Zo vaak komen ze nu ook weer niet in Nederland, maar als ze dan komen lijken we dan ook wel met z’n allen er naartoe te willen. Radiohead is nog steeds een sterk merk dat een zaal als de Ziggo Dome (mannetje of 17.000) dus met gemak doet laten uitverkopen. Ondanks alle fratsen die ze hebben uitgehaald in het verleden dus. Muzikale koerswijzigingen of niet, de band heeft en houdt een flinke schare fans. Zowel oudere fans als jongere.
Zelf zag ik de band voor het eerst in 2000 in het Goffertpark waar Radiohead een eigen tent had meegenomen en er een vaag bandje in het voorprogramma stond (Sigur Rós dus, vond het toen (en nog steeds eigenlijk) niet helemaal te pruimen, maar dan schop ik wat fans hier voor de schenen). Prachtig optreden, want we stonden daar ook nog eens bijna vooraan. Maar dat is nutteloze info verder. Een jaar later – als ik het goed heb – zag ik de band nog eens op Pinkpop. Ook met een uitstekende show – voor zover ik me dat nog kan herinneren. Dan had je ook nog het aardige optreden in de Heineken Music Hall in 2006 waar ik wat minder tevreden was over de nieuwe songs. Maar goed, inmiddels weten we dat de band daar – terecht – niets van aantrekt. Gewoon je eigen ding doen en vooral niet alleen teren op je grootste hits. Zo moest ik echt even slikken met “Kid A”, maar ik kon die elektronische draai van de band toch aardig pruimen later. Op elk album staan toch een aantal favoriete nummers, al vind ik niet echt alles mooi. De meeste moeite heb ik nog steeds met “King Of Limbs”, al moet ik toegeven dat ik na de vele pogingen toch ook aan die plaat wat fijne nummers heb overgehouden. Maar ik vind het niet de meest bijzondere kant die Radiohead hier opgaat. Toch was ik wel benieuwd naar die nummers zo live gespeeld – een live-ervaring is toch altijd anders. En natuurlijk zijn het goede muzikanten die weten wat ze doen. En natuurlijk nemen ze een vette lichtshow mee. Kan niet missen. En uiteraard was ik ook wel eens benieuwd naar die Ziggo Dome. Een beetje huiverig wel, helemaal in Amsterdam en vooral voor de massa bedoeld, maar de berichten waren toch nog wel behoorlijk positief over die zaal. Nou dat maken we zelf wel uit. Ha!
Overigens is dit geen fatsoenlijke review, daarvoor zijn er veel meer en betere media. Dit is een dagboek. En ik heb gewoon een kaartje gekocht en heb me begeven als normale bezoeker. Ik schrijf omdat ik dat leuk vind, niet om gratis binnen te komen. Anyway. Een dag na het concert zouden er al allerlei reviews van het concert online komen. Zo snel ben ik niet, maar laat ik die reviews gewoon eens als basis nemen. D’r zitten er wel een aantal interessante tussen. Eens kijken of ik het met die betweters eens ben 😉
Overigens heb ik niet echt iets gelezen over het voorprogramma Caribou. Dansbaar bij vlagen. Soms lekkere bliepjes en elektronisch geweld, maar ook een aantal vreselijk saaie nummers (en niet al te beste zang). Ook het geluid van de hoofdact was beter. Gelukkig was dat laatste nummer wel erg lekker, dat ging prima uit de bocht. Raar bandje.
“Meer dan vier jaar geleden speelde Radiohead voor het laatst op Nederlandse bodem. Destijds aan het einde van een zonnige dag in het Westerpark en nu even verderop in Amsterdam, nu in een door regen omgeven Ziggo Dome.”
Het is inderdaad al weer vier jaar geleden zoals deze site stelt. In het Westerpark. Maar daar was ik niet bij. Toen zonnig blijkbaar, vandaag inderdaad veel regen. En een lange rij voor de ingang. Lang van tevoren ook. Eenmaal binnen (we gaan vrij laat naar binnen) blijkt de zaal nog niet voor een kwart vol en krijgen we alsnog een mooi plekje, een metertje of 20 voor het podium.
“The King Of Limbs, een album dat bepaald niet zo goed ontvangen werd als voorganger In Rainbows.”
Ook niet door mij inderdaad. Al haat ik de plaat veel minder dan voorheen.
“Bovendien bewijst Radiohead vanavond dat op het eerste gehoor toch wat ontoegankelijke tracks in een zaal van formaat plotseling uitstekend tot hun recht komen.”
Ten dele waar – voor mij dan. De perfecte geluidsinstallatie en het goede spel van de heren maakten dikke indruk. Live waren een aantal ‘Limbs’ nummers een stuk lekkerder live – jazzy en swingend – maar sommige vond ik nog steeds vrij saai.
“De frontman lijkt zich meer dan ooit op zijn gemak te voelen op het podium.”
Eensch. Tom Yorke lacht af en toe zelfs, ik wist niet hoe dat er uit zag. Hij mag wel eens naar de kapper. Hij danst en beweegt veel en blijft daardoor in vorm? (lees: mager mannetje hoor).
Joris van deze site volg ik graag, heeft natuurlijk niet altijd gelijk (haha) en is lyrisch over dit concert. Voor een deel kan ik daar prima in mee gaan.
“het ligt helemaal lang niet altijd voor de hand dat deze band nog zo’n groot publiek vanaf het begin in de ban weet te houden, strikt muzikaal gezien.”
Inderdaad, da’s best knap. Al verdenk je de oudere jongeren in de zaal er van dat ze ook voor de oude hits komen. Vooral een luid meegezongen “Karma Police” doen mijn tenen wat krommen. Het is geen Frans Bauer of Marco Borsato beste mensen. Maar Tom Yorke vind het best blijkbaar, al richt hij de microfoon – gelukkig – niet tot het publiek (ik haat het echt enorm als artiesten dat doen, ik wil de zang horen van de zanger(es) zelf, niet van het publiek). Maar goed. Paranoid Android is een van mijn favoriete nummers van vroeger en dan ben ik ook wel enorm enthousiast hoor. Heerlijk nummer blijft dat toch. Ook na 1000x draaien.
“Want genade, wat weet het vijftal – aangevuld met Portishead-drummer Clive Deamer als extra slagwerker – vanaf het begin te overweldigen met vijf nummers die de grilligste, meest experimentele kant van Radiohead door de jaren heen vertegenwoordigen.”
Dat voegde ook vaak weinig toe, zo’n extra drummer. Misschien zat hij er vanwege de gekke drumpatronen van de ‘Limbs’ nummers bij – dat vermoeden had ik – maar twee drummers tegelijk vind ik zelden een succes (je hoort de kleine foutjes veel eerder – al ging het nog wel aardig goed vanavond).
“Vooruit, OK Computer-favoriet Lucky zit er in het begin al tussenin”
Dat is eigenlijk wat gek dat oude nummers tussen nieuwe werd gespeeld. Er zat totaal geen lijn in het concert, maar dat maakte de afwisseling ook wel weer erg leuk. Maar muzikaal zag ik geen opbouw of lijn dus in het verhaal.
“Er is al snel 15 Step met z’n merkwaardige patroon van tien beats op een 5/4maat, gevolgd door Kid A dat toch nog steeds een van de abstractere elektronicanummers van dat gelijknamige album is. Er volgt als klap op de vuurpijl een Hail To The Thief-duo: een niet eerder zo vuil gespeeld en opgeblazen klinkend Myxamotosis en de door diepe bassen, jazzy drums en claustrofobische samples gedreven protestsong The Gloaming. “
Myxamotosis was inderdaad erg vet. Die andere songs. Mwah. Maar dat is smaak.
“Als deze totaal verschillende nummers al niet de aandacht van het hele publiek pakken, dan is er altijd nog het grootste decor dat Radiohead ooit meehad op tour om je aan te vergapen.
Fantastische lichtshow inderdaad. Prachtige ervaring. Mooi ruimtelijk opgezet. Veranderde na elk nummer wat betreft opzet en kleuren. Zeer sfeervol.
“Het opzwepende werk in het bijna instrumentale Feral is weer eens weggelegd voor de dubbele drums. En voor diepe bassen uit de synth van een manisch dansende Yorke, die je voelt tot in je maag”.
Feral was briljant wat betreft de bassen. Niet alleen je maag, maar tot op je veters. De vloeren trilden letterlijk. Heerlijk. (Op de plaat vind ik het niks trouwens).
“want de eerste, heel spannende toegift biedt een bloedjemooi rustpunt door enkel Greenwood en Yorke op het podium met de rustig wiegende ballade Give Up The Ghost”
Wow. Indrukwekkend hoe Tom Yorke hier zichzelf live sampled en een koortje vormt met – eh – zichzelf.
“…treurballade How To Disappear Completely die werkelijk zorgt voor wat tranen hier en daar, een losjes groovend Everything In It’s Right Place dat Yorke inleidt met een stukje van Björk’s Unravel en als opzwepende afmaker de beats en noise van Idioteque.”
Eensch. Al was “Everything..” echt een afknapper vergeleken met de versie op de plaat. Veel te wollig of zo.
“Jawel, bijna een echte droomsetlist dus met bijna alle kanten van 20 jaar Radiohead erin verwerkt”.
Bijna. Driekwart van de nummers waren echt heel goed (voor mij dan). De rest kon me minder boeien. Maar dan heb je nog die geweldige lichtshow, de prima sfeer, perfecte geluidsmix…
Mooi overzicht van de setlist en video’s van de nummers.
Mooie foto’s. Overzicht recensies.
Uiteraard met uitzondering van het illustere Creep (want).
In die “want” hierboven staat dat Radiohead op festival Reading 2009 nog een keer Creep speelde. Dat wist ik niet. Ze spelen het namelijk nooit meer.
“het gevaarlijke breekpunt waar de lichtshow belangrijker dreigt te worden dan de muziek.”
Bij een aantal nummers had ik inderdaad de neiging om vooral op te gaan in de ervaring – met open ogen dus. Maar het was veel meer een totaalbeleving dan zoals het hier wordt gesuggereerd.
“Radiohead: het allerbeste wat popmuziek in 2012 te bieden heeft”
Het is goed, maar is het pop? Mwaah. 3FM zijn ze toch wel redelijk ontstegen ondertussen? Noem het dan alt.rock.dance.experimental.iets.
“Radiohead liet in de Ziggo Dome rock links liggen en onderstreepte de kracht van zijn nieuwe, experimentele werk”
Noem het dan geen pop in de titel. En ten dele waar. Maar de gitaar werd echt nog wel eens opgepakt. Wat te weinig naar mijn smaak ook.
“Wat hielp, was allereerst het fabelachtig mooi afgestelde geluid. Een knisperend synthloopje werd nooit verdrukt door gitaar- of drumwerk”
Inderdaad.
“Adembenemend was bijvoorbeeld het dubbele drumwerk waarmee Seperator begon. Toen halverwege Yorke zelf zeer subtiel begon te soleren hielden de drummers op tegen elkaar in te spelen, om gelijk op te gaan. Dat was een moment uit velen waarin de kracht van het nieuwe werk werd onderstreept.”
Ik vond dat af en toe storend – vooral als je dat niet 100% gelijk krijgt (twee drummers), en dat is nauwelijks te doen. Liever een drummer heel strak – in mijn beleving.
Van m’n broer. En er vrijwel mee eens. Motorpsycho vond ik muzikaal toch echt nog wat fijner en bruter.
Verder nog interessant: ZOEMT! / Muziek.nl / ROAR E-zine – ook met een aantal mooie foto’s.
______________________________________
Dus….
En het Ziggo Dome Zelf? Mooie zaal. Ruim opgezet. Mensen kunnen makkelijk naar binnen en naar buiten, dus weinig vertraging daar. De rijen voor o.a. de muntjes waren wel wat lang, maar niet storend. Goed een biertje á 1.5 muntje (3.75 Euro) of een halve liter voor 5 Euro is nog steeds fors, maar goed. Ik mocht toch niet drinken vanavond en Amstel 0.0 (getsie) was maar 1 muntje. Of een frisje dus. De zaal is verder prachtig en vooral het geluid uitstekend. Briljant zelfs. Zoals elders ook wel opgemerkt was het zicht vanuit de zaal niet geweldig. Goed, ik ben wat langer, maar als ik zelfs af en toe op mijn tenen moet staan is het zicht echt niet geweldig. Een aflopende zaal had het helemaal perfect gemaakt, of het het podium wat hoger. Maar misschien kon dat minder makkelijk met die torenhoge special light effects van Radiohead. Toch wel een aandachtspuntje voor de zaal, op deze manier zit ik liever op de tribune – misschien ook wel omdat we daar op het veld als sardientjes opeengepakt stonden.
Conclusies: mooie zaal, magnifiek (mooi woord) concert, uitmuntend vette lichtshow, perfect geluid, uitstekend spel, een paar mindere nummertjes, maar prima vermaakt.
Leuk overzicht. Ben zelf ook wel erg lyrisch over dit concert (review volgt nog). Vind niet alles van Radiohead geweldig, maar dit was toch echt een overtreffende trap.
Als drummer snap ik de toegevoegde waarde van een tweede drummer vaak ook niet, maar hier was het juist op z’n plek. De complexe ritmes kunnen dan toch live gespeeld worden en blijven organisch klinken. Ze hadden namelijk ook gewoon nog meer samples en sequencers kunnen inzetten. Selway en Deamer speelden eigenlijk bijna nooit dezelfde partijen. Aangezien ze enorm strak speelden, vond ik dit juist een van de sterke punten van het optreden. Twee drummers die dezelfde partij spelen, is bijna onmogelijk om helemaal gelijk te krijgen en daarom vaak niet zo’n goede keuze. Dat heb ik maar weinig gehoord hier.
Alleen al het feit dat we met z’n allen zo’n optreden volledig aan het fileren zijn, geeft eigenlijk al aan hoe goed ze wel niet zijn.
Bedankt Ronald voor de nuancering rondom de drummers. Ik hoorde inderdaad hier en daar wat kleine “uit de maat” foutjes en dat vond ik jammer (ook al was het vaak ook heel strak en is het misschien onvermijdelijk – en ja, het was ook maar op een paar momentjes), maar ik snap het helemaal van die complexe jazzy ritmes – en dat je er dan beter twee kunt hebben.
Die barcodes op het podium doen het niet 🙁
Pingback: De 40 beste concerten van 2012 « Tbeest's Blog
Pingback: Gezien: Radiohead, HMH, Amsterdam | t-beest's blog