Gezien: Suuns, Doornroosje, Nijmegen

Het is dan eindelijk een beetje zomer aan het worden en dat merk je dan op een gegeven moment aan het aantal clubshows. Die zijn er dan niet of nauwelijks, bands spelen dan voornamelijk op festivals. Terwijl vorige week woensdag nog het laatste druilerige dagje werd verdreven voordat het lekkere weer er dan echt aan zat te komen, zat het seizoen er in Doornroosje ook zo’n beetje op, met een fijne laatste afsluiter in de vorm van Suuns uit Montreal uit Canada. In 2011 stond de band nog op Lowlands (hier nog twee FIY-filmpjes van dat optreden via 3voor12) in die hete en benauwde koektrommel van een X-Ray. Met het – zoals dat heet – goed ontvangen debuutalbum Zeroes QC uit 2010 was dat genoeg aanleiding om daar te gaan kijken. Boeiend, maar toch kwam het daar niet helemaal lekker uit de verf, geen ideale geluidsmix daar en de festivalsetting vond ik wat storend, dus wilde ik de band nog wel een keer in de herkansing zien. Een dag voordat we ultravroeg op moesten staan om naar Rock Werchter te vertrekken, kon ik dit buitenkansje in de buurt toch niet laten lopen.

In het voorprogramma de Spaanse Lucretia Dalt, die vorig jaar ook op Le Guess Who stond geprogrammeerd. De bas, zang, laptop, keyboard en sample-apparatuur bedient ze allemaal in haar eentje en dat feit alleen al is heel knap. Langzaam opgebouwde klanktapijten worden op het publiek afgevuurd in een bijna triphop-achtige sfeer, waarbij ze haar stem of gitaarpartijen regelmatig opneemt en laat doorlopen met haar loopknopjes die ze op de vloer bedient met haar voeten. De lange en licht experimenteel aanvoelende composities zijn doorgaans ingetogen met subtiele climaxen. Mysterieus en/of zwoel, meestal op een bedje van lome ritmes. Je moet er maar voor in de stemming zijn, maar zo vooraan het podium kan ik er prima in meegaan. Bovendien is er genoeg te zien, want hoe flikt ze dit nu allemaal in haar eentje. Mooie aparte opening van de avond. (En als je het zelf eens wilt horen check b.v. Waste of Shame op YouTube of Google zelf eens).

Suuns was anderhalve week ervoor nog te zien op het nieuwe Best Kept Secret-festival in Hilverbeek (dat doet er verder niet zo heel veel toe, maar daar was ik niet bij, dus ik was blij met deze kans). Met Images Du Futur leverde Suuns dit jaar alweer zo’n intrigerend plaatje af dat niet echt makkelijk in een hokje te stoppen is. Categorie ‘lekker vaag bandje’ noemden we het dan ook van tevoren. Soms echt vervreemdend en lastig te volgen, maar meestal intrigerend. Bij vlagen treiterend langzaam of pikdonker met een knappe spanningsboog naar opbloeiende nummers en/of stukken die zowel dansbaar kunnen zijn of subtiel uit de bocht kunnen vliegen. Eigenwijze electronica, drukkende beats, dromerige en wat monotome zang,  krautrock, psychedelische muziek, kietelende of schurende gitaren; Suuns heeft een aardig gevoel voor afwisseling, al hoor je dat er niet altijd aan af. De band opent vanavond met “Red Song”, een soort van B-kantje (kun je daar tegenwoordig nog van spreken?) van de single “Bambi b/w Red Song”. Het nummer “Bambi” wordt dan daarna gespeeld, dat overigens wel op de nieuwe plaat staat. Met “Powers of Ten” gaan we verder met dat nieuwe album met een zangpartij die me ineens ergens ook wel aan Karl Hyde van Underworld doet denken. Met “Armed for Peace” gaan we terug naar Zeroes QC met de wat harder schurende gitaren in de bijzondere mix met stuwend toetsenwerk. Het geluid staat goed in Doornroosje en daarmee komt het allemaal een stuk beter over dan toen ik het in 2011 wat verder achterin de X-Ray op Lowlands meemaakte. En dat is een stuk fijner. Absoluut hoogtepunt is het groovende en live mooi uitgebouwde “Arena” dat het publiek van Doornroosje duidelijk in beweging krijgt. “Edie’s Dream” vind ik dan wat raar geplaatst na zo’n oppepper, het nummer is wel lekker sloom en droog maar het haalt de vaart er ineens wat uit, terwijl het zo los best een mooi nummer is. “2020” slaat dan ook goed aan, een van de prijsnummers van het nieuwe album. Zo wordt er een mooie mix gespeeld tussen de twee albums, waarbij “Pie IX dan in de toegift wordt gespeeld waar ik toch eerder  “Sweet Nothing”  had verwacht (en gehoopt als uitsmijter). Maar dan toch. Suuns is live een fijne en eigenwijze band, die de verschillende stijlen doorgaans coherent en smaakvol aan elkaar weet te plakken. Een prima afsluiter van het seizoen voor Doornroosje.

Zie ook een review van ROAR E-Zine.