Gezien: METZ, Merleyn, Nijmegen

En ineens was daar METZ, dat vorig jaar met een kort maar krachtig plaatje menig muziekliefhebber in extase wist te brengen. Met je debuut direct doorstoten tot menig jaarlijstje, een prestatie van formaat voor dit uit Toronto afkomstige trio. Nou ja, er waren ook tegengeluiden, zoals onder deze (overigens treffende) recensie van File Under, maar het is natuurlijk wel lekker hip om weer eens een nieuw (nou ja, ze bestaan al langer) en opwindend bandje te ontdekken met z’n allen, en ik vond het ook wel aangenaam luid en doeltreffend. Het was eigenlijk alleen nog de vraag hoe ze deze intensieve noiserock/punk op het podium zouden uitserveren.

Doornroosje wist de band te strikken voor een optreden in Merleyn (het kleinere podium in de binnenstad van Nijmegen), maar Paradiso in Amsterdam zou een dag eerder de Nederlandse primeur beleven (verslagen: hier, hier, hier en hier). Mooie kans dus om in eigen stad luttele maanden na het uitkomen van het album de band eens live te kunnen gaan bekijken.

Hoewel Merleyn normaal gesproken niet heel vroeg begint (volgens mij doordat de buren dat niet fijn vinden; van die herrie als mensen zitten te eten), is het in het begin van de week blijkbaar wel mogelijk om op tijd te beginnen (de zaak ernaast zit dan dicht denk ik). Da’s wel zo fijn voor treinreizigers, waardoor die ook nog op tijd terug naar huis kunnen. Zelf ben ik op de fiets en kom tegen 20:45 aan. De rij voor de deur vlot niet erg en Blackup is inmiddels al aan het voorprogramma begonnen. Zo op een afstandje klinkt het als vrij standaard rock, een beetje in de hoek van stoner met een zweem punk. Zodra ik dan toch de zaal inloop met een vers getapt glas bier in de hand, gooi ik toch ook maar even de oordoppen in. Het geluid staat goed en hard, zoals dat hoort, maar mijn fijne oordoppen laten genoeg door om de juiste beleving te krijgen zonder dat mijn trommelvliezen schade hoeven te maken, terwijl het geluid er ook alleen maar beter van wordt (is mijn ervaring). Bijzaak. Terug naar Blackup. De band is ontstaan in 2009 en komt uit het Belgische Gent (lees ik achteraf, vandaar die Belgische tongval) en de vier heren staan daar energiek (het meest gebruikte woord bij rock en metalbands gok ik) te spelen op het podium. Rechttoe-rechtaan (punk)rock-‘n-roll, maar wel met een lekkere vibe. Catchy nummers en bij vlagen melodieus genoeg, met af en toe ruimte voor een fijn instrumentaal intermezzo. Misschien een tikkie ongevaarlijk maar wel een lekkere binnenkomer.

METZ start gewoon in het pikkedonker. Later in de set krijgen we nog een tafereeltje mee waarbij zanger/gitarist Alex Edkins ligt te dollen met de lichtman, als hij aangeeft niet te kunnen starten in het donker, het licht aangaat, hij zoiets roept dat je voor 10 dollar ook geen fatsoenlijke lichtman kunt krijgen en het licht prompt weer uitgaat. Anyway, METZ start inclusief een extra aanloopje furieus met “Knife In The Water”, dat eigenlijk direct de toon zet. De instrumenten staan op oorlogssterkte en met name de bas zoemt ongenadig hard en helder de zaal in (nu sta ik daar ook vlakbij, dus dit kan ook een licht verstoord beeld.. eh geluid geven bij ondergetekende). Ietwat dof in het begin, de drums lijken nog een beetje onder te sneeuwen, en ook de gitaar had ietsie feller in de mix gemogen, maar misschien sta ik dus niet ideaal. Het licht dat voornamelijk van onderen schijnt geeft wel een apart beeld van de band op het podium, maar van een lichtshow is verder geen sprake. Rammen! Daar gaat het om. Puntige liedjes die met een behoorlijk brute kracht de zaal in worden geslingerd. Alex Edkins is zo’n beetje de wiskundestudent met zijn bril en kort haar, maar zweet al na een nummer als een otter. De bandleden bewegen überhaupt als een gek en mijn compacte camera kan het simpelweg niet bijhouden op afstandje. Bassist Chris Slorach (die sinds 2011 bij de band zit) is de meest gespierde van het stel met zijn brede kaaklijn en dikke biceps. Ook hij maakt er een korte maar intensieve workout van. Drummer Hayden Menzies is een beest (cliché-opmerking, maar goed) en ramt de boel vakkundig aan elkaar. Alleen het publiek is wat gematigd en danst niet heel hard mee, op wat enkelingen na voor het podium. Raar eigenlijk om dat contrast te zien tussen band en publiek.

Na “Negative Space” en “Get Off”, wordt “Dirty Shirt” genoemd als een van recentere werkjes, nadat de zanger nog even meldt hoe blij hij is om in “this amazing city” te spelen. Uiteraard. De zanger praat toch regelmatig met het publiek. Tegen het einde van de set wordt “Wet Blanket” genoemd als laatste nummer. Het komende jaar gaat de band veel spelen en zullen vast nog wel een keer terugkomen. “Maybe we will have more songs to play by then right? We only got one record, I’m sorry. I’m sorry. We’re lazy too, so that doesn’t help.” En ach, het hele album wordt gespeeld en dan zijn ze inderdaad al na 35-40 minuten klaar, maar wat geeft het. Overigens vind ik “Wet Blanket” vanavond het lekkerst zo live, als de band op het hoogtepunt lijkt en het geluid goed, helder en bezwerend werkt. Maar ook toegift “Rats” hakt er nog even lekker in.

Goed, echt vernuftig en muzikaal hoogstaand is het misschien niet (ze vallen nog wel eens terug op hetzelfde truukje), maar het gaat om het effect dat ze er mee bereiken en dat is gewoon goed. Het beukt, zaagt, sloopt. Het pompt vaak tussen twee akkoorden/tonen met heerlijke breaks, distortion en feedback. Dikke noise als vette jus op boerenkool. Doeltreffend goed in eenvoud en simpelweg raak. De korte energy boost die je soms verlangt. Dat was METZ vanavond.

Andere reviews van dit concert: ROAR E-Zine / Rockportaal

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=J_6QUKfdpzU&w=400]