Gezien: Ufomammut, Merleyn, Nijmegen

De Italiaanse band Ufomammut was een van de hoogtepunten op het Roadburn Festival in Tilburg in 2011, waar ze naar verluidt het succesvolle album Eve speelden. Doet me er overigens aan denken om volgend jaar toch eens eindelijk een keer dat fijne festival te bezoeken (elk jaar staan daar toch wel weer een blik interessante bands). Op festival de-Affaire (dit jaar omgenummerd naar het Valkhof Festival) in Nijmegen in 2012 mocht de band het avondje FortaRock openen. Ondanks het frisse en regenachtige weer was het een memorabel optreden, hoewel je dit soort muziek nog beter kunt ondergaan in een donker hol met van die geinige videoprojecties op de achtergrond. Bijna was ik nog speciaal naar Utrecht gereden vorig jaar toen de heren daar in EKKO stonden, ware het niet dat de keuze viel op een optreden aan de andere kant van de stad. Goed dus dat ‘partners in crime’ FortaRock en Doornroosje zorgden voor een nieuw bezoek van de band aan de eigen stad. Bovendien een mooi alternatief voor de Koninginnenacht (okay, een dagje te vroeg dan).

Altijd een  mooi moment als de bandleden het podium opstappen. In de (overigens goed gevulde) zaal van Merleyn moet je dan noodgedwongen door het publiek heen lopen. Dat ze dan wat gelaten hun plekje opzoeken en wel erg kalm hun apparatuur inspecteren zal misschien te maken hebben met hun optreden in London (Desertfest) een dagje eerder. Dat reizen lijkt me best vermoeiend. Maar goed, ik heb het ze niet gevraagd. Ufomammut staat ook wel bekend om de langzame opbouw van hun nummers en zodra de band de registers dan eens flink opentrekt, tolt er alsnog een flinke pot energie vanaf het podium door de zaal. Mooi is in dat kader hoe kenmerkend de gitaristen heen en weer bewegen op die dikke, lome, zware, zuigende gitaarerupties of knallende riffs. Bassist Urlo, met zijn priemende ogen en Catweazle-uiterlijk, neemt de mooiste poses aan, gooit regelmatig zijn hoofd achterover en zingt/roept/schreeuwt de (spaarzaam aanwezige) zang door de microfoon. Gitarist Poia is druk met zijn vele effectpedaaltjes waar dan ook de meest brute en prettig verstoorde tonen worden uitgekotst terwijl hij af en toe met wat pedaaltjes aanvullende tonen toevoegt. Drummer Vita slaat de boel nauwkeurig aan elkaar en zo vlak voor het podium voelen die drumslagen als prettige SM voor je oren.

De aandacht ligt vanavond – niet geheel verrassend – op het ORO tweeluik Opus Primus en Opus Alter waarmee ze vorig jaar al goede sier maakten. Lange en bezwerende nummers in de categorie sludge-, stoner- en doommetal in een psychedelisch jasje. Dat die lange nummers niet gaan vervelen in – pak ‘m beet – anderhalf uur is verdomde knap. De nodige variatie zit ‘m in de prachtige opbouw, de fijne psychedelische effecten en de rustpunten tussen de nodige imposante uitbraken van geweld. Bovendien vind ik het wel prettig dat ze op gezette momenten het tempo veranderen, waardoor er de nodige dynamiek in blijft zitten. Daarbij hebben ze ook het vermogen om je in een prettige trance te brengen waarbij de tijd geen absoluut gegeven meer blijkt te zijn. Een fysieke ervaring ook zo vlak voor het podium, waarbij de basbox weer zorgt voor een aangename massage van het lichaam. Ufomammut live ondergaan is een behoorlijke pluspunt bovenop de toch al niet zulke misselijke albums. Dat de rest van het publiek het ook allemaal goed verteert blijkt wel uit de flink meeschuddende hoofdjes en de joel- en klapmomenten zodra de band daar eens een keer de ruimte voor geeft (ze spelen de boel mooi aan elkaar). Er schiet na afloop maar 1 woord door mijn hoofd: moddervet. Misschien niet de meest originele beschrijving, maar wel de juiste. Topband.