Gezien: Villagers, Doornroosje, Nijmegen

Villagers werd in 2008 gevormd door Conor J. O’Brien nadat zijn vorige band The Immediate er mee stopte. De volgende dag schreef hij zijn eerste nummer nadat hij met een kater opstond. Ik wist het niet. De kleine Ier vertelde donderdagavond in Doornroosje dat hun vorige show (eind 2010) op datzelfde podium werkelijk een van de beste zou zijn die ze ooit hadden gespeeld. Met een kater. Vanavond zonder kater aldus de frontman, maar wel met hun tweede album {Awayland} onder de arm, dat na afloop kon worden aangeschaft tijdens een drukbezochte signeersessie bij de merchandise.

Niemand had dat album nog gehoord, want het zou een dag later pas officieel uitkomen, maar de band had eerder al wel een paar nummers gereleased van dat album en daaruit bleek dat de Conor en zijn band ook het lef hadden om ook nieuwe dingen uit te proberen. Naast het gebruik van elektronica en psychedelische uitspattingen (“The Waves” bijvoorbeeld) valt het tijdens het optreden vooral op hoe Villagers meer een echte band is geworden en gebruik maakt van meer dan alleen het talent van Conor met zijn gitaar. Ik mag dat wel. Het kunstje nog een keer flikken kan goed uitpakken, maar het kan ook een wat flauwe herhalingsoefening worden. Nieuwe dingen proberen houdt het altijd fris, al is het alleen maar voor de band zelf ook. En ach, Conor heeft sowieso talent in zijn band zitten, dus maak er dan maar gebruik van.

Het concert is op het laatste moment alsnog helemaal uitverkocht, net als vorige keer, waardoor het al lekker gevuld is bij het voorprogramma. Robin Borneman uit Oss kun je ook kennen van Dearworld, maar vanavond is het behoorlijk andere koek met zijn eigen werk op gitaar en een behoorlijk imposante stem. Ik zou het zelf indelen in de categorie ‘melodieuze singersongwriter-muziek’ met hier en daar wat country-invloeden. Ongetwijfeld speelt hij ook nummers van het in 2012 verschenen Home, dat achteraf best een mooi plaatje blijkt, al ben ik geen directe fan van ‘kerels met een gitaar die vriendelijke feel-good muziek maken’. Wat doe je dan bij Villagers, hoor ik je denken. Nou daar zit dan wat meer diepte en souplesse in, maar goed we hadden het hier over het voorprogramma. De sympathie en bijval van het publiek krijgt Borneman vooral bij het de kwis ‘raad een nummer aan de hand van de eerste akkoorden en win een CD’. Leuk gevonden. Waar iemand nog “Hurt” roept bij het eerste akkoord (van Nine Inch Nails, maar vooral ook bekend door Johnny Cash) wordt tijdens het tweede akkoord wel duidelijk dat dat niet klopt. Iemand wint de CD, maar ik herken “Wicked Games” van Chris Isaak pas als hij gaat zingen. Gewaagd zo’n nummer, met van die lange uithalen die Borneman overtuigend en zelfverzekerd de zaal ingooit. Hij krijgt de zaal ineens echt helemaal stil en dat is knap voor een voorprogramma. Leuk ook hoe dankbaar hij daar zelf over is. Hij zegt nog zoiets als: “Je wilt niet weten op wat voor plekken ik soms moet spelen”, en dan is een stille zaal wel prettig, al zal vanavond ook achterin nog af en toe wat storend gekletst worden. Aardig voorprogramma zo, dat aan het einde kan rekenen op een dik applaus.

De Villagers zijn vanavond op volle sterkte met vijf man en beginnen gewoon met een drietal oude nummertjes. De band trapt af met “Set The Tigers Free”, “Home” en “The Pact – I’ll Be Your Fever”. Niet direct mijn favoriete nummers van debuutalbum “Becoming a Jackal”, maar wel zeer aardig uitgevoerd. De band voegt meer toe voor mijn gevoel en een aantal nummers worden net wat anders maar prettig ingevuld. Ergens was ik wel bang voor een overkill ook, want ik heb dat album iets te veel gedraaid ook, maar opvallend genoeg zijn die oude nummer lekker fris vanavond en passen ze goed tussen het nieuwere werk. De opbouw van de setlist is dan ook uitmuntend, met een – in mijn oren – wat zwakker middenstuk. Met “Grateful Song” gaan ze naar het nieuwe werk en dat is een mooi voorbeeld van hoe Villagers toch zijn gegroeid ten opzichte van het vorige album. Wat gebleven is is natuurlijk die prettige stem van Conor die zoals altijd weer prettig goed articuleert (hoe zeldzaam is het dat je de tekst zo makkelijk kunt volgen als je dat wilt) en de uitstekende composities. “Grateful Song” is vol en zwierig en laat Doornroosje gloeien. “Passing a Message” is ook een sterk nieuw nummer met dat frisse ritme en licht dreigende melodieën op een bedje van dat lekkere bandgeluid. “The Bell” is dan ook nog een lekker eigenwijs nummer, maar dan sluipt er ook zo langzamerhand wat routine in de setlist met de oudere nummers en wat nieuwe nummers die er voor mijn gevoel niet direct uitspringen (‘My Lighthouse” en “Memoir” bijvoorbeeld).

Zo tegen het einde van de reguliere set eindigt de band gelukkig erg sterk. Na het aardige “Nothing Arrived” kom ik in mij oh zo gewenste extase met een fantastische live-uitvoering van “The Waves” dat in eerste instantie wat organischer en minder elektronisch klinkt dan op de plaat maar heerlijk uitmondt in een woeste uitspatting. Bam! Met een heerlijke uitvoering van “Ship of Promises” zet de band hier een uitstekend punt achter de gewone set. In de toegift begint Conor solo met gitaar met “That Day” en laat nog even horen hoe briljant hij alleen met gitaar kan zijn. We keren na de lichte chaos dus weer terug naar rust, subtiliteit en intimiteit, terwijl de zaal ademloos luistert in opperste stilte. Prachtig. “In A Newfound Land You Are Free” (van het nieuwe album maar al vaker live gespeeld) is een prachtig nummer dat Conor samen met de toetsenist speelt en minstens zoveel indruk maakt. Klasse. Je voelt de bewondering in de zaal. Met “On A Sunlit Stage” nemen ze dan afscheid van het publiek en sluiten daarmee een prima avond af, dat bij vlagen weer briljant was en bij momenten ook wat minder kon raken. Zo had ik ook zeker een andere uitsmijter gekozen, maar ik mag niet ontevreden zijn. Nou ja, ik had “I Saw The Dead” nog wel willen horen, maar dan ben ik een kniesoor. En dat nieuwe album heeft ook weer prachtige stukken en wat mindere songs. In die zin is het nieuwe album en het concert van vanavond wat wisselvalliger dan ik misschien had gedacht of gehoopt, maar Villagers is uiteindelijk nog steeds een act van grote klasse.

Andere reviews: ROAR / Jimmy Alter