Gezien: Rock Werchter – dag 3 en 4

ZATERDAG

De zaterdag van Rock Werchter. We zitten gelukkig pas op de helft. Na de mindere dag op vrijdag belooft de zaterdag zo ongeveer de beste dag van het festival te worden. Zoals altijd staan we weer fris en fruitig (nou ja, niet echt) op het festivalterrein voordat de eerste bands beginnen.

Trash Talk begint de dag in elk geval lekker furieus, ook al is de tent nog maar magertjes gevuld. De Amerikaanse hardcore punkband laat er geen gras over groeien. Dit gaat om vooral ook om het effect en de gimmick van metal: raggen met die handel en alles wat bij een metalact hoort. De korte nummers zijn enorm strak gespeeld, maar ergens heeft het ook wel de diepgang van een bakvis. Maar effect heeft het zeker. De zanger springt direct in het publiek en zal het grootste deel van het optreden in of op het publiek begeven, in plaats van op het podium en sleept zo het aanwezige publiek mee. Crowdsurfen, moshpits, circle pits, sit-downs, weet ik veel. Alles komt in een moordend tempo langs. En zo is er genoeg te zien en te horen, ook al is alles lekker effectbejag, een beetje hete peper kan zo’n festival altijd wel gebruiken.

Dan is het wel even schakelen naar SX dat in de andere tent (Klub C) de dag mag openen. De band speelde ooit op Oddstream in Nijmegen, het eerste optreden van ze in Nederland als ik het me goed herinner. De enige editie met muzikaal vertier van dat festival ook, maar goed. Toen stonden er niet meer dan een mannetje of 25 te kijken naar deze zwoele elektronische band uit België. Met de dromerige synthpop is eigenlijk fijn en rustig wakker worden op de zaterdag (okay, Trash Talk deed het wat ruiger), met de mystieke en gevatte stem van de blonde schone Stefanie Callebaut. Waar vooral “Black Video” het prijsnummer en de hit is op de plaat, weet SX hier ook met een hoop andere nummers te overtuigen. Meer nog dan op de plaat zelf overigens. Zo is “Strange Fruit” mooi ingetogen (een cover, maar van wat eigenlijk?) waarbij Callebaut op de knieën zit, en ook “Gold”, “Arche”  en “Graffitti” kun je als hoogtepunten aanstippen in een verder mooie en licht mysterieuze show om rustig van te genieten en lichtjes mee te deinen. Beter dan verwacht zelfs.

En dan nog weer heel iets anders. Graveyard staat op dit tijdstip natuurlijk wel op een heel groot podium voor een niet al te vol veld, maar de muziek van deze bebaarde/besnorde mannen blijft ook op dit podium met gemak overeind. De jaren zeventig beleven hier weer opnieuw een hoogtepunt. Veel nieuws krijg je dan niet voorgeschoteld (ik zag ze al eens op de-Affaire in Nijmegen en Doornroosje, moest ze missen op Lowlands 2012, en ze spelen in het voorprogramma later dit jaar van Soundgarden). De Zweedse hardrockband lijkt dus zo uit de teletijdmachine van Professor Barabas te stappen uit de jaren zestig en – vooral – jaren zeventig, kwa muziek en uiterlijk. ‘Een smakelijke marinade van bluesrock en sixties psychedelica’, aldus de website van het festival, en zo is het natuurlijk. Rock en blues zoals het bedoeld is. Ook hier niet superorgineel (denk aan Led Zeppelin of rauwige bluesbands) maar wel enorm goed uitgevoerd.

Het Engelse Disclosure is dan vooral op de achtergrond te volgen (beetje dance op vroege dit tijdstip zeg, het brengt toch nog opvallend veel publiek op de been), waarna nog een fijn stukje Stereophonics op de achtergrond op het grote veld wordt bekeken. Een van de weinige bands die me nog wel aardig kon boeien toen ik laatst de stream van Pinkpop aan het volgen was. De Britse band is misschien niet de grootste wereldband geworden, maar ze hebben wel een aantal aardige platen en fijne nummers in het repertoire. (setlist)

Dan slaan we het e.e.a. aan hiphop/rap en ander ongedierte over (sorry, je kunt niet overal van houden) en gaan we weer aan de slag bij de Schotse indierockband Django Django (woonachtig in Londen), dat vrolijke bandje uit met die frisse songs en kekke (Beach Boys-achtige) koortjes. Ze stonden natuurlijk ook op Lowlands vorig jaar, maar daar was ik nogal ontevreden over de geluidskwaliteit. Althans, waar ik stond dan. Vandaag in de Barn-tent is het een stuk beter, al duurt het een tijdje voordat de geluidsmix echt lekker door mijn oordoppen heenklinkt. “Hail Bob” en “Storm” klinken dan wat wollig, maar niet zo erg als op Lowlands. “Default” is de instant hit die ook in België voor een opwindend moment kan zorgen, en met “Wor” en “Silver Rays” wordt de set fijn in wat hoger tempo afgesloten. Een goede keuze. Al met al vind ik het een fijn optreden, met een prima vrolijke band – vooral de grijns van Tommy Grace lijkt het hele optreden niet weg te slaan. (setlist)

Vervolgens zien we nog even een paar nummers van Nick Cave & The Bad Seeds op het hoofdpodium. Te weinig tijd om hier voor het podium te gaan liggen, dus we zien maar weinig van achter op het veld. Veel kan ik er dan niet over zeggen, maar het klinkt me minder subtiel dan ook me had voorgesteld (het laatste album is toch prima) en ook Nick Cave zingt wat geforceerd en schreeuwerig. (setlist)

Tame Impala is dan een van de hoofdacts van het festival voor mij. Volgens mij is het nu al de zoveelste keer dat de eerste helft van een concert van deze psychedelische popfanaten uit Australië niet helemaal optimaal is naar mijn smaak, maar gelukkig wordt dat een stukje beter in de loop van het optreden. “Music To Walk Home By” is dan wel aardig, maar er staan betere nummers op het in 2012 uitgebrachte album Lonerism wat mij betreft. Hetzelfde geldt voor “Alter Ego” van de vorige plaat. “Mind Mischief” is dan wel leuk op het laatste album, waarbij de flangereffecten je om de oren vliegen. Goed. Tame Impala is natuurlijk ook wel lekker loom soms hè. “Solitude Is Bliss” is eigenlijk het “hitje” dat dit keer best aardig wordt gespeeld (beter dan de vorige keren dat ik het live zag, maar nog steeds een tikkie te sloom vind ik), waarna “Keep On Lying”  best wel weer aardig is om je – eh – in te verdrinken. “Endors Toi” is dat ook, net iets fijner zelfs, en ook van de nieuwe plaat. “Why Won’t You Make Up Your Mind?” is dan het aardige tussendoortje dat weer van InnserSpeaker komt. Hoogtepunt van de set is dan het heerlijk uitgesponnen “Half Full Glass Of Wine” waar ik dan echt weer even euforisch van wordt (staat op een EP ergens dacht ik, niet eens op een van de reguliere albums) en het heerlijk doorstoempende “Elephant” van het nieuwe album Lonerism. Enfin, uiteindelijk eindigt de band met het heerlijke “Apocalypse Dreams” van Lonerism waarna het concert er alweer opzit. Sjezus. Nu al? Dan mis ik nog wel het geweldige “Jeremy’s Storm” dat blijkbaar niet meer op de setlist staat (boe!). En waarom zetten ze niet eens “I Don’t Really Mind” op de setlist met die overweldigende spacy en rondzingende synthesizer. Mja, je kunt het niet altijd hebben zoals je het hebben wilt. Toch een goed optreden, beter dan veel bands die hier ook op een podium iets lulligs staan te doen. Toch kan de band nog meer live doen met het materiaal dat ze hebben. Niet dat ze alles moeten spelen wat ik goed vind, maar volgens mij moeten ze eens wat clubshows geven van een uurtje of twee (of meer) met daarin veel meer ruimte voor spacy jams en improvisatie. I have a dream… (setlist)

De eerste keer James Blake live was ook op Werchter in de (inmiddels opgedoekte – haha leuke woordspeling) Pyramid Marquee. Altijd lastig, zo’n artiest op een festival, want James Blake heeft naast zijn ‘niet zo heel subtiele’ basklankapparaatje ook hele subtiele stukken op piano en zang op het programma staan. Zou dan wel fijn zijn als het publiek een beetje zijn of haar mond houdt. Dat gaat vandaag ook wel aardig, al is niet iedereen achterin bezig met de band op het podium. Het blijft wat vreemde muziek van deze Brit aan piano die me bij vlagen toch kan boeien. De apart zang, beetje hoge stem, de ingehouden klanken, de mooie piano, die bassen uit een doosje die je neusvleugels mee laten resoneren, en de vlagen dansbare beats (vandaag is er een drummer bij). “Limit To Your Love” (cover van Feist) kan (natuurlijk) op de meeste respons kan rekenen, maar een handvol andere nummers maken zeker ook indruk. (setlist)

Vervolgens blijven we wat hangen in het gras en zien nog dat er bij Goose toch nog een hoop mensen gaan kijken in de Klub C-tent. Niet gek, de Belgische electrorockband is hier natuurlijk uitermate populair. Toch gaan we op tijd richting Rammstein op het hoofdpodium. De show is hetzelfde als op FortaRock een paar weken eerder, en die viel zeker niet tegen. Veel show en vuurwerk natuurlijk, maar ook opvallend veel lekkere oude stoempende (noem het industriële) nummers. Ook hier is het geluid prima, al lijkt het af en toe iets te verwaaien, ondanks dat het niet echt waait. Het lijkt er op alsof het volume af en toe wat varieert wat meer naar achteren op het veld, getuige het feit dat ik af en toe mijn oordoppen in wil doen, om ze even later weer uit te willen doen om wat meer impact te krijgen. Enfin. De show begint weer met “Ich Tu Dir Weh” en zanger Till Lindemann die op een plateautje met vallende siervuurwerk vanaf de nok van het podium naar beneden komt zetten. Daarna stoempen de heren lekker door met  “Wollt ihr das Bett in Flammen sehen?”, “Keine Lust” en “Sehnsucht”. Vrijwel elk nummer heeft de nodige special effects met vlammenwerpers en ander vermakelijk vuurwerk, maar ook de lichtshow en de podiumaankleding is weer fantastisch verzorgd. Hoogtepunt is misschien wel bij “Du Hast” als het vuurwerk mooi op elkaar aansluit en ook nog even vanaf het hoofdpodium richting de geluidstoren en weer terug gaat, waarna het op het podium ook weer een vuurwerkregen initieert. Met “Ich Will” wordt de reguliere set afgesloten om in de toegift nog een mooie en gewaagde pianoversie van “Mein Herz Brennt” te brengen, waarna bij “Sonne” het grote kruis op het podium ontvlamt. Met “Pussy” (het lekkere flauwe nummer, niet hun beste ook) sluiten de heren een uitstekende show af, waarbij Lindemann uiteraard weer liters wit schuim over het publiek spuit. Rammstein is de ideale afsluiter van een heel aardig dagje Werchter (misschien wel de beste dag), met een spectaculaire show en prima muziek.

ZONDAG

Het is de vierde en de laatste dag op Rock Werchter. Dat voelt toch altijd een beetje als een bonus, zeker als je het vergelijk met het driedaagse Lowlands. Misschien is vier dagen ook wel lang zat, want de energie raakt op, evenals de bonnetjes. We starten vandaag maar met Youth Lagoon in de Klub C-tent, die op deze laatste dag nog maar magertjes gevuld is, al is dat niet gek als je daar als eerste band staat.  De band is eigenlijk het soloproject van de Amerikaanse muzikant Trevor Powers. Vandaag zien we hem met zijn behoorlijke haardos op het podium staan achter de keyboards, aangevuld door een bassist, drummer en gitarist. De dromerige set past vandaag wel mooi als opener van die tent met die fijne melodielijnen en een aantal aardige muzikale intermezzo’s die langskomen. De scherpe zang van Powers zelf is eigenlijk niet heel prettig en dat leidt net iets te veel af van deze verder licht psychedelische dromerige muziek, dat bij momenten ook wel erg sloom overkomt. Opvallend is op een gegeven moment als een hoop jonge meisjes zo’n 25 meter van het podium er maar bij gaan zitten (ja het is warm, ja we zijn nu al moe). Youth Lagoon heeft potentie, maar sust je ook soms in een diepe slaap.

Matthew E. White stond dan ook nog op mijn lijstje aangevinkt, maar valt me toch tegen. Met name “Big Love” is een heerlijk nummer op de plaat met die ingehouden swing en finesse. Van enig diepgang of magie is er live dan te weinig te merken. Hier staat een wat soft country-achtig bandje met een paar simpele nummertjes (en een aantal covers) die verder niet heel veel om het lijf hebben. “Big Love” valt binnen de set niet eens op, terwijl het thuis juist dát nummer is dat ik maar steeds maar weer opzette. Vreemd. Verder is het wel een vrolijke vriendelijke baardmans deze meneer White, en de band is gemoedelijk, net als de muziek, dus hard weglopen hoeft ook weer niet. We ondergaan het gewillig. (setlist)

We blijven hangen op dit stuk terrein en keren terug in The Barn voor een van die hypebandjes van het moment: Haim (BBC Sound of 2013). Sowieso wel weer eens leuk een meidenband op het podium te zien (met een mannelijke drummer, dat wel), dus dat is alvast een bonuspunt. ‘De ontbrekende schakel tussen Destiny’s Child en Fleetwood Mac’ worden ze deze dames uit Los Angeles wel eens genoemd, of de muziek: ‘nu-folk-meets-nineties-R&B’. De drie dames staan zelfverzekerd op het podium en kletsen voluit met het publiek. Zo nieuw zijn ze dan ook weer niet, de formatie van de groep gaat toch al terug naar 2005/2006. De drie dames vooraan zijn muzikaal, zingen allen (ook in koor) en wisselen nog wel eens van instrument (keyboard, gitaar) en de (soms lekker catchy) liedjes zijn doorgaans in orde. Er zit hier en daar ook meer venijnig gitaarwerk in dan ik me kan herinneren van de plaat (al hebben ze nog steeds geen volledig debuutalbum uit), al is het allemaal ook weer niet zo vernieuwend als dat je van zo’n hype misschien kan of wil verwachten. Fris optreden toch en beter dan ik op voorhand had verwacht. Ook grappig, de meningen lopen nogal uiteen van de Belgische serieuze pers; van een schamele éénster tot viereneenhalf (zie hier en hier)

We gaan maar eens kijken bij de 22-jarige Britse singersongwriter Tom Odell, de nieuwe blonde held van veel tienermeisje gok ik. Een jongen met een hele aardige stem en lekkere softe pianonummertjes. Zwijmel zwijmel. Nou goed, echt hard wegrennen doen we ook niet, dus deze powerballads zijn blijkbaar op zich ook weer niet heel slecht. Dat hij goed naar Elton John heeft geluisterd is hier en daar best te horen. “Another Love” knalt er natuurlijk goed in bij het publiek en de meisjes zie je bijna gelukzalig ehm.. nou ja, je snapt wat ik bedoel. De cover “Honky Tonk Woman” wordt gespeeld met de mededeling dat hij volgende week (13 juli) in het Hyde Park in Londen speelt als voorprogramma van The Rolling Stones, dus dat past mooi in de set.

Vervolgens is het al enorm druk bij de Britse indierockband Alt-J, net zoals op de afgelopen editie van Lowlands eigenlijk, dus blijkbaar is de hype hier in België ook doorgedrongen. Niet gek natuurlijk, aangezien veel gerenommeerde media debuutalbum An Awesome Wave vorig jaar ook bovenaan de jaarlijstjes hadden staan. De tent puilt uit, het is inmiddels onwijs warm geworden, dus we zoeken een plekje in de schaduw terwijl we het geluid nog behoorlijk goed kunnen horen uit de tent. Gek genoeg klinkt het daar beter dan toen op Lowlands vind ik, dus ik vind het allang best. Effe lekker zitten in het gras. Nu is Alt-J best een aardige band met een aantal aardige nummers, kenmerkende samenzang en een eigen geluid, maar 50 minuten lang vind ik wat te lang voor deze band, daarvoor zijn er wat te weinig nummers die me echt aanspreken en ontbreekt het gedurende de set ook aan wat afwisseling. Geef mij Django Django dan maar als hippe nieuwkomer met fijne koortjes. (setlist)

Terwijl de zon dan langzaam wat lager zakt is het nog steeds wel heet in de zon, vermijden we Passenger in de andere tent, en wachten we op hetzelfde plekje op Of Monsters And Men. Beetje guilty pleasure ook deze band, die zo buiten de tent ook weer klinkt als het zoveelste indiefolkbandje, maar ik weet van het optreden in Doornroosje dat het ook wel iets meer is dan simpel volksvermaak. Maar dan moet je toch dichter bij het podium gaan staan blijkbaar. Ik moet er toch aan denken, hoe een band overkomt door de grootte van het podium, waar je als publiek staat, hoe het geluid is afgemixt en hoe je zo soms een verkeerde conclusie kan trekken. Werchter heeft echter standaard het betere geluid ten opzichte van b.v. Lowlands en dat is best knap, mits je een beetje in het midden staat, bij voorkeur rond de P.A.. Enfin, vandaag is het lekker als achtergrondmuziekje in zo’n spaarzaam stukje schaduw, dus ik vind het allang even best.

Asaf Avidan is gewoon ramptoerisme op voorhand. Ik kende eigenlijk niets van hem (ja “One Day / Reckoning Song” in de remix) en ik was dan ook vooral benieuwd hoe dat er uit ziet; zo’n kerel met een stem van een oud wijf (ook wel met Janis Joplin en Robert Plant vergeleken). Nee echt! En echt! Het is echt! Goed, beetje flauw misschien, de jongen kan er ook weinig aan doen (of zou hij er toch een bepaalde techniek in gooien?). Hij is wel de eerste Israëlische artiest op het festival, zo lees ik later, en hij brengt een aardige mix van pop/blues/rock/folk. Minder excentriek dan verwacht (waarom verwacht ik dat dan hoor ik je denken, weet ik eigenlijk ook niet), niet slecht (soms echt goed ingeleefd, en Avidan zelf is zeker enthousiast op het podium), maar ook niet super bijzonder verder. Bij “One Day / Reckoning Song” wordt het publiek dan echt wakker, maar deze – bijna – akoestische versie is natuurlijk minder vet dan de remix die uiteindelijk een grote hit werd.

Met Depeche Mode gaan we weer terug naar de jaren negentig. Samen met Blur een band die ik nog nooit had gezien, dus ik was wel eens benieuwd. Volgens mij heb ik in 2009 of zo nog wel eens overwogen op de band de gaan bekijken op Pinkpop, maar toen zegde de band af en had ik weer eens naar Krezip moeten kijken. Gelukkig is er de herkansing op Werchter (op 7 december staan ze ook in Ziggo Dome, maar dat is al uitverkocht). Zo’n greatest hits festijn als bij Blur wordt het niet helemaal, daarvoor stopt Depeche Mode ook een aantal nieuwe nummers in de setlist. Dat deze minder aanslaan bij het publiek is dan ook nog wel begrijpelijk, maar feitelijk is er verder ook weinig mis met het optreden. Zo heet de Britse band ons welkom met “Welcome To My World”, best een fijn nummer van het nieuwe album Delta Machine (al vind ik het verder geen legendarische plaat geloof ik), waarna ook het tweede nummer “Angel” vandaag als tweede op de setlist langskomt. Met “Walking In My Shoes” gaan we dan wel het verleden in. Klinkt lekker live. Met zo ongeveer alleen een videowall op de achtergrond (en de twee synthesizers op een verhoging) is de aankleding verder karig, maar wel doeltreffend (en ook David Gahan is op dreef, ziet er nog goed uit, en draait soms grappige pirouetjes). Zo zijn de levensgrote plaatjes/video’s van de honden tijdens “Precious” leuk om te zien en komen er genoeg andere videobeelden langs. “Enjoy The Silence” is de hit die er goed inknalt (met opgerolde lenige dames op de videowall), terwijl “Just Can’t Get Enough” heel aardig is, maar niet zo goed als de live-versie die destijds zo’n grote hit werd. Dan mis ik nog wel “People are People” en zakt de set hier en daar echt in, maar gemiddeld was het een fijne kennismaking met Depeche Mode live. Volgende keer helemaal in het donker graag.  (setlist, Enjoy The Silence)

Dat (het eveneens Britse) Editors het grote Werchter mag afsluiten is toch een best een beetje opvallend of niet? De band stond er immers al twee keer eerder in de afgelopen drie jaar, dus waarom nu alweer. En is Depeche Mode nu niet juist een voorbeeld voor de Editors? En zijn ze dan echt al zo groot dat ze kunnen afsluiten? Misschien is het wel een goede repetitie voor de band, want gezien het laatste album van de band gaan ze richting stadionrock met grote gebaren. Kunnen ze alvast mooi oefenen. Het vuurwerk dat ze afsteken tijdens de show slaat soms lekker als een tang op een varken. Ik herinner me dat het meeste vuurwerk een keer bij een rustig nummer werd afgestoken. Ze zouden toch eens naar Rammstein moeten kijken hoe je dat beter kunt timen, nu leek het een willekeur van vuurpijlen buiten het podium en wat vlammenwerpers op het podium. Maar goed. Editors vallen eigenlijk niet tegen, ik had ze dan ook al een tijd niet gezien, maar ze passen best aardig op dat grote podium. Zonder gitarist Chris Urbanowicz overigens maar wel met een nieuwe gitarist en toetsenist. Daarmee klinken ze misschien ook wel wat voller. “Papillon” klinkt in de toegift echt geweldig en knalt over het veld terwijl iedereen meedanst. Jammer eigenlijk dat ze dan “Honesty” er nog achteraan gooien als afsluiter als het hoogtepunt net is geweest. (setlist)

De vuurwerkshow als afsluiter van het festival bezorgt me dan toch weer een nostalgisch kippenvelmomentje. Het is afgelopen. 79 bands in 4 dagen op 3 podia en 4.740 minuten muziek uit 12 landen. Er waren 67.000 bezoekers met een combikaart en elke dag waren er 18.000 losse kaarten verkocht, 56.000 bezoekers stonden op de camping. Een kwart van de bezoekers kwam uit Nederland. Nieuw was de Klub  C-tent, goed voor 10.000 toeschouwers, en The Barn was iets groter dit jaar: 14.000 mensen kunnen hier in. De eerste aflevering van Werchter stamt uit 1975. Volgend jaar is Rock Werchter op 3 t/m 6 juli. De 40e editie.

Misschien ben ik er bij. Misschien ook niet. Werchter was dit jaar niet de beste editie van de laatste jaren, ondanks dat extra podium. Volgend jaar zal er weer een podium bijkomen, maar het hangt ook af wat er in Nederland gebeurt en welke artiesten er worden geboekt. Misschien gaan we dan toch een keer naar Roadburn of Best Kept Secret-festival. We zien het wel. Het was verder wel goed toeven op de Belgische weide, dus wie weet tot volgend jaar.

Het hele fotoalbum.