Gezien: Leprous, Doornroosje, Nijmegen

Jammer dat ze geen abonnementsvorm hebben voor de clubconcerten van FortaRock. Of een tienrittenkaart. Voor het nodige portie muzikaal geweld kom ik graag eens buurten bij de optredens van FortaRock in Doornroosje (of in Merleyn). Wat dat betreft mogen we onze handjes dichtknijpen met dit soort organisaties. Maar eigenlijk is een abonnement niet nodig natuurlijk, zo duur zijn die concerten nu ook weer niet. Nee, dan heb ik als vaste klant liever wat korting op die Palmpjes van 3 Euro 10 per stuk (lastig wisselen ook lijkt me voor het barpersoneel). Affijn. Ik kom er dus graag voor een portie metaal, en op deze donderdagavond staan er twee bands op het programma met – wat zal ik eens zeggen – vooral melodieuze post- en progmetal in het repertoire. Zowel de Poolse support-act Blindead als de Noorse hoofdact Leprous schamen zich er niet voor om een flinke melodielijn aan te brengen in hun muziek, afgewisseld of gemixt met het wat ruigere hak- en breekwerk.

Blindead doet dat nog het meest behoudend en klinkt soms eerder als een symfonische altrock-band dan een viezige sludge- of postmetal-band zoals ik dat normaal gewend ben. Kan ook zijn dat het wat minder bruut op ons af wordt gevuurd dan de bedoeling is, want de gitaarriffs klinken mij veel te zacht in de mix, zeker in het begin, en ik weet niet helemaal of dat wel de bedoeling is. Maar het is allemaal sfeervol en mooi gelaagd, niet gek ook als je bedenkt dat er maar liefst zes muzikanten (drums, bas, twee gitaristen, synthesizer, zanger) op het podium staan. En of dat niet genoeg is klinken er ook nog wat mooie omgevingsgeluiden (zo tussen de nummers door bijvoorbeeld) of extra klanken uit de laptop (gok ik). Echt onwijs bruut wordt het dus niet, al zijn sommige stukken wel wat wilder. Sommige passages refereren meer naar post-rock dan de echte metal-variant. In de sfeervolle en aangenaam gekleurde passages doet de band me soms denken aan het eveneens Poolse Riverside. Zanger Patryk “Nick Wolverine” Zwolinski zingt grotendeels clean (naast wat ruwer zangwerk overigens, in een nummer praat hij meer met een diepe stem als in een boeiende documentaire) en doet dat behoudend of ingetogen, niet direct slecht maar echt overtuigend is het ook weer niet. Echt metal is dat standaard witte t-shirtje trouwens niet en hij hangt er soms een beetje bij soms alsof hij al een tijdje in de kroeg heeft gebivakkeerd, maar dat doet verder niet echt ter zake. Op een nummer of twee neemt de bassist de zang over en doet dat eigenlijk net zo goed. Of beter. Ongetwijfeld spelen de heren allerlei nummers van Absence dat volgens mij recent is verschenen. Wat ik wel mooi vind is dat ze daar dan ook de ruimte voor krijgen. Het zal toch bijna 50 minuten speeltijd zijn geweest voor de heren en dat is zeer behoorlijk voor een voorprogramma. Zo enorm strak als de hoofdact speelt deze band niet en het mist hier en daar wat echt pakkende melodielijnen of overdonderend gitaar- en/of riffwerk, maar alles bij elkaar is het een prima band waarbij de kracht vooral zit in de sfeervolle gelaagdheid en fijne composities.

Kijk. Leprous is zo’n band die overduidelijk aandacht besteedt aan de aankleding van het podium. We zien vier tv’s op het podium die met diverse videobeelden worden voorzien en aan diverse kanten zijn er van die lange, dunne LED-lampbakken geplaatst. De heren zelf komen het podium in nette pakken. Althans… Net overhemd en hier en daar een net vestje er bij en/of een stropdas. Dresscode uiteraard donker of zwart. Zanger/toetsenist Einar Solberg had vroeger van die lange dreadlocks maar verschijnt nu netjes geknipt op kantoor. Het heeft wel wat, van die mannen in nette kleren die stevige herrie kunnen maken. De band uit Noorwegen stond vorig jaar al op hét festival voor lelijke mannen en vieze muziek: Roadburn (in de ‘afterburner’ op zondag), waar ze bovendien de begeleidingsband vormden van Ihsahn (waarvan de vrouw overigens de zus is van de zanger van Leprous). 

Leprous is volgens de beschrijving dé grote belofte op progrock/metal, ook al zeggen ze dat ook bijna over zichzelf op hun twitteraccount: ‘Leprous is the new Norwegian band to keep an eye on, perfectly blending progressive rock with avantgarde, black, death, melodic and progressive metal’. Vanavond in Doornroosje kunnen we dat wel beamen overigens. Meest opvallende aan de band gok ik voor eenieder die er mee te maken krijgt is Einar Solberg, die met zijn karakteristieke stem zelfverzekerd en krachtig klinkt en daarmee net niet (of net wel, ligt aan je smaak) over het randje van aanstellerigheid gaat (vind ik dan). Je moet er wel een beetje tegen kunnen bedoel ik, maar verder is de cleane zang bijzonder goed uitgevoerd. Bij momenten klinkt de muziek bombastisch als een soort rockopera, en doet het samen met de stem van Solberg soms denken aan het massieve van (The) Devin Townsend (Project). De progressieve rock/metal kent verder invloeden van bands als Opeth of Pain of Salvation (maar ook Pink Floyd, King Crimson, Marillion, Elbow, en zelfs Muse worden genoemd – al haal ik er dat niet allemaal uit), waarbij het wat complexer getimede staccato riff-werk dat er regelmatig doorheen wordt gegooid doet denken aan Opeth (“Deliverance” b.v.), Meshuggah of – voor mijn part – Tool. Van die momenten dat het even zoeken is naar de juiste beweging om goed te kunnen headbangen. Dat je de muzikanten dus soms anders ziet bewegen dan dat je zelf geneigd bent te doen.

De band begint vanavond met een setje songs van Coal, het laatste wapenfeit van de band. Het album is hier nog beschreven door File Under, waar gesproken wordt over een “tweestandenprog” waar ik gedeeltelijk wel mee eens kan zijn, zeker als je alles eens goed aanhoort vanavond. Maar slecht is het geenszins vind ik. Ik zou het eerder wat ‘sterieler’ noemen dan het eerdere werk. Het leunt inderdaad veel op de rustigere en melodieus gezongen passages, die wel behoorlijk catchy zijn en in mijn hoofd blijven hangen. Ik zie dat meestal wel als goed teken, maar of dat soort nummers dan de eeuwige houdbaarheid houden is de vraag. De toekomst zal het leren. Ik kan er in elk geval aardig in meegaan en de riff-secties zijn lekker uitgevoerd, al had ik hier ook liever wat meer (lead)gitaar in de mix gehoord in het begin. Met “Restless” gaat de band terug richting Bilateral en dat vind ik toch wat avontuurlijker. Dat album moet ik nog eens vaker gaan beluisteren dus. Er ontstaat live een heerlijke symbiose tussen de instrumenten/bandleden en de verschillende invloeden die hier langskomen. Hier komt de band pas echt in een ‘flow’ en dat raken ze niet meer kwijt. Er wordt voornamelijk geschakeld tussen beide albums en zo tegen het einde van de reguliere set passen “Echo” en “Contaminate Me” van Coal prima in de setlist. Met “Passing” en het heerlijke woeste en beukende “Waste of Air” (niet overal gespeeld in de toegift zo te zien) sluiten ze de gevarieerde set enorm sterk en energiek af. Als de gitarist op rechts er zelfs wat grunts uit gaat gooien…

Zo bevat de tweede helft van de avond wat minder van die ‘pathetische’ zang, maar meer instrumentale stukken, en neemt de band ons in die – pak ‘m beet – anderhalf uur tot bijna een uur en drie kwartier mee door diverse gekleurde landschappen. Leprous is een interessante band in dit genre. Ondanks de vele invloeden heeft het wel degelijk een eigen karakter en brengt de band het vanavond live op een zeer overtuigende en strakke wijze.

Andere getuigenverklaringen: 3voor12 / Progwereld

Alle foto’s hier.