Appelpop begon in 1992 als een extraatje bij het fruitcorso in Tiel, tegenwoordig is het een groot festival aan de Waalkade, dat bovendien gratis toegankelijk is. Misschien heeft dat ook wel met elkaar te maken; de drempel om even te gaan kijken is dan een stuk lager en de organisatie weet toch elk jaar weer grote namen te boeken, vooral uit eigen land dan. Het festival is voor mij soms wel een leuke afsluiter van het festivalseizoen (in de open lucht), mits er een aantal fijne bands te vinden zijn dan. Ik moest het even nazoeken, maar ik ben er eerder geweest in 2006, 2007 en 2011. Dit jaar trok me vooral Balthazar, Laura Jansen, Therapy?, Madness en Goose, maar er waren ook andere acts op de zaterdag zoals Tessa Rose Jackson, Wende, Birth of Joy en John Coffey, al heb ik die uiteindelijk niet gezien, met name vanwege de onvermijdelijke overlappingen in het schema – of het paste niet in mijn tijdschema.
Vorig jaar trok het festival op de Waalkade in Tiel nog 150.000 bezoekers – ik neem aan over twee dagen (hoe tellen ze dat eigenlijk), dit jaar was het met 100.000 bezoekers wat minder massaal. Misschien vanwege het frisse en wat natte weer. Vroeger was het wel eens helemaal overdekt trouwens, in 2009 is de tweede tent vervangen door een openluchtpodium om meer bezoekers zicht op het podium te gunnen (aldus Wikipedia). Het hoofdpodium is dus wel overdekt en dat is aardig grote tent, maatje Grolsch of een iets kleinere Alpha gok ik zo als je het vergelijkt met Lowlands. Hieronder een kort sfeerverslagje…
We arriveren op het terrein terwijl Balthazar al is begonnen op het Brunotti Podium, dat pal naast het hoofdpodium ligt. De laatste paar druppels water komen dan nog uit de hemel zetten, maar het zou gelukkig de rest van de middag/avond droog blijven. Wel wat frisjes soms… En met zo’n openlucht podium kan de regen dan ook een beetje het podium opwaaien, waardoor de spullen van de Belgische band beschermd moeten worden en er handdoeken over de keyboards worden gegooid. De bandleden kijken wat bleekjes, misschien vanwege het weer, of ze zijn die avond ervoor goed doorgezakt, of ze hebben een knallende ruzie vlak voor het optreden gehad. Ik weet het niet, niet alle bandleden spelen alsof ze er zin in hebben. Maar het is een fijn weerzien met de band, die ik vooral bewonder vanwege het dikke basspel en de fijne samenzang. Hier en daar lijkt er een klein orkest of wat blazers uit een doosje te komen, maar dat kan ik ook mis hebben. Midden voor het podium is het geluid subliem en daardoor komt het subtiele bandgeluid vandaag goed uit de verf. Lekker loom ook.
Laura Jansen is een leuke vlotte verschijning op het hoofdpodium. De muziek heeft wel wat, al klinkt het vandaag net wat meer mainstream dan ik me kon herinneren van de plaat. Met “Queen of Alba” heeft ze zelf een bescheiden hit te pakken, naast de covers van Bronski Beat (een mooie versie van “Smalltown (Come Home)” en – als ik me niet vergis als afsluiter – “Use Somebody” van Kings of Leon. “Doe maar net alsof je in mijn huiskamer zit”, zegt ze om wat intimiteit te creëren, want het zou de grootste tent zijn waar ze ooit in had gespeeld. Volgens mij is het “Single Girls” dat wordt aangekondigd als een liedje over hartzeer en gebroken relaties, en dat ze gelukkig is dat ze daar over kan schrijven. “Voor de sukkels”, voegt ze er aan fijntjes aan toe als ik het goed hoor. Mooie stem heeft ze ook, en hier en daar wordt een mooie gevoelige noot toegevoegd. Aardig optreden.
Het moet toch iets van tien jaar geleden zijn dat ik de Noord-Ierse rockband Therapy? voor het laatst heb gezien, destijds in een kolkend Doornroosje staat me zo bij. De band werd opgericht in 1989 en heeft als grootste wapenfeiten albums als Troublegum (1994) en Infernal Love (1995). Ze openen vandaag op Appelpop met “Knives” van het Troublegum album waarbij de leadgitaar nauwelijks te horen is, sowieso komt die niet helemaal lekker uit de verf vandaag en dat zorgt dan voor wat minder impact. Zanger/gitarist Andrew Cairns – slanker en meer afgetraind dan in the old days – heeft dan ergens ook wat problemen met zijn gitaar, maar dat wordt vrij snel verholpen. Hier en daar speelt een vierde man mee op gitaar trouwens. Met “Nausea” spelen ze iets van het eerste album Nurse uit 1992. “Potato Junkie” is dan ook al zo’n oudje, van een oude EP. “Meat Abstract” dan, nog ouder zelfs, waarna met “Living in the Shadow of the Terrible Thing” wel nieuw materiaal wordt gespeeld van A Brief Crack of Light uit 2012. Zo wordt (heel) oud en nieuw werk door elkaar gespeeld en de jeugd van Tiel vermaakt zich wel met het crowdsurfen. Natuurlijk komt “Diane” (cover van Hüsker Dü) nog langs, al is het een stukkie sneller gespeeld dan de versie op de plaat. Meer een Hüsker Dü-versie. “Screamager” er achteraan (Troublegum) is dan ook zo’n fijne blik van herkenning, waarna “Trigger Inside” (Troublegum) en “Stories” (Infernal Love) dat gevoel nogmaals bevestigt. En ook “Nowhere” en “Die Laughing” komen op het einde langs. Leuk om dit weer eens na al die jaren te horen live. Opvallend toch ook hoe de setlist vooral is opgebouwd uit die eerste platen, maar mij hoor je niet klagen. En oh ja, drummer Neil was jarig vandaag, dus werd er nog even een luid “Happy Birthday” gezongen.
Dan is het tijd om een hapje te eten en slaan we o.a. BLØF en The Kik over, om vervolgens een aardig plaatsje te proberen te veroveren bij die andere helden van heel lang geleden: Madness. Samen met The Specials waren deze Britten toch legendarisch in die tijd, om hard op te dansen in de jeugdsoos van de middelbare school. Nog nooit live gezien ook (in 2009 stonden ze op Pinkpop, vorig jaar nog in de Heineken Music Hall en in 2005 waren ze ook al eens in Amsterdam te zien), en daarom een van de redenen om Appelpop te bezoeken vandaag. Madness ontstond in 1976 en behaalde de grootste successen in de jaren tachtig. Ze zijn er wel eens wat jaren tussenuit geweest, maar treden dus nog steeds op.
Hey you, don’t watch that
Watch this!
This is the heavy heavy monster sound
The nuttiest sound around
So if you’ve come in off the street
And you’re beginning to feel the heat
Well listen buster
You better start to move your feet
To the rockinest, rock-steady beat
Of Madness
One step beyond!
We moeten er even op wachten, de band begint wat laat, maar dan klinkt toch deze welbekende tekst en wordt afgetrapt met “One Step Beyond”, gelijk een van de grootste hits van Madness. Natuurlijk gaan de jaren wel een beetje tellen bij de heren, ze maken er een aardige show van maar het voorkomt niet helemaal dat het ook wel een beetje belegen overkomt. Naast de hits van vroeger spettert het verder niet direct, maar het is wel vermakelijk om een keer te zien. De saxofonist Lee Thompson heeft er zin in (is wel vreselijk slecht te horen in de mix trouwens, dat is echt killing) en maakt veel contact met het publiek, ontvangt guitig een hoop glitters uit het publiek en gaat daar eens lekker in liggen ‘zwemmen’ op het podium. Michael Barson, pianist en een van de oprichters, heeft wel eens in Nederland gewoond en spreekt nog een paar woordjes Nederlands vanavond. Dat we veel plezier hebben vanavond. Gaat wel lukken. Het zijn uiteindelijk de oude hits die op de grootste respons kunnen rekenen van de zaal. Da’s niet gek natuurlijk, maar het andere (nieuwere) materiaal is doorgaans ook wat gezapig. In de tweede helft horen we “House of Fun”, “Baggy Trousers”, “Our House”, “It Must Be Love” en in de toegift o.a. “Madness” en “Night Boat To Cairo” om de zaal toch nog even in extase achter te laten.
Dan is er nog een afterparty met het Belgische Goose op het Brunotti-podium; groot in eigen land en hier op Appelpop een flink dansbare afsluiter met dik dreunende synthesizers en opwindend drumwerk. Met “Can’t Stop Me Now”, “Black Gloves”, “British Mode”, “Everybody”, “Synrise” en “Words” zorgen de heren voor een prettig stoempende afsluiter, waarna Appelpop is afgelopen en er op stemmige muziek nog een mooi stukkie vuurwerk wordt afgestoken achter het podium.
Appelpop, het was weer leuk om je even te bezoeken, wie weet tot volgend jaar.
Alle foto’s hier.