Voor een echt lekker ranzig potje stoner- of woestijnrock kun je prima terecht bij Karma To Burn uit Morgantown, West Virginia, USA. Al vanaf het begin van het ontstaan van de band (ergens in 1996) hadden ze eigenlijk helemaal geen behoefte aan een zanger (lees ook deze oude biografie), al hebben ze het onder druk van de platenmaatschappij Roadrunner destijds nog wel geprobeerd met een vriend Jay Jarosz, maar een succes werd dat niet. Jarosz werd er uit gegooid en de band werd er vervolgens door Roadrunner uit gegooid. Daarna verschenen er een aantal instrumentale platen, totdat in 2002 de bandleden in andere bands begonnen te spelen en Karma To Burn even niet meer bestond (drugsverslaving was ook een factor volgens dit interview). Pas in 2009 was de groep weer bij elkaar in de originele samenstelling. Anno 2013 is alleen gitarist William Mecum nog over van de originele bezetting, maar de groep was tijdens deze najaarstour toch nog zeven keer te zien in Nederland. Het laatste optreden van deze reeks vond plaats in Nijmegen in Merleyn, verplaatst van 23 oktober naar deze zondag wegens wijzigingen in het tourschema.
Toch opvallend die wijzigingen in de band na de reünie in 2009, blijkbaar zijn we onderweg bassist Rich Mullins kwijtgeraakt en drummer Rob Oswald. In 2010 stond de band nog op festival de-Affaire in Nijmegen waar ik de drie originele bandleden gezien moet hebben, en bovendien stonden ze daar zelfs soms met vier man op het podium. Pas later begreep ik dat daar ook gitarist Daniel Davies bij geweest moet zijn van de band Year Long Disaster, een soort tegenprestatie eigenlijk, want de leden van Karma to Burn zouden daarvoor mee op tournee zijn geweest als onderdeel van Year Long Disaster. Dat verklaart dus wel dat er toen in Nijmegen wel af en toe werd gezongen. Overigens zingt Davies ook twee nummers mee op het album Appalachian Incantation uit 2010 terwijl op “Two Times” van dat album gezongen wordt door voormalig Kyuss-lid John Garcia (tegenwoordig in Vista Chino, dat eerder nog een tijdje als Kyuss Lives! door het leven ging – maar dat terzijde). In 2012 stopte drummer Rob Oswald niet alleen met Karma to Burn, maar helemaal met de muziekbusiness. Zijn verklaring: ‘…I have spent the majority of my life playing music in a band, I have been a lot of places and met a lot of people, done a lot of crazy things and learned a lot, still room to learn much more, and I look forward to learning in a different way. I am grateful for all of this, but believe it is time for me to exit this scene, as I do not agree with the politics of the “music business”. From my stand point, it tends to bring out the worst in people, and I am well over wanting to surround myself with that.’ Het stokje werd overgenomen door Evan Devine van de metalband Ancient Shores (ook uit het plaatsje Morgantown, vast niet geheel ontoevallig). Ook bassist Rich Mullins is dus afwezig in Merleyn (waarom hij de band heeft verlaten is mij onduidelijk) en daarvoor in de plaats zien we Rob Halkett (Irish Rob) van The Exploited.
Doen ze toch heel goed die twee. Evan Devine mept energiek op zijn drums en slaat al in het eerste nummer een drumstok aan gort. De bassist moet er om lachen. Met zijn lange dansende dreadlocks imponeert hij zelf ook, met groteske bewegingen plukt hij aan zijn snaren en speelt alsof hij al jarenlang in de band zit. De band lijkt opgetogen en oprecht plezier te hebben in het optreden. Gitarist William Mecum is de coolheid zelve met zijn tandenstoker in zijn mond (het stukje hout plaatst hij af en toe in de gaatjes van de microfoon) en zijn (eeuwige) baseball cap. Blijkbaar heeft hij in Nederland ook ergens een nieuw petje op de kop getikt met de tekst “Veerdienst Schoonhoven”. ‘The supporting act…, that was awesome’, zegt ie ergens. Humor, want die was er dus niet. Die hele no-nonsense houding van ‘lekker spelen en verder niet moeilijk doen’ staat me wel aan. Er ligt geen rits pedaaltjes op de grond voor de gitaristen, maar ze raggen gewoon op dezelfde stand door. Natuurlijk kun je dan de zang missen met dit soort instrumentale rock, maar ik blijf het wel een goede keuze vinden. Liever dit dan dat er een speenvarken doorheen zit te schreeuwen. De prima (catchy) riffs worden lekker op ons uitgestort en het drietal maakt genoeg lawaai om het goed gevulde Merleyn uit de plaat te laten gaan. Ergens in de tweede helft van het optreden ontstaat dan ook een kleine moshpit voor het podium, tot groot genoegen van de bandleden. Welke nummers er uiteindelijk gespeeld zijn weet ik niet dan niet precies, het lijkt allemaal wel een beetje op elkaar, maar wat geeft het. De setlist bestaat sowieso uit een reeks nummers dus het papiertje op de grond ligt er dan ook bij als een soort bestelling voor een Chinese maaltijd. Nummer “20” is geloof ik de standaard afsluiter in de toegift (iemand holt het podium op om heel hard ’tequila!’ mee te schreeuwen) en zo bewaren ze de betere nummers zelfs tot op het laatst. Prima gerecht zo. Karma To Burn wordt vanavond geserveerd met sambal en smaakt ondanks de gewijzigde samenstelling daarom nog steeds uitstekend.
