Leuk bandje dat Honningbarna. Deze Noorse jonge punkers stonden mooi geprogrammeerd op festival de-Affaire dit jaar, tussen de wat rustigere en cultureel verantwoorde acts in. Maar soms is dit soort recht-toe-recht-aan gebeuk op je instrumenten dan ook wel eens een goede afwisseling op al die verantwoorde muziek. Niet zo ingewikkeld doen, maar gewoon gáán. Met strakke gitaren, onverstaanbare teksten, een hitsige cello en met tomeloze energie pakten ze daar mooi even het Valkhof in. En het publiek zag dat het goed was…
Maar hoe moeilijk moet het geweest zijn na het begin van dit jaar om de draad weer op te pakken. Een paar weken na een aantal optredens in Nederland, waaronder Eurosonic/ Noorderslag (hier nog een video) en als voorprogramma van The Computers in Merleyn, overleed drummer Anders Askildsen Eikås op slechts twintigjarige leeftijd door een auto-ongeluk. Een trieste gebeurtenis. Honningbarna was een belangrijk deel van zijn leven en de band was een hechte vriendengroep. Misschien was dat juist wel de reden om door te gaan. Overigens hoorde ik dit op de-Affaire pas na afloop, maar ik had er eigenlijk niets van gemerkt. De groep was een brok energie en het speelse plezier spatte van het podium af. Een van de meest frisse optredens die ik sinds lange tijd zag en zeker een van de verrassingen van het festival. Een aantal maanden later mochten de jonkies gewoon weer terugkomen naar Nijmegen, wederom in Merleyn, maar dan met een eigen show.
En zo krijgen ze de zaal nog best wel goed vol, we zijn ze in Nijmegen dus blijkbaar niet vergeten – al gun ik deze vrolijke stoere rakkers ook wel een groter podium. Het is en blijft een punkconcert dus we verwachten geen lange avond van eindeloze nummers. Inderdaad. Een korte set van 45-50 minuten is meer dan voldoende, en in dit genre vind ik dat eigenlijk ook wel prima. De Noren uit Kristiansand beginnen vanavond met het lekkere uptempo “La alarmane gå”, om er met “Fri Palestina” nog een flink metalen groove in te gooien. Met cello ook, die zanger Edvard Valberg af en toe misbruikt als Apocalyptica in goede tijden. Overigens wel met een compleet andere look. De zanger draagt altijd een blauw spencertje en wit overhemd. De stropdas heeft hij maar thuisgelaten dit keer. Hup door naar “Borgerskapets Utakknemlige Sønner”. En als je de titels van die nummers als lastig vindt, nou probeer dan maar eens mee te zingen. Je wilt het graag, maar het lukt je niet. Zo langzamerhand beweegt de zaal ook wat vlotter mee en wordt er een bescheiden mosh-pit gevormd die ergens nog wel wat gevaarlijk wordt als er een fles bier op de grond kapot valt. Nou ja. Rock ’n roll, baby! Overigens komen de bandleden vanavond ook nog af en toe de zaal inzetten, soms met z’n tweeën, en zodoende kunnen we de gitaristen en zanger ook nog eens van dichtbij bewonderen (nou ja, achteraf in het café kan dat natuurlijk ook). In korte tijd – met een paar nieuwe nummers – plus twee toegiften maken ze hun punt: vrolijke losbandige punk klinkt misschien wat meer van hetzelfde, maar dit is gewoon goed uitgevoerd. En energiek dus. De zanger hijgt op het einde even uit achter op het podium, want ook ADHD-er zijn kost energie. En waar hoor je vaker van dit soort jonge punkbandjes van die splijtende gitaarsolo’s afvuren, of van die strakke punk-tot-bijna-metal riffs, of zo’n opwindende cello op een strakke basis van drums en bas. Ik zeg het gewoon nog een keer. Vergeet The Hives. Boek deze honingkinderen gewoon op elk festival in plaats van die al die omhoog gevallen – eh – posers of zakkenvullers. Dit is een stuk leuker.
___
t-beest 