Gezien: Voivod, Doornroosje, Nijmegen

Ik ben best wel een cultuurbarbaar als het gaat om metal. Ik ken de klassiekers soms vrij slecht, maar dat wil niet zeggen dat ik zo af en toe mezelf graag een shot metal toedien. En dan heb ik het niet over doping, maar over woeste mannen met lelijk haar, nog lelijkere tattoo’s en ongenadig harde muziek. Die adrenaline komt dan vanzelf wel. Heerlijk soms, al weet ik niet zeker of ik dat wel drie dagen vol zou houden zoals op Graspop of Wacken. Of Dynamo Open Air in de goede oude tijd dus. Of – pak ‘m beet – Roadburn, waar ik eigenlijk ook nog wel eens een keer naar toe zou willen. Zo stond Voivod op dat festival dit jaar als curator. De Canadese band kende ik vooral van naam, maar voor veel echte oude metalliefhebbers is die band zelfs een tikkeltje legendarisch. Nu Voivod een bezoekje zou brengen aan Nijmegen in het altijd knusse Doornroosje was dat dus een mooie kans om die oude helden eens in het echt te gaan bewonderen. Noem het een midlife crisis, maar het is nooit te laat om je metalkennis bij te spijkeren. Dan maar op deze manier. Good-old metal. Live on stage. Me like.

En dan is het best wel gek om een een redelijk lege zaal binnen te lopen als het voorprogramma gaat beginnen, maar later zal de zaal toch nog aardig vollopen. De Finse hardcoreband Unkind begint met een behoorlijke bak herrie met een hoofdrol voor de drummer, die in een moordend tempo zoveel mogelijk slagen per minuut probeert af te werken. Knap. Goed gedaan. Maar ook wat veel van het goede. Zo denk ik dat het goed zou zijn wat meer gas terug te nemen bij momenten en zo de spanning op te bouwen. Nu overheersen de drums – ook door hoe het geluid is afgesteld gok ik – en krijgen we nauwelijks iets mee van de gitaren. Nou ja, beetje wollig dus. In een orkaan is het moeilijk bellen blazen zullen we maar zeggen. Gek genoeg zijn de lekkerste momenten dan ook vlak nadat ze eens een keer van tempo wisselen. De bassist en een van de gitaristen schreeuwen meer dan dat ze echt zingen – ja ik weet ook wel dat dat gebruikelijk is in het genre, maar echt mooi is het nu ook weer niet echt, maar de focus van de band ligt dus vooral op de energie (ze zweten lekker) en de dikke feedback of effecten die ze aanbrengen. Zo te zien is er zelfs een extra bandlid die dit soort effecten speciaal uit een kastje haalt gedurende het optreden. Zoals gezegd, het is wat veel van het goede. En wat veel van hetzelfde. (Naast me hoor ik “Nou, dit nummer hebben we toch al een paar keer gehad?”). Iets subtieler zou denk ik beter werken ook, meer op- en afbouwen. Meer is niet altijd beter. Nu is het jammer – al ligt dat ook wel aan de geluidsmix – dat we dat stukje melodie – wat er ergens wel in zit – nauwelijks horen. En interactie met het publiek? Neuh, niet echt.

Voivod dan. Actief vanaf 1982 en een van de pioniers van de thrashmetal. In Doornroosje zien we drie van de vier helden terug van toen, alleen gitarist Denis ‘Piggy’ D’Amour overleed in 2005 aan de gevolgen van kanker. Ook van de partij is ‘Blacky’ oftewel Jean-Yves Thériault die de band verliet in 1991 maar sinds 2008 weer actief is in Voivod. In die tussentijd was het overigens Jason Newsted (Metallica, iemand?) die van 2002 tot in 2008 het baswerk verzorgde en ook te horen is op het Voivod album. Interessant is ook wel dat ‘Snake’ oftewel zanger Denis Bélanger niet in de band zat tussen 1994 en 2001 (o.a. vanwege drugsproblemen), maar samen met Newsted vanaf 2002 weer de vocalen voor zijn rekening nam.

Inmiddels zijn we dus al aardig wat jaartjes verder en hoor je nog wel eens reacties van “Goh, bestaan die ook nog joh?”, ja dus. Vooral interessant van deze band vind ik dat ze inderdaad niet heel doorsnee metal zijn. Hardcore punk, speed- en thrashmetal met progressieve elementen in de muziek maken de band wat onnavolgbaar en juist daarom trendsetters, al lopen niet alle metallliefhebbers weg met de band geloof ik. Ik heb er geen verstand van zeg ik nogmaals. Zo wordt er af en toe luid meegezongen vanavond in Doornroosje, direct al eigenlijk bij het  uptempo “Voivod” dat ze als eerste spelen. “VOIVOD ! I’m a paranoid. VOIVOD ! The wine of blood. VOIVOD ! I’m a crazy god. VOIVOD ! The ferocious dog.” Handig, weet je gelijk welke band er op het podium staat. Het geluid staan nog wat blikkerig (de drums komen niet al te helder door bijvoorbeeld), maar de leadgitaar en zang zijn goed te horen. Daniel Mongrain is de gitarist sinds 2008 en zo te zien en te horen doet hij uitstekend werk. Solo’s worden furieus nauwkeurig op ons afgevuurd. Snake is een beetje de gezellige kroegbaas vanavond. Hij lacht breeduit en heeft het erg naar zijn zin en praat regelmatig met het publiek tussen de nummers door. Misschien heeft ie al wat pintjes op ook. En de rest van de band heeft er duidelijk ook zin in. Ik hou er van, een band die na zoveel jaren duidelijk nog veel plezier heeft in het samenspel. Naast de oude kleppers is er ook ruimte voor nieuwe nummers, die mij wel bevallen. “Target Earth”, “Mechanical Mind” en “Kluskap Okom” zijn nieuwe nummers van het Target Earth album dat begin 2013 zal uitkomen. Me like. Naarmate het concert vordert neemt de kwaliteit van de geluidsmix toe en de sfeer in de zaal ook (al zijn alle veertigers behoorlijk relaxed). De toegift is een echte uitsmijter met het heerlijk voortdenderende “Tribal Convictions” en (vooral) het ietwat vreemde maar oh zo lekkere “Astronomy Domine” – een cover van Pink Floyd. Lekker? Ja. Niet alle nummers konden me even boeien, maar het is de eigenwijsheid van veel nummers die indruk maken. Onverwachtse wendingen, een wat aparte combi van soms snellere thrash met wat meer melodische stukken. Of zoiets. Ik heb er geen verstand van dus. Maar ik heb ze nu eens gezien en vond het zo live nog een stukje lekkerder dan op de plaat. FortaRock: bedankt maar weer voor deze interessante geschiedenisles. Wanneer is de volgende bijeenkomst?