Zal ik gaan of zal ik niet gaan. De vrijdagavond vind ik altijd wel een mooie avond om een concertje mee te pakken, je hebt immers nog een lekker weekend voor de boeg en je kunt je roes zo lekker uitslapen een dag later. Dan is de afstand naar Utrecht nog wel een kleine horde, maar een ander dilemma is de keuze tussen twee smaakvolle gerechten in dezelfde stad. In Ekko speelt vanavond Ufomammut uit Italië: bijna doom-achtige – sludge/psychedelische drone-herrie die me ook opperbest beviel afgelopen juli op de-Affaire. Maar goed, die had ik dus recent al eens gezien. En het laatste album zou wat tegenvallen, maar die heb ik nog niet gehoord. Aan de andere kant van de binnenstad in Tivoli de Helling spelen op dezelfde avond ook twee bands die ik nog best een keer wilde zien: Maybeshewill en …And You Know Us By The Trail Of Dead, ook wel Trail of Dead genoemd, anders blijf je aan het typen. En zo koos ik voor Tivoli…
Waarom? Nou, Maybeshewill uit Leicestershire (UK) zag ik grappig genoeg vorig jaar nog in Ekko en dat vind ik een hele aardige post-rock band. Meer dan aardig zelfs. Trail of Dead bracht recent het achtste album Lost Songs uit en die vond ik wel lekker fris, wild, puntig en meer van dat soort termen. De laatste keer dat ik die band zag was ergens in 2007 in Doornroosje geloof ik, toen ze wat minder wilde haren ook hadden en ik het eigenlijk nog best een tam concert vond (in vergelijking met het felle optreden op Lowlands 2001 – voor zover ik me dat nog kan herinneren dan). In de herkansing dus, vijf jaar later. Met die twee laatste fijne albums zou het wel eens een goede hernieuwde kennismaking kunnen worden met de Trail of Dead. En vergeleken met (vijf dagen eerder een concert in) de Ziggo Dome is het kaartje ook nog eens heel betaalbaar (13,50 euro) voor twee fijne bands in die knusse zaal…
- Maybeshewill
Maybeshewill zit duidelijk in de post-rock hoek en maakte wat mij betreft vooral met hun eerste “Not For Want Of Trying” een heerlijke plaat. Lekker woest bij momenten, soms tot tegen de metal aan. Het laatste album I Was Here For A Moment, Then I Was Gone was eigenlijk wat meer klassiek post-rock met iets meer bombast en de bekende hard/zacht schakelingen, maar daar beviel mij toch ook wel weer dat stukje emotie – al was die plaat net iets voorspelbaarder dan eerder werk. Vanavond in Tivoli begint de set redelijk rustig met “Opening” en “Take This To Heart” waarbij het geluid niet helemaal jofel staat afgesteld. Wat zachtjes, met name de gitaren hadden voor mij wat vetter in de mix gemogen. Aan de andere kant was het pianospel tussendoor wel weer prachtig en je merkte ook aan de ietwat apartere drumritmes dat deze band meer in huis heeft dan een standaard rockbandje. Maar het zou tot ongeveer de laatste paar nummers duren voor de vlam echt in de pan sloeg met een betere geluidsmix en – eerlijk is eerlijk – de betere nummers. “To The Skies From A Hillside” en “Not For Want Of Trying” zijn dan ook wel echte topnummers van de heren, waarin heerlijke riffs op het publiek worden afgevuurd en de band ook eindelijk echt wat feller klinkt, zoals ze kunnen klinken. Moeten klinken zelfs. Prima optreden, maar vorig jaar had het net iets meer impact. Als ik mocht kiezen had ik een sowieso een iets andere setlist gekozen, maar ja, dat heb je wel vaker.

“Ze zouden hier en daar toch een zanger kunnen gebruiken”, aldus Gr.R. die ook in de zaal staat over Maybeshewill. Da’s waar, sommige post-rock nummers hebben dat nou eenmaal. Echt briljante instrumentale nummers hebben geen zang nodig. Maar aan de andere kant kun je de zang ook beter weglaten, zoals soms ook bij… Juist. Alle respect voor …And You Know Us By The Trail Of Dead maar echt geweldig zingen kunnen ze nog steeds niet en dan zou je liever hebben dat ze helemaal niet zingen. Gek genoeg is de melodie juist een kracht van de band en dat zit soms ook in de zang(lijnen) dus, maar bij een nummer als “Relative Ways” van het bejubelde album Source Tags & Codes is het eigenlijk niet echt om aan te horen vanavond live. Vind ik dan. Conrad Keely zingt soms akelig naast de juiste toonhoogte (heeft ie geen oordopjes in of zo?) en dat verkloot het nummer nogal vind ik. Gelukkig is dit een van de weinige smetjes op de avond. Goed, de eerste helft vind ik de band nog niet helemaal op-en-top op dreef, maar dat maken ze de twee helft weer helemaal goed met de juiste wisselwerking tussen geluid, energie en songmateriaal. Maar dan hou ik ook net wat meer van die langere uitgesponnen (instrumentale) stukken dan van dat het punk-achtige meeschreeuw-werk. Als je de tekst kent dan. Nummers van Madonna (het album) en Worlds Apart komen langs, plus twee nummers van het laatste album, als ik het goed gehoord heb: het korte “Lost Songs” en het lekkere felle “Up To Infinity”, al had ik ook nog graag wat andere fijne nummers van dat album gehoord. Prima allemaal (geen nummers dus van So Divided), maar het venijn zit voor mij dus in de staart als ook werk van Tao of the Dead langskomt en de heerlijk furieuze en volgens mij behoorlijk langer uitgesponnen versies van “Homage” en “Totally Natural”. Kijk, dát wil ik dus, jezelf verliezen in een wervelwind, een woeste branding. In de toegift nog “Richter Scale Madness” als ik het goed heb, waarmee ze de set heerlijk opzwepend eindigen. Ondanks die kleine minpuntjes uiteindelijk toch oorverdovend goed.
(Foto’s door – en met dank aan – Storm, File Under).

- …And You Know Us By The Trail Of Dead
Pingback: De 40 beste concerten van 2012 « Tbeest's Blog
Pingback: De 40 beste concerten van 2012 « Tbeest's Blog
Pingback: Gezien: Ufomammut, Merleyn, Nijmegen | Tbeest's Blog
Pingback: Gezien: The Dillinger Escape Plan, Doornroosje, Nijmegen | Tbeest's Blog