zo krijgen we vrij snel een lang stuk van (zeg) 10 minuten herhaling voorgeschoteld, waarbij er continu een gitaarakkoord wordt afgewisseld met een paar slagen op de drums. Goed, dan kom je vanzelf in een soort van andere dimensie terecht, waarna het (gelukkig toch maar) ook wat afwisselender wordt, waarbij ‘animal’ steeds venijniger de drums geselt. Geregeld moet hij de schroeven van zijn bekkens aandraaien ook, grappig. Lekker enthousiast mannetje. Goed, dan is het gitaarwerk niet helemaal op top-niveau vind ik, maar als geheel is het een aardige opmaat voor de hoofdact. Santa Cruz speelt een half uur zonder te stoppen, maar of dit inderdaad maar een nummer was? Geen idee. Meer aardige info over deze band overigens hier en hier.


Ook bij White Hills word ik op het verkeerde been gezet door iemand uit de zaal, en dan heb ik het niet over Torre Florim (De Staat) die ook in de zaal staat te kijken – als ik het goed heb. Het tafeltje naast de DJ staat weer vol spullen van beide bands vanavond en daarachter zit een vriendelijke kerel zijn merchandise aan de man te brengen. Pas als ik de beste man later gewoon op het podium zie staan met gitaar met misschien een extra likje make-up op, herken ik frontman en gitarist Dave W van White Hills. Aha, vandaar. Daarom zag hij er bekend uit, want ik had natuurlijk van tevoren wel wat plaatjes zitten te bekijken van deze band uit New York. Met zijn fleurige overhemd verwijst hij iets meer naar de flower power dan bij andere bands, maar dat is een onzinnig detail om te vermelden. Als de band start (“The Condition of Nothing” van het H-p1 album) zie je hem soms transformeren naar een flink bewegend gitaarbeest – en zo heb ik ze graag. Geen kapsones of echt rare fratsen, gewoon scheuren met die handel. Dat geldt ook voor Ego Sensation, die niet – zoals veel dames op het podium – voornamelijk cool staat te wezen, maar gewoon zichzelf lijkt te zijn en geconcentreerd bezig is. Cool is ze al van zichzelf bedoel ik, met haar rode pakje, glanzende benen, een glitterceintuurtje en haar doorschijnende bas. Maar ze beheerst haar instrument bijna achteloos goed, net zoals de andere twee leden van de band: ‘Spot-on’ drums, knappe riffs en behendige gitaarsolo’s van de frontman zelf. De zang zelf is weer wat ondergeschikt, maar het trio doet bijzonder weinig fout vanavond. De band speelt een uitstekende set met een mooie afwisseling tussen melodie en snoeiharde psychedelische herrie. Een mooie balans tussen lange stukken en kortere intense rocknummers. Niet die overdreven dikke soep van geluidseffecten, maar wel genoeg om je er helemaal in te laten meevoeren. Niet overdreven soleren of improviseren, maar wel de boel uitrekken waar dat past. Indrukwekkend. Hoewel de zaal misschien maar halfvol is, is dit wel een van de betere optredens dit jaar in Doornroosje als je het mij vraagt. Hier staan gedreven klasbakken die op sommige momenten veel andere rockbands achteloos wegzetten tot jankende prutsers. Heerlijke band dus.




Andere reviews van White Hills in Nederland deze tour: in Groningen, in Amsterdam.
Pingback: De 40 beste concerten van 2012 « Tbeest's Blog
Pingback: Gezien: Monomyth + Candybar Planet, Burgerweeshuis, Deventer | Tbeest's Blog
Pingback: Gezien: Eindhoven Psych Lab 2016 – vrijdag | t-beest's blog