Distortion is eigenlijk een soort verlenging van Speedfest, het jaarlijkse (sinds 2006) hardrock/metal-feestje van Peter Pan Speedrock en kornuiten. Maar ik weet even niet zeker of het ook echt dezelfde organisatie betreft. Dit jaar is er voor het eerst dus een soort zusterfestival, een dag later op dezelfde locatie als Speedfest: het Klokgebouw in Eindhoven. De entree is 35 Euro (exclusief servicekosten) voor het festival of 50 Euro in combinatie met Speedfest, en dan kun je het festival niet duur noemen. Nou ja, even afgezien van de 3×2,40 Euro dan die je bijvoorbeeld voor een broodje hamburger moet neerleggen. Speedfest zelf leek ons niet direct heel interessant (alhoewel daar wel goede bands stonden als Suicidal Tendencies, Monster Magnet en Graveyard), maar vooral dag twee leek ons een heerlijk programma, met o.a. The Devin Townsend Project, Death Angel, Meshuggah, Fear Factory en – als uitsmijter – onze geliefde helden uit Zweden: Opeth.
De rest van de dag kun je dan een soort uitgebreid voorprogramma noemen. Voor mij dan. Hieronder een sfeerimpressie in woord en beeld. Verwacht geen hoogdravende proza dit keer, want een echte metalkenner noem ik mezelf nog steeds niet en bovendien heb ik dit keer vooral genoten van de sfeer, de muziek en het goudgele bier. Van Heineken trouwens. En het ontbreekt me nu wat aan de tijd en de zin om er van alles bij te typen, maar verdomd. Heb ik toch heb ik weer een veels te lange inleiding geschreven…
We staan in de licht zeikende koude regen te wachten bij het klokgebouw totdat die deuren nou eindelijk eens open worden gegooid. Betrekkelijk kort voor het eerste optreden zijn we dan binnen en na de nodige munten te hebben ingeslagen zitten we tegen half drie aan het eerste biertje. Zo hoort dat natuurlijk. We vroegen ons al af waar de podia zouden staan, want dat leek ons wat krapjes allemaal vergeleken met de vorige keer dat we er waren. In de entreehal staat het kleine Dynamo Stage waar de kleinere bands (maar liefst negen) zullen optreden, het hoofdpodium is de Hell Stage en achterin is ineens een doorgang naar een hal met de Skull Stage (met ook de merchendise en een kleine metal markt op de eerste verdieping). Wat eerder nog een (deels) rookruimte was is nu een redelijk grote drank en vreethal geworden, waar ook een DJ staat te draaien – waarom daar dan ook herrie moet zijn ontgaat me even, maar goed. Ideaal deze opzet zo voor een binnenfestival, al heb ik nog steeds iets tegen het industriële karakter van het pand. De sfeer is de hele dag prima en gemoedelijk, maar wat wil je met al die poeslieve metalheads.
Voorprogramma.
Er zijn nog niet heel veel mensen binnen en het Nederlandse Brassum begint op het kleine Dynamo Stage terwijl daarnaast nog mensen in de rij staan om binnen te komen. Echt snel is de security niet en ik hoor iemand terecht opmerken dat het wel zal komen door de Amerikaanse bands dat de security hier nog scherper is dan op een vliegveld. Terug naar dat kleine podiumpje.. “De sound is een mix van Black Label Society en Pantera, wat neerkomt op een denderende wals van groovende gitaarriffs” staat te lezen op de facebook-pagina van Brassum. Aardig om even opgewarmd te worden met een energieke zanger ook wel, maar we lopen ook even naar het het ‘middenpodium’ (Skull Stage) om eens te kijken wat daar allemaal staat.
De Britse band The Safety Fire staat zich daar al lekker op te winden (het blijft boze-mannen-muziek natuurlijk) en mengt een lekkere pot ingewikkeldheid (ook wel Djent genoemd, denk aan Meshuggah, Periphery – al is het minder bruut en iets progressiever misschien) al vind ik de pot melodie en de screamo die er hier doorheen wordt gegooid wat minder aanspreken vandaag. Technisch okay (wat rommelig hier en daar), energiek, maar het blijft niet direct hangen. Dat had ik op de plaat ook een beetje, maar misschien moet ik het wat vaker luisteren, dat heb ik vaker met dat soort bands.
De bands spelen nu een half uurtje, dus is het snel heen en weer lopen tussen de zalen waar direct weer de volgende band klaar staat. Tijd voor een biertje? Nou snel dan! Dystopia heeft in elk geval een stukje zwaardere riffs en klinkt dan gelijk wat vetter dan de vorige band, al is het niet helemaal te vergelijken. Old school thrash, death metal of melancholische blackmetal. Het geluid is redelijk helder (da’s een uitzondering vandaag) en de band wisselt lekker af tussen snel en strak en melodie en bruut en zo. Af en toe een lekker gitaarsolootje. Niet slecht voor een Nederlandse band.
Spoil Engine – een Vlaamse metalband met Nederlandse zanger en drummer – is dan wat minder afwisselend vind ik, maar wel weer van die lekkere lompe riffs. Nog lomper weer dan de vorige band, dus da’s wel handig. Volgens de site: “This five-piece outfit from Belgium combines 90’s metal vigor from the likes of Pantera and Machine Head with postmodern heaviness and soundscapes.” Dus. Niet slecht. Maar weer meer van die metalbrei. Nou mooi, daar waren we ook voor gekomen toch? Terug naar de andere zaal.
Decapitated was toch al op stap met Meshuggah en het is niet zo gek dat ze dus ook op het festival staan. De Polen hebben de gitaren op een nog vuiger standje staan of de organisatie heeft het volume weer een stukje verder opgeschroefd. Sneller en harder en strakker? Misschien, maar overdaad is ook iets waar je rekening moet houden. Het is vooral van de snelle beukmans hier, met wat overdreven veel dubbele bassdrums naar mijn smaak.
Vreettijd.
We staan al aardig op tijd klaar voor The Devin Townsend Project uit Canada en hebben even geklets met de bezoekers die van die Ziltoid poppen hadden en er ook op Fortarock waren. Nice, je kunt die poppen bestellen op de site. We worden in elk geval lekker warm gehouden met een vermakelijke set aan YouTube en Ziltoid filmpjes, totdat onze held zelf het podium opkomt. Nog steeds dezelfde band (zonder Anneke van Giersbergen helaas) en nu gelukkig een wat beter geluid dan op FortaRock, al was het vorig jaar in 013 nog veel beter (en mét Anneke). Nou ja ach, het koortje van Anneke horen we wel uit de laptop dan zodra de band begint met het majesteuze “Supercrush!” Ha! Anneke niet meenemen, dan moet je zelf zingen. Vandaar dat ie last heeft van z’n stem, maar het valt mee. Devin is weer de vrolijke schavuit (oei, oud woord) zoals altijd en trekt weer zijn meest guitige smoelen. “Truth” is al weer een wat ouder solo-werkje en past eigenlijk prima zo in de setlist. Het geluid van Devin blijft lekker massief en – eh – massaal (alsof een heel stadion meezingt) met van die stevige basdreunen er doorheen (hey, had Strapping Young Lad dat ook niet?) waardoor het allemaal lekker industrieel aanvoelt (soms wat te veel uit een laptopje met te veel effecten vind ik nog steeds) met meestal een ferme lik melodie zonder dat het al te zoet wordt. Dus. “Color Your World” van het Ziltoid album doet het ook lekker, net als de rest eigenlijk. “Lucky Animals” van het laatste Epicloud-album is een lekkere meezinger eigenlijk en bij het laatste rustige sfeervolle nummer wordt uiteraard opgeroepen om een dikke circle-pit te vormen. Grapjas. Heerlijk optreden weer.
Met Death Angel weet je dat je een goede pot thrashmetal voor je snufferd krijgt. De band gaat ook al weer een tijdje mee (ik zag ze voor het eerst tien jaar terug vlak na de reunie op Dynamo Open Air in Weert, ze waren er een jaartje of tien tussenuit geweest) en dat laten ze vanavond ook wel weten. Ze roepen regelmatig dat ze het fijn vinden weer eens in Eindhoven te zijn, en het eerste optreden van bassist Damien Sisson zou in Eindhoven zijn geweest (zo te zien zit hij er sinds 2010 bij). De zanger noemt nog even dat de band onderdeel is van de befaamde bay area thrash metal scene (begin jaren tachtig), maar eigenlijk zou hij dat niet moeten of niet hoeven te roepen. De band zit voor mij al bij de big “zoveel” van de bekende thrashhelden en laat vandaag weer eens zien waarom. Ondanks de leeftijd gaan de heren nog lekker energiek te keer en is het nog verdomde strak allemaal.
Met Meshuggah horen we weer de bekendere en tikkeltje ingewikkelde maatsoorten of riffs op die lekkere lompe stijl en daar kan ik wel weer van genieten, al klinkt het vandaag ineens iets meer van hetzelfde, maar het blijft weer behoorlijk strak. De band is al bezig vanaf 1987 zie ik later en dat de band al zo lang bezig is wist ik niet eens. Ze zouden een band als Tool hebben beïnvloed. En Textures. Die is wereldwijd wat minder bekend natuurlijk, maar dat is ook een hele aardige Nederlandse technisch/wiskundige mathmetal formatie. (setlist).
Fear Factory uit Los Angeles is de volgende grotere band in het rijtje vanavond, voor het eerst (en laatst) live gezien op Lowlands, meer dan tien jaar terug schat ik zo. Deze band bestaat sinds 1989 en is ook al even bezig, in verschillende samenstellingen. Dino Cazares, onze wat grotere en flink bredere meneer met gitaar, is er ook weer bij sinds 2009 en verder is zanger Burton C. Bell er bij sinds het begin. De zanger heeft het moeilijk vandaag en valt bij “Linchpin” aardig door de mand. Gruwelijk vals dus. Maar goed, misschien had ie z’n oortje niet in. Het geluid stond ook niet helemaal toppie joppie hier. Verder best een aardig optreden weer met die lekker ratelende riffs en strakke beats. (setlist)
Mijn Zweedse helden van Opeth gaan ook alweer meer dan twintig jaar mee, al is Mikael Åkerfeldt het enig overgebleven lid uit die tijd, maar ook de meest bepalende voor de muziek en het geluid. Inmiddels heb ik de band vaker gezien dan ik zo even uit mijn hoofd kan tellen (ok, da’s vast slecht Nederlands) en een optreden van de band is steevast een van de hoogtepunten van het jaar. Misschien wel een gekke plek op het festival, zeker gezien het laatste Heritage-album dat veel meer jaren zeventig prog was dan stevige metal, maar voor een stevig portie progressive deathmetal ben je hier ook niet aan het verkeerde adres. Meer dan een jaar eerder stond de band nog in 013 met een relatief rustig optreden, inmiddels zijn de grunts, de zware gitaren en de blastbeats weer van stal gehaald en worden we vanavond getrakteerd op een mooie setlist met weer genoeg ruimte voor die prachtige dynamiek van ingehouden pracht tot woest en aantrekkelijk. Ahum. Het is voorlopig even het laatste optreden van de band en dan is het eigenlijk doodzonde dat ze maar een uurtje mogen spelen. Tot iets na 22:00 uur spelen ze, terwijl een avond eerder Speedfest wel tot 01:00 doorging. Natuurlijk, het is zondagavond, maar een uurtje? Voor Opeth betekent dat dus maar zes nummers in de setlist, maar wel een mooie dus. De band start met “The Devil’s Orchard”, het nog aardig rockende nummer van het laatste album en een sublieme versie van “Ghost of Perdition”, dat toch ook niet blijft vervelen. Daarna het geweldige “Hessian Peel” (ook waanzinnig als 5.1 audio mix trouwens op de extra DVD bij Watershed) dat ik volgens mij voor het eerst live hoor. “Häxprocess” is toch een heel mooi subtiel nummer van Heritage met het typische gitaarspel van de band. Met “White Cluster” gaan ze gewoon nog even naar de tijd van het Still Life-album, toen ik ze nog niet eens kende en met het immer sublieme “Deliverence” laten ze de zaal weer in extase achter. Hoop ik. Mij wel in elk geval. Heb er nog nekpijn van. En da’s best knap, want het is vrij lastig headbangen op die lastige riffs aan het einde van dat nummer. Maar goed, ik ken dat hè. (setlist)
Volgend jaar weer een editie begrijp ik. We zullen zien. Met dit soort bands is het toch een leuk tussendoortje, en waarom het niet was uitverkocht (Speedfest een dag eerder wel) is me dan nog een beetje een raadsel…
t-beest 
5 Reacties op “Gezien: Distortion festival, Klokgebouw, Eindhoven”